Maciej Czarnecki

Dzieci Norwegii

O państwie (nad)opiekuńczym

fragment

W Boże Narodzenie Beata poszła do koleżanki. Nie chciała siedzieć w domu sama. Powspominały Polskę, obejrzały po raz setny zdjęcia Marcelinki – małej córeczki Beaty, która wychowuje się w rodzinie zastępczej. Beata wypiła trochę za dużo wina. Wracając, zaszła pod siedzibę Barnevernetu.

– Oddajcie mi moją córkę, słyszycie?! – wołała.

Możliwe, że padły i mniej cenzuralne słowa. Policjanci wyrośli nie wiadomo skąd. Spisali jej dane i grzecznie, acz stanowczo kazali iść do domu.

– Nie wiem, po co mi to było. Od początku sprawy mam ogromnego pecha. Tłumaczę, jak było, ale mi nie wierzą.

Jej kłopoty zaczęły się wraz z wynajęciem domu na przedmieściach Oslo. Wprowadziła się tam wraz z kuzynem i jego dziewczyną – ale ci nie znaleźli pracy i wkrótce wrócili do Polski. Została sama z Marcelinką i czynszem w wysokości osiemnastu tysięcy koron miesięcznie.

Właściciel domu – majętny Pakistańczyk – nie chciał skrócić kontraktu. Udało jej się znaleźć nowych lokatorów.

– Wyprowadziłam się z córką na pokój do czterech Polaków w innej części miasta, ale musiałam odbierać w tamtym domu listy. Podczas jednej z takich wizyt akurat przyjechała policja. Wezwali ją sąsiedzi, bo dom zaczął wyglądać jak melina: powybijane szyby, butelki w ogrodzie.

W środku policjanci znaleźli narkotyki.

Marcelinki nie było, ale w pokoju na górze zostało jej łóżeczko i trochę letnich ubrań. Mogli wysnuć wniosek, że wciąż tu mieszka.

– Gdzie jest dziecko? – zapytał policjant.

– Pod opieką mojej koleżanki. Mieszkamy gdzie indziej, mam tu tylko meldunek.

Później próbowała bronić się wyciągami z banku, na których powtarzały się wypłaty z bankomatów w tamtej części miasta.

W nocy obudziły ją światła latarek za oknem. Po chwili – pukanie do drzwi. Barnevernet przyjechał z policją do mieszkania Polaków, w którym miała zamieszkiwać.

– Gdzie Marcelinka? – zapytali.

– Dalej u koleżanki.

Przeszukali pokój, w którym spała. Wzięli do ekspertyzy tabletki przeciwbólowe z Polski.

– Myślałam, że na tym się skończy.

Następnego dnia pojechała po córkę. Marcelina pojeździła trochę rowerem po salonie w nowym mieszkaniu. Potem zasnęła.

Pod oknem znów stanęły radiowozy.

– Daj Marcelinę, ucieknę z nią przez balkon! – krzyknął kolega.

Nie pozwoliła.

Pracowniczka Barnevernetu poprosiła ją, by zachowała spokój. Płacz i dramatyczne sceny nie są dobre dla dziecka. Oznajmiła, że muszą je zabrać.

– Wiedziałam z opowieści znajomych i z filmów w internecie, że nie warto szaleć. Krzykniesz, zrobisz scenę – to powiedzą, że masz zaburzenia psychiczne. Marcelinka obudziła się, ale była jeszcze zaspana. Pocałowałam ją i powiedziałam, że pójdzie z panią na spacer do lasu. Jeśli chce, może zabrać ze sobą zabawkę. Zawsze była ufna, więc posłusznie ubrała się i podeszła do drzwi. Rozpłakałam się dopiero po jej wyjściu. Policja została u mnie przez trzy godziny, pewnie bali się, że popełnię samobójstwo. Policjantka nawet chodziła ze mną do łazienki.

W dokumentach napisano, że decyzja o zabraniu Marceliny „była spowodowana głównie odurzeniem matki”. Beata zaprzecza, by była wtedy czymkolwiek odurzona (w notatce Barnevernetu brak informacji o badaniach).

Rano Beata zadzwoniła na policję. Skierowano ją do lokalnego Barnevernetu. Tam wyznaczyli jej spotkanie na popołudnie.

– Nie spodziewałam się dobrych wiadomości. Zażądałam tłumacza. Powiedzieli, że Marcelinka wychowywała się z narkotykami, alkoholem, wśród odurzonych. Wspomnieli o wizycie w tamtym domu. Zapowiedzieli, że będą badać sprawę, a na razie mogę widywać córkę co tydzień.