Moja żona głaszcze jeże

Rozmowy małżeńskie

Błażej Strzelczyk

Moja żona głaszcze jeże

Rozmowy małżeńskie

fragment

Ojej, jeże!

Hanna Gucwińska: Cała rodzina. Co to była, proszę pana, za historia z tymi jeżami!

Antoni Gucwiński: No, Haniu, nie cała rodzina jednak. Jak to u jeży czasem się zdarza, mąż ojciec zwiał.

Ona: Tak, jeże są najczęściej samotnikami.

I są smutne.

Ona: Jeże? Smutne? Skąd to przyszło panu do głowy!

Nikt nie głaszcze jeży.

Ona: A to błąd! Chce pan pogłaskać jeża? Moment, żebym tylko nie pomyliła, bo mamy tu jednego bandytę, który stawia kolce i wszystkich innych zaczepia. O. Ale ten jest łagodny. No i co? Miłe w dotyku, prawda?

Prawda. To jaka była historia z tymi jeżami?

Ona: Siedziałam u nas w ogrodzie.

W tym, tu? W samym środku domu?

Ona: W tym, w tym, myśmy źle ten dom zbudowali. Wielkie mieliśmy wówczas parcie na światło. Tu nie było normalnej ściany, wszędzie okna, i tak wyszło podczas budowy, że w samym środku między pomieszczeniami zrobiła się wolna przestrzeń, tośmy zrobili ogród.

Siedzi pani w tym ogrodzie i co?

Ona: I czuję, wie pan, że coś mnie drapie po nodze. Z początku pomyślałam, że to zaskroniec i że czegoś się uporczywie domaga. Ale nie. Pochyliłam się, patrzę, a tam jeż. Ale taki chudy okropnie, taki biedny.

Co on u pani robi?

Ona: Teraz wielka moda chyba panuje na beton. Żyjemy w kulturze betonu, wszystko zalane asfaltem albo wyłożone kostką brukową. Trudne są teraz czasy dla jeży. Dla nich beton to bieda. Nie mają się gdzie podziać, bo – wiadomo – wolą trawę, a i jedzenie ciężko w betonie znaleźć. Myślę więc sobie – nie ma rady – trzeba wziąć jeża, odkarmić i się puści najwyżej, po jakimś czasie.

No i, no i?

Ona: Zaczęliśmy go odchowywać, tył sobie powolutku, wracał do zdrowia. Zanim się obejrzeliśmy, urodził nam małe.

On: Cztery!

Ona: No i, jak pan rozumie, gdy urodziła, to nie było siły, trzeba było panią jeżową trzymać i karmić. Dokąd ona pójdzie? Gdzie jedzenie znajdzie? No i się wychowała u nas banda jeży, których strach wypuścić na wolność, bo zginą w tym betonie.

On: I teraz na jeże idzie kilogram mięsa mielonego dziennie. I do tego jeszcze jedzenie dla tamtych delikatesów, jeży pigmejskich.

Pigmejskich?

On: Żona znalazła w gazecie.

Ona: W gazecie przeczytałam ogłoszenie: „Pilnie sprzedam jeże pigmejskie”. „Co za wariat?” – myślę sobie i wykręcam numer. Okazało się, że facet dostał jeże od rodziny w prezencie, ale w ogóle nie umie się z nimi obchodzić, i tylko mu się naprzykrzają.

On: Nawet chyba mówił, że jeden mu zdechł?

Ona: No zdechł, bo nie pomyślał facet i wsadził jeże do klatki na ptaki. Wyobraża pan sobie?

Nie potrafię!

Ona: Oczywiście chciałam się tylko upewnić, czy to na pewno jeże. Zdarza się czasem, że handlarze nawet nie wiedzą, co mają. To równie dobrze mogły być myszy kolczaste. To jest takie małe, mieści się w dłoni. No więc po długich ceregielach okazało się, że to rzeczywiście jeże. Najpierw facet przywiózł je z Zielonej Góry do Świdnicy, a do Świdnicy pojechała po nie pani, która pomaga nam sprzątać w domu i bardzo jest wrażliwa na zwierzęta. Zobaczyła te jeże, dzwoni i mówi, że takie strasznie chude i łapczywie wodę piją, a gdy wkładała je do samochodu, to jej jeszcze jeden uciekł do buta. Tak się przeraziła, że te jeże po drodze jej padną, że zaczęła pędzić na łeb, na szyję. Przy rogatkach Wrocławia złapała ją policja.

On: I się pytają, jak to policjanci, „Gdzie się pani taki spieszy?”.

Ona: No a ona mówi: „Panowie, bo mi jeże poumierają!”.

On: Ostatecznie je dowiozła. Więc delikatesy mamy na górze, bo potrzebują wysokiej temperatury, trzydzieści stopni minimum. A na dole mamy jeże polskie, nasze.

Jeże się zatem głaszcze?

Ona: Oczywiście.

Jak się głaszcze jeże?

On: Jeże się głaszcze jak wszystko! Jak ludzi – od głowy do tyłu.

Opinie, że jeże są smutne, bo nikt ich nie głaszcze, są przesadzone?

On: Moja żona głaszcze jeże. To bardzo wesołe zwierzątka, w zależności od sytuacji.

Ona: One bardzo lubią papier toaletowy, tak drobno nadarty, ale ten miękki, nie szorstki. Nabiorą do pyska tego i tak z tymi wypełnionymi policzkami biegają w tę i we w tę.

On: Ale jest, wie pan, trochę prawdy o tym smutku jeży. Jako się rzekło, dorosły jeż jest samotnikiem. Więc może wyglądać na zabłąkanego i posępnego. Natomiast jeśli jest sytuacja, że jeże są razem, to ładnie się ze sobą bawią.

Ona: Niech pan jednak napisze to jakoś wyraźnie, że tragedią jest obmurowywanie wszystkich ogródków.

Napiszę.

Ona: Jeże w miastach są bardzo pożyteczne! Na przykład bronią ogrodów przed ślimakami i innymi pasożytami. Dużo jeży zginęło we Wrocławiu w czasie powodzi, przypuszczam, że chyba się nie odrodziły, bo nie widzi się ich zbyt wiele. A teraz jeszcze te obmurowania powodują, że jeże nie mogą znaleźć pokarmu. No bo skąd się bierze u nas w ogrodzie tak strasznie chudy jeż?

On: Ona się przecisnęła przez niewielki otwór w bramie, sprytna była.

Ona: I zwierzę czuje, bo dlaczego ona mnie po nogach drapała?

On: Opowiadałem to jednej pani w ośrodku zdrowia, która jest kociarą, więc sobie rozmawiamy o zwierzętach. I ona nagle się mnie pyta: „Czy ta jeżowa pani miała kartkę z adresem do państwa?”.

Może one rzeczywiście jakoś intuicyjnie do państwa lgną? Te zwierzęta?

On: Wie pan, my nie przepędzamy. Nie stosujemy chemii. Trochę jedzenia mają. No i nie przesadzamy z czystością.

 

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.