Witaj w domu

1954 (jesień)
Marron Hall, University of New Mexico
Albuquerque, Nowy Meksyk
(17 lat)

Fort Lewis College, Hesperus, Kolorado

Droga Lorno, cześć, stara lampucero… Wróciłam do szkoły dwudziestego i czekało na mnie kilka namiętnych i obrażonych listów. Mieliśmy zjazd orkiestr, które najechały Marron, a potem problem z Federalną Administracją Mieszkaniową i wszyscy musieliśmy się wyprowadzić na trzy tygodnie… Już się więcej nie tłumaczę, bo mimo wszystko jestem podła, że nie pisałam…
            Odesłałabym Ci te trzy dolary, ale właśnie uratowałaś mi życie. Wyślę Ci tę kasę w przyszłym miesiącu… Wkurzyłam się też, bo przecież chciałam, byś przyjechała, i przecież Cię zaprosiłam. Chciałam, żebyś przyjechała w sierpniu, ale byłam tu tylko tydzień, pojechałam do L.A. i bosko się tam bawiłam… zgadnij, z kim się umówiłam, serio, z nie byle kim… Tonto z Jeźdźca znikąd… Wszyscy mówili: „O, jak super, że chodzisz z Tontem…”. Umarłam ze śmiechu, tak w ogóle on ma na imię Jay… Moja kuzynka pracuje w telewizji, więc dowiedziałam się sporo różnych rzeczy, naprawdę ciekawe te plany i w ogóle… Najbardziej podobał mi się plan Jeźdźca znikąd… Taka jakby wielka sala, hotele jak z Dzikiego Zachodu, domy, sklepy i saloony… wszędzie konie, statyści kowboje (boscy), łajno itd… Wszystko odtworzone, łącznie ze spluwaczką… Czułam się jak mała dziewczynka… Jakiś operator upuścił coś i zaklął: „Mierda!”. Zapytałam, gdzie to usłyszał, i okazało się, że był żeglarzem i podsłuchał to w Valpo… (przenikanie się kultur)… gadaliśmy godzinami. Wszyscy byli dla mnie mili, tłumaczyli różne rzeczy i przedstawiali mnie innym itd. Moja kuzynka, pamiętasz, ta naprawdę ładna, jest (nie) żoną faceta, który wygląda DOKŁADNIE jak Danny, tylko bardziej przystojny i wysoki, wygląda jak rozciągnięty Danny… prawie padłam, jak go zobaczyłam, i nie mogłam przestać się gapić.
            Do diabła, Lorno, masz jakąś kasę? Mogłabyś zadzwonić do mnie, a ja oddam Ci 1 listopada. Mam koszmarnego doła… Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło… Kocham Lou i ciągle ze sobą jesteśmy, ale nagle stałam się ambitna i chcę skończyć studia i jest tyle cholernych rzeczy, które chciałabym robić… Nigdy nie pomyślałabym, że nauka stanie między mną i jakimś facetem… Jestem naprawdę z siebie dumna – podczas letniej szkoły dostałam dwa A… Podoba mi się myśl, żeby coś robić i pracować na coś, z czego mogę być dumna… To nie pasuje do mojego chilijskiego charakteru z Santiago, ale teraz myślę inaczej, i boję się, że może to wcale niedobrze. Myśl o lodówce, zamrażarce i rachunku ze sklepu mnie przeraża (jak to się pisze, do diabła) i cholernie się martwię.
            Nie uwierzysz – zostałam opiekunką Marron Hall, muszę krótko trzymać te wszystkie drące się potwory.
            Masz jakieś wieści od Danny’ego? Śnił mi się dzisiaj, z różową różą na marynarskiej czapce. Dostałam dziś list od Lionela… Całkiem o nim zapomniałam, ale dobrze wiedzieć, co u niego… wiesz sama, że można go kochać albo nienawidzić, no ale ja miałam akurat dobry humor i napisałam długi list.
            Sonia Lovald ma samochód… z każdym dniem robi się coraz bardziej wyrafinowana.
            Mam dziewiętnaście godzin zajęć. Filozofia, psychologia, powieść rosyjska, zarządzanie, pisanie artykułów prasowych, współczesna powieść hiszpańska i historia sztuki… łącznie sześć prac semestralnych, więc dostaję świra.
