Moja autobiografia Carson McCullers

Dziwnie jest stosować w odniesieniu do czyjegoś życia – a tym bardziej do czyjegoś życia uczuciowego – podejście oparte na odkrywaniu i gromadzeniu dowodów. Czytając dzieła Carson i materiały na jej temat, nauczyłam się, że same dowody trudno uchwycić, a odkrycia nigdy nie są ostateczne. Zmieniają się, gdy do mieszanki dołączają kolejne głosy, kolejne źródła. Zmieniają się zgodnie z humorem biografa albo krytyka, zgodnie z moim humorem i zgodnie z humorem pogody w dniu, w którym czytam. Nie ufałam odkryciu znalezionego w transkrypcjach związku Carson z Mary trochę dlatego, że nagle przestałam ufać sobie jako czytelniczce. Jeśli Carson była lesbijką i jeśli jej związki to potwierdzały, czy ktoś już by o tym nie powiedział? Czy nie byłoby to wiadome w sferze poza pogłoskami krążącymi w queerowej społeczności? To było prawdziwe pranie mózgu, ciągłe w tę i we w tę między przeglądaniem indeksów doskonale udokumentowanych biografii niezawierających słów „gej”, „lesbijka” ani „osoba homoseksualna” a czytaniem stanowczych opisów własnych uczuć i doświadczeń autorstwa samej Carson. Poza tym na pewnym poziomie uświadomiłam sobie, że jestem zdezorientowaną queerową osobą traktującą Carson jak wzór do naśladowania – wszystkich traktowałam jak wzór do naśladowania; miałam dwadzieścia kilka lat – i dlatego na pewno doszukiwałam się w niej queerowości, widząc to, co chciałam zobaczyć. Widocznie byłam stronniczką homoseksualnej agendy. Już wtedy podejrzliwie traktowałam swoje pragnienie znalezienia „dowodu”.

We wstępie do zapisków na temat jej życia Boots pisze: „Znałem Carson za długo i za dobrze, bym mógł zostać zupełnie usunięty z jej historii […], lecz to nie ja powinienem decydować, jaka i jak istotna była moja w niej rola. Zdecydowanie brakuje mi kwalifikacji, by pisać biografię Carson McCullers”.

Zdecydowanie brakuje mi kwalifikacji, by pisać biografię Carson McCullers. Kim ja dla niej jestem? Wsunęłam ręce w rękawy jej długiego limonkowego wełnianego płaszcza, składałam jej koszule nocne, katalogowałam skarpetki. Upiekłam ciastka w kuchni jej domu z dzieciństwa i spacerowałam po parku, w którym kiedyś samotnie się bawiła. Czytam wystarczająco wiele biografii, by wiedzieć, bez cienia wątpliwości, że buduje się je z forteli i kłamstw. Nie piszę beletrystyki, a to nie jest biografia.

Biografowie pragną zazwyczaj wypełnić luki, dodać narrację do ścisłej chronologii, przedstawić czyjeś życie w taki sposób, by czytało się je jak dziewiętnastowieczną powieść. Carson nie jest jednak nienapisaną historią. Jest raczej historią, którą napisano od nowa, poprawiono i dopasowano do potrzeb różnych osób. Im więcej czytałam i szukałam, tym bardziej zaczynałam kwestionować wersje jej życia, które istnieją i wciąż są w obiegu. Zaczęłam mieć poczucie, że ktoś – wielu ktosiów – ułożył puzzle zupełnie nieprawidłowo, by ukształtować obraz Carson niepasujący do tego, jaki znałam. Po pierwsze, musiałam rozłożyć te puzzle i znaleźć wszystkie wadliwe połączenia. Potem zaczęłam je układać od nowa – ten sześcioletni proces zawiódł mnie z Austin w Teksasie przez Columbus w stanie Georgia do Saratoga Springs i Nowego Jorku. Podążałam tropami i próbowałam dopasować do siebie elementy, nie wiedząc, jaka będzie ostateczna wersja mojej Carson.

Wciąż nie jestem pewna, skąd mam wiedzieć, że już skończyłam. Pisząc biografię, zazwyczaj rozmawia się z jak największą liczbą osób, które znały bohatera, lecz ja instynktownie tego unikałam. Nie chciałam się z nikim spotykać. Nie chciałam spotkać kolejnej osoby, która mogłaby próbować ułożyć te puzzle na swój sposób, która by mi mówiła, gdzie jest ich miejsce. Potrzebowałam tylko elementów tej układanki zawartych w jej słowach, oraz czasu.

Biografie Carson, zarówno te książkowe, jak i biogramy powielane, ilekroć wspomina się o niej w druku, przybierają dyskretne formy. Jest Carson genialna, wunderkind, nieśmiała małomiasteczkowa dziewczyna, która telepie się swoją drogą do statusu gwiazdy literatury. Jest Carson pijaczka, niechlujna, nieokrzesana i prawdopodobnie popadająca w przesadę. Oraz Carson potrzebująca – schorowana kobieta, która jest ciężarem dla każdego, kto się do niej zbliży. Carson desperatka – uganiająca się za kobietami i mężczyznami; oraz Carson manipulantka, uwodząca i wykorzystująca innych. Carson nazwała siebie „trochę diablicą” i powiedziała, że pisze autobiografię, by wyjaśnić, jak odniesiony w młodym wieku sukces i przewlekła choroba „omal [jej] nie zniszczyły”. Żadna z tych Carson nie jest moją Carson.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.