Ludzkie potwory

Kobiety Mansona i banalność zła

Przez długie lata po popełnieniu zbrodni, aż do chwili, gdy kalifornijska legislatura nie ukróciła takich praktyk, Charles Manson pojawiał się w wielu popularnych programach telewizyjnych dostępnych w europejskich i amerykańskich sieciach naziemnych i kablowych. Na kasetach z wypożyczalni natknęłam się między innymi na wywiady przeprowadzone z nim przez Geralda Riverę, Toma Snydera i Rona Reagana juniora. W zapowiedziach niezmiennie pojawiały się zapewnienia, że widzowie usłyszą nieudzielone dotąd odpowiedzi na niezadane dotąd pytania, jednak w rzeczywistości nigdy nie pokazano niczego nowego. Manson bywał żartobliwy, maniakalny i stuknięty. Przechodził od jawnych nonsensów do pozorów przenikliwości i zawsze trudno było się zorientować, na ile intencjonalnie zaburza swoje myśli, a na ile jego myśli zaburzają jego samego.

Dziennikarze gubili się w neologizmach Mansona i zachwycali jego błazenadami, a w końcu wpadali w przerażenie, gdy orientowali się, że jednak dali się podejść. Przypominali sobie wtedy, co ta menda tak naprawdę zrobiła, więc czuli się w obowiązku okazać oburzenie z powodu morderstw popełnionych przez Rodzinę. Wtedy Manson wpadał w gniew i posuwał się do pogróżek. Jego ulubionym trikiem było owijanie kabla mikrofonu wokół dłoni, czym sugerował, że w każdej chwili może rzucić się przed siebie i owinąć go wokół szyi rozmówcy.

Udzielane przez niego odpowiedzi miały luźny związek z pytaniami i większą część każdego z wywiadów wypełniała oparta na swobodnych skojarzeniach gra słów.

„Czy jest pan przestępcą, panie Manson?”

„Nie ma niczego takiego jak przestępca. Gdybym był w swojej woli, gdybym był, zastrzeliłbym cię i pobił”.

„Masz dzieci, Charlie?”

„Mam mnóstwo dzieci. Nie wiem ile, czasami wydaje mi się, że ty jesteś dzieckiem”.

I zawsze pretensjonalne, ocierające się o urojenia pomysły.

„Nie działam na szczeblu lokalnym. Kiedy jesteś ze mną, musisz myśleć na poziomie o wiele, wiele wyższym niż to”.

Wywiady z udziałem dziennikarzy w rodzaju Toma Snydera oraz młodego i niezwykle żarliwego Rona Reagana juniora, którzy próbują zgłębić filozofię życiową Mansona, to czysta komedia. (Ron Reagan: „Co będziesz robić, jeśli wypuszczą cię na wolność?”, Manson: „Jeśli zostanę zwolniony warunkowo, będę kandydować na prezydenta”). Każda interakcja tylko utwierdzała Mansona w jego nadęciu.

Jego zwodniczy i donkiszotowski język utrudniał postawienie precyzyjnej diagnozy. Ponieważ myśli Mansona często wydawały się chaotyczne, część specjalistów uznała, że cierpiał na schizofrenię utajoną. Jego zachowania były jednak kontrolowane i wykalkulowane. W każdym razie panowała powszechna zgoda, że był psychopatą. Cytowany w Helter Skelter Roger Smith – jego kurator sądowy z czasów, gdy przebywał w San Francisco – określał go mianem „manipulującego antyspołecznego gościa”.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.