Wydz. Domysłów

Jenny Offill

Wydz. Domysłów

fragment

Dziecko miało ciemne, niemal czarne oczy, a kiedy karmiłam je w środku nocy, wpatrywało się we mnie zdziwionym wzrokiem rozbitka, jakby moje ciało było wyspą, na którą wyrzuciła je fala.

 

Wyznawcy manicheizmu wierzyli, że świat pełen jest uwięzionego światła, fragmentów Boga, który zniszczył sam siebie, ponieważ nie chciał istnieć. To uwięzione światło można znaleźć w człowieku, w zwierzętach i roślinach, a misją manicheizmu było próbować je uwolnić. Z tego powodu manichejczycy powstrzymywali się od seksu, uważali bowiem, że niemowlęta to kolejne więzienia dla zatrzymanego światła.

 

Pamiętam, kiedy po raz pierwszy wypowiedziałam to słowo do obcej osoby: „To dla mojej córki”, powiedziałam. Serce biło mi zbyt szybko, jakbym bała się aresztowania.

 

W tych pierwszych dniach odważałam się wychodzić z nią z domu tylko, jeśli zabrakło nam jedzenia albo pieluch, a nawet wtedy docierałam nie dalej niż do drogerii. Czyli przecznicę od naszego mieszkania. Dokładnie taką odległość mogłam przebyć w potworny mróz z dzieckiem na rękach. I dokładnie na tyle mogłam się oddalić, by biegiem wrócić do domu, gdy znów zaczynała płakać. Te obliczenia były istotne, ponieważ w tamtym czasie płakała często. Wystarczyło mi już, że na nasz widok sąsiedzi odwracali wzrok, i miałam wrażenie, jakby w mojej głowie nieustająco rozlegał się alarm samochodowy.

 

Kiedy wychodziłeś do pracy, wpatrywałam się w drzwi, jakby zaraz miały się ponownie otworzyć.

 

Moja miłość do niej wydawała się przeklęta, beznadziejnie nieodwzajemniona. Powinni o tym pisać piosenki, myślałam, ale jeśli takie istniały, nie znałam ich.

 

Była wówczas tak mała, że mogła zasnąć na twojej piersi. Czasami podczas kolacji karmiłam cię łyżką, żebyś nie podnosił rąk i jej nie budził.

 

Dziecko najbardziej lubiło prędkość. Kiedy wychodziłyśmy na dwór, musiałam iść szybko, nawet lekko podbiegać. Jeśli zwalniałam lub stawałam, znów zaczynała zawodzić. To był środek zimy, a ja całymi godzinami chodziłam albo truchtałam, cicho śpiewając.

 

Co dziś robiłaś, pytałeś po powrocie z pracy, a ja bardzo się starałam skomponować jakąś anegdotę z niczego.

 

Czytałam kiedyś badania dotyczące braku snu. Naukowcy zrobili w wodzie piaszczyste wysepki rozmiarów kota, a potem położyli na nich bardzo zmęczone koty. Na początku zwierzęta idealnie zwijały się na piasku i spały, ale potem zaczynały się mościć wygodniej i budziły się w wodzie. Nie pamiętam dokładnie, co chcieli tym udowodnić. Zapamiętałam jedynie, że koty postradały zmysły.

 

Dni z dzieckiem zdawały się długie, ale nie było w nich żadnej przestrzeni. Zajmowanie się niemowlęciem wymagało ode mnie powtarzania serii specyficznych zadań jednocześnie pilnych i nużących, które rozcinały dni na strzępki.

 

No i to powiedzenie: spać jak niemowlę. Któregoś dnia w metrze niefrasobliwie rzuciła je jakaś blondynka. Miałam ochotę położyć się obok tej kobiety i przez pięć godzin wrzeszczeć jej do ucha.

 

Ale zapach jej włosków. To, jak zaciskała piąstkę wokół moich palców. To było lekarstwo. Choć raz nie musiałam myśleć. Zwierzę zaczynało dominować.

 

Zamówiłam w sieci płytę CD, która miała usypiać dziecko nawet z najsilniejszą kolką. Nagrany dźwięk przypominał bicie ogromnego serca. Jakby ktoś uwięził cię na zawsze w środku takiego serca.

 

Któregoś wieczoru wpadł do nas kolega, R. Płyta była akurat włączona.

            – Wow. Bardzo kiepskie techno – ocenił.

            Usiadł na kanapie i pił piwo, a ja chodziłam z małą w kółko. Praca R. polegała na podróżowaniu po świecie i opowiadaniu o przyszłości oraz o tym, jak możemy przyspieszyć jej nadejście. Spacerowałam tam i z powrotem po przedpokoju i słuchałam, jak R. rozmawia z tobą o końcu wszystkiego.

            – Wynalezienie statku oznacza również wynalezienie katastrofy morskiej – mówił. Dwadzieścia kroków naprzód, dwadzieścia kroków w tył. Umcy, umcy, umcy, umcy, rozbrzmiewała muzyka. Ale kawałek z biciem serca tylko irytował dziecko. Krzyczała i krzyczała.

            – Mocna rzecz – powiedział R. po jakiejś godzinie czy dwóch. R., który nie jest już naszym znajomym i zaczął nim nie być tamtego wieczoru.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.