Los Angeles

Miasto-państwo w siedmiu lekcjach

Antropogeografia, czyli geografia człowieka, to gałąź geografii zajmująca się ludźmi i społecznościami, ruchami i przemianami kultur. Podczas jazdy przez pustynną dzicz Arellano i Cordero stwierdzili, że gdyby sięgnąć wyobraźnią choć trochę poza dwuwymiarową topografię, brud pod naszymi podeszwami można by z powodzeniem nazwać brudem z Los Angeles, a samą granicę – granicą LA. Nie budzi to zdziwienia, jeśli wziąć pod uwagę, że nawet burmistrz miasta-państwa nazwał LA „wysuniętym najbardziej na północ miastem Ameryki Łacińskiej”, uważając to za komplement. Los Angeles pozostaje bramą dla rodzin podróżujących z San Salvadoru czy z miasta Gwatemali w poszukiwaniu lepszej płacy, lepszych szans czy po prostu bezpieczeństwa.

Jakie mamy prawo do obywatelstwa, skoro miejscem urodzenia rządzi przypadek?

Czy południowa granica nie jest czasami kolejnym przykładem amerykańskiej skłonności do rasowej opresji?

W oślepiającym słońcu przyszło mi do głowy, że granica jako pojęcie oznaczać będzie w przyszłości raczej zaporę sieciową chroniącą dane, a nie jakąś namacalną linię, przegrodę czy mur wzniesiony w poprzek piachu. Tylko dlaczego ja mam fart, że jestem „u siebie”, a inni muszą sobie na to zapracować? Tak czy owak, na pustyni nie ma raczej ścianek działowych, nic więc dziwnego, że w mojej głowie od razu pojawiło się skojarzenie z miastem‑państwem – Los Angeles właśnie dzięki brakowi przeszkód mogło jako osada rozpełznąć się po okolicy niczym Londyn, Berlin czy Tokio.

„Wybujały rozrost niezmierzonego megalopolis, jakim jest Tokio, przywodzi na myśl jedwabnika pożerającego liść morwy” (Yoshinobu Ashihara, L’ordre caché. Tokyo, la ville du XXIe siècle [Ukryty porządek. Tokio, miasto XXI wieku]).

Po południu Arellano znalazła pod krzakiem puste opakowanie po tamponach. W ciągu całego dnia odkryliśmy porzucone bluzy, tulejki po szminkach i zgniecione puszki po gazowanym napoju z mango marki Herdez. W pewnym momencie ktoś natrafił na dziecięcą kartę kolekcjonerską z Gwiezdnymi wojnami, a jedna z kobiet odeszła we łzach na stronę. Jak powiedziała mi Arellano, część członków grupy, głównie dwudziestoparolatkowie, może podzielić się własnymi opowieściami o przekraczaniu granicy.

– Nasze pokolenie ma wyrwę w pamięci i nie wie, jak się tu znalazło. Z kolei młodsze pokolenie naprawdę umie opowiedzieć swoją historię. Zna swoje korzenie autochtoniczne i imigranckie. Ludzie pytają swoje rodziny: „Kim ja, do licha, jestem?”.

Jedna z kobiet mówiła mi, że działa na szlaku, bo sama przybyła do Stanów jako dziecko, a teraz chce służyć wsparciem psychicznym innym imigrantom.

– Wciąż mam w pamięci tamtą kobietę – powiedziała. – Odbywałam sesję z jej dzieckiem i wtedy wyskoczyła ich historia imigrancka. Kobieta opowiadała, że przekroczyła granicę w wieku dwunastu lat. Jej grupa się rozdzieliła. Twierdziła, że na szczęście miała obok siebie kogoś, kto posłużył jej za przewodnika. Skarżyła się, że dalej już nie może, ale przewodnik nie pozwolił jej zostać. Powiedział: „Albo wszyscy idziemy, albo nikt”. – Tu moja rozmówczyni wzięła głęboki oddech i dodała: – Mam więc taką zasadę, że stać mnie na więcej. Robię to dla tamtej kobiety.

W ciągu całego dnia grupa zostawiła w różnych miejscach pojemniki z wodą i paczki z żywnością, a do worków na śmieci wrzuciła stare zapasy, zużyte i porzucone albo nieznalezione. Cordero mówił, że często trafiali na poprzecinane butelki z wodą, dzieło ludzi, którzy sprzeciwiają się ich misji, albo patroli granicznych. Cytat z The Line Becomes a River. Dispatches from the Border [Linia staje się rzeką. Meldunki z granicy], wydanych w 2018 roku wspomnień byłego funkcjonariusza Straży Granicznej Francisca Cantú: „Fakt, przecinamy im butelki i wylewamy wodę prosto w wyschłą ziemię, fakt, zawozimy na wysypiska ich plecaki, a żywność i ubrania zrzucamy na kupę, żeby można je było zgnieść, obsikać, podeptać, rozwłóczyć po pustyni i podpalić”.

„Praca policjanta łatwa jest tylko w państwie policyjnym”9 (Dotyk zła).

3.3

Na pustyni imigracja nie stanowi tematu do dyskusji ani przedmiotu sporu. Granica przypomina równik, pole bitwy, miejsce, gdzie zawiodła polityka.

Granice równają się wojnie.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.