Małe Karpaty

Włóczęga po prawdziwej i wymyślonej krainie

                Las pachnie strachem

            Powiecie sobie w duchu: ile taka zakopcona lampa naftowa może jeszcze dać światła? Najwyżej rzuci na ścianę parę cieni pajęczyny. Ale tylko spróbujcie ją zgasić. Spróbujcie w gajówce pośrodku lasu w czasie bezksiężycowej nocy skręcić knot i wtedy zobaczycie. A raczej nic nie zobaczycie! Nagle jest całkiem obojętne, czy macie oczy otwarte, czy też zamknięte, bo widzicie to samo. Czarną ciemność.

            Leśnik Anton Aschenschwandtner też znad cylindra dmuchnął na płomyk i kuchnię zalała gęsta smolista czerń. Stał wciąż przy oknie, które teraz mógł już tylko czuć dotykiem – zimne szkło na czubku nosa, na czole. Wpatrywał się w noc i miał nadzieję, że na zewnątrz nikogo nie ma, że nikt nie czekał akurat na ten moment.

            Próbował sobie wyobrazić odwrotną sytuację: że to on jest tym nieznajomym, który w czarnym jak sadza mroku tuła się po lesie między Dobrą Vodą a Jablonicą. Stoi na skraju lasu, dmie mocny, szczypiący wiatr, który przez dziurki od guzików przebija się aż do gołej skóry, a w kwadracie okna starej gajówki mruga żółte światełko. Jest jak latarnia nad otwartym morzem, która nieomylnie ściąga do siebie wszystkie ćmy z okolicy. A kiedy światło w kuchennym oknie wreszcie zgaśnie, zza drzew niczym robaki wysypują się żołnierze, całe bataliony, otaczają gajówkę, krzyczą do siebie w niezrozumiałym języku, a potem kończy się to strzelaniną, ogniem i płaczem…

            Przetarł zmęczone oczy i pokręcił głową. Kto dziś może zawracać sobie głowę jakąś samotną gajówką? Czemu miałyby się nią zajmować armie, które biją się między sobą o Stalingrad, Paryż, Kijów? A jednak do niego dotarło, że powinien być ostrożny, bo różne rzeczy szepce się po wioskach. Tak, tak, podobno na gajówki też sobie ostrzą zęby. Ale kto? Niemcy? Rosjanie? Partyzanci? Amerykanie? Tego nikt nie wiedział. Ani kto takie wieści rozsiewa po okolicy. Nagle jednak wszyscy mieli tego pełne usta i uszy, w podgórskich wioskach o niczym innym prawie się nie mówiło. Może tę informację kolportował system korzeni starych buków? Albo szczebiotały ją ptaki na gałęziach? Ke-ke-ke-kek. Sroka, jasne, któżby inny…

            Od tej chwili Anton Aschenschwandtner nie miał już spokoju. Co ma teraz zrobić? Uciekać? Ale jak? Jego żona Mária czekała drugiego dziecka, które w każdej chwili mogło chcieć przyjść na świat. Ruszać w takim stanie w podróż, nawet krótką, byłoby szaleństwem. Pierwsze ich dziecko, synek Oto, miało półtora roku i ani chwili nie usiedziało na miejscu. Wystarczyło na moment spuścić go z oczu i już biegł za jakąś wiewiórką jak mały, spłoszony szczeniaczek.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.