Do czysta

Na imię mam Estela, słyszycie? Mówię przecież: Es-te--la Gar-cí-a.

Nie wiem, czy to nagrywacie, czy może robicie notatki, a może w ogóle nikogo po drugiej stronie nie ma, ale jeśli ktoś mnie słyszy, jeśli ktoś tam jest, chciałabym coś zaproponować: opowiem wam pewną historię, a kiedy dojdę do końca, kiedy zamilknę, wypuścicie mnie stąd.

Halo? Nic?

Uznaję milczenie za zgodę.

Ta historia ma wiele początków. Ośmieliłabym się na wet powiedzieć, że składa się z samych początków. No, ale sami powiedzcie, co to właściwie jest początek. Wy jaśnijcie mi, na przykład, czy noc nastaje przed dniem, czy po dniu, czy nie śpimy, bośmy spali wcześniej, czy może śpimy dlatego, żeśmy nie spali. Albo może, żeby was nie zamęczyć kombinowaniem, pokażcie mi, gdzie się zaczyna drzewo: od nasiona czy od owocu, w którym to nasiono wcześniej się znajdowało? A może od gałęzi, na której zakwitł kwiat, który potem zmienił się w owoc?

A może po prostu od kwiatu? Nadążacie? Nic nie jest takie proste, na jakie wygląda.

Coś bardzo podobnego dzieje się z przyczynami, są równie niejasne jak początki. Przyczyny mojego pragnienia, mojego głodu. Przyczyny, dla których tu siedzę w zamknięciu. Jedna przyczyna popycha drugą, jedna karta przewraca się i odsłania kolejną. Jedyną pewną rzeczą jest finał: na końcu nic się nie ostanie. A finał tej historii jest taki – naprawdę chcecie wiedzieć?

Dziewczynka umiera.

Halo? Żadnej reakcji?

Może lepiej powtórzę, może akurat jakaś mucha zabzyczała wam koło ucha albo waszą uwagę odciągnęła myśl bardziej przenikliwa i nośna niż mój głos.

Dziewczynka umiera – teraz słyszeliście? Dziewczynka umiera i nadal nie żyje, niezależnie, od czego zacznę.

Ale śmierć to też nie jest taka prosta sprawa, co do tego to się pewnie zgadzamy. Dzieje się z nią mniej więcej to samo, co z długością i szerokością cienia. Zmienia się w zależności od osoby, od człowieka, zwierzęcia czy drzewa. Nie ma dwóch identycznych cieni na całej powierzchni globu, tak jak nie ma dwóch identycznych śmierci. Każda owieczka, każdy pająk, każdy wróbel umiera na swój sposób.

Weźmy na przykład króliki… Proszę się nie niecierpliwić, to jest ważne. Trzymaliście kiedyś królika na rękach? To zupełnie tak, jakby trzymać granat, delikatną bombę zegarową. Tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak. To jedyne zwierzę, które często umiera ze strachu. Wystarczy za pach lisa, mglisty domysł bliskości węża – i już serce podskakuje, a źrenice się zwężają. Adrenalina wali w serce i królik pada, zanim jeszcze czyjeś kły zatopią mu się w karku. Zabija go sam strach, rozumiecie? Ginie od czystego przeczucia. W ułamku sekundy królik przeczuwa, że czeka go śmierć, domyśla się, jaka i skąd. I ta pewność, pewność własnego końca, skazuje go na śmierć.

Z kotami, wróblami, pszczołami czy jaszczurkami tak się nie dzieje. A tym bardziej z roślinami: śmierć wierzby albo hortensji, eukryfii albo jaśminu, albo śmierć figowca, który jest solidnym drzewem, o pniu twardym i szarym jak beton. Żeby zabić coś takiego, potrzeba naprawdę solidnej przyczyny. Żeby zima za zimą, rok po roku, zabójczy grzyb wnikał mu w gałęzie i w końcu, po dekadach, przeżarł nawet korzenie. Albo żeby amputowała go piła i zmieniła pień w kupę drewna.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: jakub.nowacki@czarne.com.pl