Instruktaż nadmierny

Historia pewnej przygody seksualnej

Pamiętam cudowne historie z medyków. Jeśli dobrze sobie przypominam, jedna z nich przydarzyła się w Świdnicy. Mieszkałem tam w pokoju gościnnym w internacie szkolnym. Wieczorem dziewczyny się przemknęły i powiedziały: „Pan przyjdzie do nas pogadać”. Zacząłem więc przychodzić do ich klasycznego damskiego pokoju: fintifluszki suszą się na sznurkach, dziewczyny w lokówkach i szlafroczkach prasują krzyżaki. Miały krochmalone krzyżaki, to musiały być odpicowane. A one, jak mówiłem, w szlafroczkach, włoski zakręcone. Robiły mi kawę: pół szklanki fusów, pół wody i do czwartej rano gadaliśmy o życiu. Potem nagle mówiły: „Ach, przecież pan ma jutro zajęcia, musi się pan przespać, a my na dyżur jutro lecimy”. I opowiadały o swoich różnych bólach damskich, o historiach miłosnych, o chłopakach kanaliach. Oczywiście każdy medyk miał swojego „służbowego”, zaprzyjaźnionego już ekshibicjonistę, tam „rezydował” pan Janek. Mówiły mi: „Pan się nie przejmuje, on tutaj… my udajemy, on tam się rozbiera”.

Ale udawały, że go nie widzą?

Nie, nie. Wręcz przeciwnie, piszczały w oknach, śmiały się, gdy się obnażał. Był już właściwie „zakolegowanym” ekshibicjonistą, milicja go przepędzała. Słuchałem różnych ich historii: przyjechały ze wsi, mieszkają w internacie, czują się samotne. Z jednej strony wymagania, posłuszeństwo, służba, dyscyplina, z drugiej zaś życie osobiste, technikum męskie – czasami dziewczyny i chłopcy spotykali się na wspólnym balu i potem dochodziło do tragedii miłosnych i romantycznych historii. Życie po prostu. Opowiadały też o tym, jak się je kontroluje w internatach, jak to nie mają swobody, że na przykład sprawdzają ich korespondencję.

Były pełnoletnie?

Tylko te najstarsze, młodsze miały po piętnaście lat.

Listy sprawdzali też pełnoletnim?

Też. I tak się kotłowało. Bo one były takie zwyczajne. Prowadziłem tam z nimi zajęcia: zaprogramowane przez szkołę albo takie, na których odpowiadałem na pytania z przesłanej mi przez nie listy. A potem ugadywaliśmy się dalej. Te, które już współżyły, miały oczywiście lęki przed ciążą. Poza tym dręczyły je różne problemy: „nic nie czuję, nie boli, nie tego, ale zimna dupa” i co robić. Albo „chciałabym od niego czegoś innego”, „po każdym stosunku sram po gaciach ze strachu, że w ciążę zajdę”. Otwierały się, a w tle toczyło się takie zwyczajne życie, bo tu sobie prasowały, tam sobie jakieś tam jedzonko przygotowały czy robiły włosy. „Czy jestem ładna?”, „Czy jestem atrakcyjna?”, „A co będzie, jak skończę szkołę?”, a „Jak ja sobie życie ułożę?”, „W jakimś szpitalu będę?”, „Niech pan powie…”. Wciąż życie. Edukacja seksualna… owszem, z tym że na tle życia. Przecież ona nie wisiała w powietrzu, prawda?