            Zrobiłam ostatnio straszne głupstwo… wpadłam w dołek i wzięłam kredyt, dlatego jestem spłukana… kupiłam płaszcz na raty… nie wiem właściwie, dlaczego to zrobiłam, bo po prostu to była najbardziej krzepiąca rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam. Jest piękny, ma naprawdę dziwne rękawy, wąskie na dole, i dwie duże kieszenie na piersiach… wyglądam w nim jak idiotka, ale czuję się bardzo szykownie.
            Marisol pracuje w Santiago College… wyobrażasz sobie? Jestem pewna, że nigdy nie wyjdzie za mąż. Conchi dalej chodzi z facetem, który nazywa się Jaime Green (pewnie to wszystko już wiesz).
            Kurde, Lorno… RANY, zapomniałam Ci powiedzieć… Bernie, brat Lou, zniknął któregoś ranka, zostawiając liścik, że wstępuje do marynarki… i od tamtej pory nie ma o nim wieści (to było w lipcu). Don Roy, ten facet, z którym chodziła kiedyś Irene Barker, rozwiódł się i twierdzi, że dalej kocha Irene. Twój dawny kochaś Mickey ciągle mnie pyta o ślicznotkę z Chile. Nie widuję go, ale pracuje w tym samym budynku co Lou, który też próbuje go unikać. Kiedyś pracował w redakcji „Tribune”, ale redaktor nie mógł go znieść i kazał go przenieść do małego pokoju na najwyższym piętrze, w którym siedzi sam. Tony ma się dobrze. Pytał o Ciebie. Nigdy nie słyszałam, żeby o jakiejkolwiek innej dziewczynie mówił, że mu się podoba. Lou przesyła pozdrowienia. Kocham tego drania, Lorno, naprawdę. Po prostu totalnie nie wiem, czego chcę w życiu, albo raczej od życia.
            Dzisiaj robiliśmy eksperymenty ze szczurami. Dostałam szczura, który umierał z głodu i od tygodni nie miał samiczki… I daliśmy mu do wyboru: jedzenie albo samiczka… i zgadnij, co ten parszywy szczur wybrał… Jedzenie. Chodziło o udowodnienie, że gdybyśmy uprawiali seks na śniadanie, obiad i kolację, pewnie wszyscy byśmy umarli, a jeśli uważalibyśmy jedzenie za niemoralne, opowiadalibyśmy świńskie dowcipy o kapuście… Wyobraź sobie, jak facet mówi: „No chodź, tylko jeden batonik” albo „Zjedzmy razem karczochy”
            Jest prawie północ, a ja muszę wstać o szóstej… Jednym z moich obowiązków jest siedzenie do 23.00 i wstawanie o 6.00… zamykanie i otwieranie drzwi, sprawdzanie pokojów… czuję się jak nadzorca w więzieniu albo burdelmama.
            Mam nową współlokatorkę… tym razem naprawdę miłą. Studiuje aktorstwo, jest naprawdę niezła. Z trzydziestu pięciu dziewczyn, w tym dwudziestu z ostatniego roku, to właśnie ona dostała główną rolę w Szkoda tej czarownicy na stos, a nigdy wcześniej nie grała w sztuce.
            No dobrze, kochana… chciałam Ci tylko napisać, że przepraszam, że źle odczytałaś to, cokolwiek źle odczytałaś, bo tęsknię za Tobą jak diabli, a nie piszę o tym, bo nie mam ani cholernej minuty wolnego czasu.
            Proszę, pisz do mnie… I czy możesz coś dla mnie zrobić? Wyślij mi adresy Johnny’ego K., Alfreda H. i Martina B. Jestem akurat w nastroju, żeby do nich napisać, tęsknię za nimi wszystkimi co jakiś czas, a Ty?
            Lepiej skończę, zanim padnę.
            Kocham Cię, Lorno, i nie chcę, żebyś tak o mnie myślała przez to, że nie piszę.
            Ściskam, Lucia


Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.