Duchy Nowego Jorku

 Oto jak to się stanie. Mężczyzna wyjdzie z mieszkania przy Hudson Street w Nowym Jorku. Odwiedzi kogoś bliskiego, kto tam mieszka; będą ze sobą dużo rozmawiać, jak to czasem robią bliscy sobie ludzie. Pokłócą się, nic ostatecznego, nic, co naprawdę zagroziłoby ich uczuciom; mężczyzna wyjdzie, tyleż aby zaczerpnąć powietrza, co z frustracji, ale mimo to wyjdzie i nie będzie zamierzał prędko wrócić. Mężczyzna ma na imię Dominic.
            To będzie zimowy wieczór na kilka tygodni przed Nowym Rokiem i mężczyzna mocniej otuli się czarnym płaszczem, a potem sprawdzi kieszenie w poszukiwaniu rękawiczek, przechyli głowę z irytacją, gdy zorientuje się, że zostawił je na górze albo może w ogóle je zgubił. Minie kobietę o kulach, która obserwuje ulicę, stojąc w drzwiach, a potem wyjdzie w noc.
            Będzie mężczyzną młodym, chociaż wystarczająco dojrzałym, i będzie średniego wzrostu, a może trochę wyższy, i średniej budowy ciała, choć może trochę szczuplejszy. Będzie miał czarne włosy i skórę tak bladą, że można by ją nazwać nienaturalną, tyle że u niego wygląda naturalnie; oczy będą niesamowicie czujne, a usta zaciśnięte. Będzie ubrany jak człowiek, który przygotowuje się do jakiejś walki albo jest po walce i zamierza powrócić do społeczeństwa obywatelskiego: czarne spodnie, czarna koszulka z długimi rękawami, bezkształtny szary sweter, czarny płaszcz i czarne buty, a raczej trzewiki, które sięgają tuż za kostkę – nie wojskowe, ale włoskie i modne, choć trochę przetarte, tak jakby nosił je na co dzień albo kupił używane.
            Zatrzyma się tuż za drzwiami, zaskoczony i prawie pozbawiony tchu przez nagły podmuch zimnego wiatru, który trwa kilka sekund, a potem równie szybko ustaje; mężczyzna gwałtownie się odwróci i ruszy, jakby miał nadzieję, że jeśli będzie się szybko poruszał, wiatr nie zdoła go dogonić. Śniegu nie będzie, ale chodniki pokryją się łatami lodu, więc gdy Dominic dotrze do skrzyżowania, będzie musiał zwolnić, przejdzie na czerwonym świetle i przyspieszy kroku, aż dotrze do bardziej ruchliwej przecznicy, takiej, przy której ciągną się sklep spożywczy, jubiler, monopolowy i apteka, wszystkie nadal otwarte.

Tej nocy w barze przy Siódmej Alei Południowej, gdzie wpadł na drinka i żeby się rozejrzeć, Dominic spotka mężczyznę. Zauważy go, gdy wejdzie: starszego faceta, wystarczająco dojrzałego, żeby starannie wyprasować ubranie i dobrze ukryć zmartwienia, siedzącego przy stoliku z dwiema kobietami, dobrze lub przynajmniej drogo ubranymi, i niezwykle ładną dziewczynką, jedenasto-, może dwunastoletnią, która będzie w ciszy słuchać ich rozmowy. Później starszy mężczyzna wyjdzie z łazienki w chwili, gdy zbliży się do niej Dominic, i przytrzyma drzwi na sekundę, przez co Dominic przyspieszy kroku. Nastąpi wtedy chwila wzajemnego zrozumienia, a także przelotne spojrzenie, tak szybkie, że będzie niczym, jeśli nic nie znaczy, albo czymś, jeśli jest czymś więcej.
            Ten sam mężczyzna będzie stał przed przeszkloną witryną baru, kiedy Dominic wyjdzie, myśląc o kłótni, którą stoczył wcześniej tego dnia z bliską sobie osobą: jakie to było nierozsądne i, doprawdy, jakże byli głupi. Dwie kobiety i dziewczynka znikną, a starszy mężczyzna będzie stał pośrodku chodnika, paląc cygaretkę i beztrosko wpatrując się w dal. Jego papieros będzie pachniał jak tlący się miód; mężczyzna strzepnie popiół na chodnik. Dominic zatrzyma się kilka kroków dalej, sięgnie do kieszeni płaszcza po własne papierosy i odkryje, że nie może znaleźć zapalniczki. Kiedy poprosi starszego mężczyznę o zapałki, starszy mężczyzna się odezwie.
            Bóg jest wielki, powie.
            Chwała Bogu, odpowie Dominic. Ma pan ogień?
            Starszy mężczyzna skinie głową, sięgnie do kieszeni i przypali Dominicowi papierosa. Pod koniec tego gestu nastąpi chwila ciszy, a po niej przerwa na głęboki wdech, podczas którego Dominic będzie się rozkoszował pierwszym haustem dymu. Był pan dziś wieczorem na Hudson? zapyta starszego mężczyznę, chociaż nie będzie miał powodu, by sądzić, że tam był.
            Starszy mężczyzna pokręci głową.
            Nie? zdziwi się Dominic. Myślałem, że pana tam widziałem.
 Nie sądzę, powie starszy mężczyzna, a jego niepewność podkreśli fakt, że mówi z bardzo lekkim akcentem, wyczuwalną modulacją, ale tak słabą, że nie da się jej umiejscowić.
            Nie? powtórzy Dominic, a po chwili: To musiał być ktoś inny.
            Potem będą rozmawiać przez kilka minut, dyskutować o drobiazgach – jakie to zaskakujące, że co roku nadchodzi zima, a słońce chowa się jeszcze przed końcem pracy; że długi płaszcz starszego mężczyzny jest wystarczająco lekki, żeby nosić go w dzień, i wystarczająco ciepły, by nosić go w nocy; że przyjemnie jest wypić drinka w ciszy pustego baru, a także przyjemnie wypić drinka z przyjaciółmi i porozmawiać o codziennych sprawach.
            Proszę mi powiedzieć, odezwie się starszy mężczyzna, bo jestem nowy w tym mieście. Wskaże światła i ruch uliczny, bladopomarańczowe niebo rozświetlone lampami sodowymi, spaliny kłębiące się i rozpraszające jak chmury. Proszę mi powiedzieć: czy zawsze jest tu tak jasno i tak ruchliwie?
            Tak, odpowie Dominic. Noc w noc.
            Słyszałem, że tak jest, stwierdzi starszy mężczyzna, ale nie uwierzyłbym, gdybym nie zobaczył tego na własne czy. I reklama. Tak jakby cały czas próbowali ci coś sprzedać. Na śniadanie kup coś małego. Po południu może chcesz butelkę whisky? Po obiedzie może zainteresujesz się nowym autem? Podczas snu może pomyślisz o zakupie nowego telewizora? Komputera? Jedzenia dla psa?


Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.