Do czysta

Trabucco Zerán mistrzowsko zanurza czytelnika w mroczne głębiny psychiki swoich bohaterów […]. Napięcie fabuły odzwierciedla niepokoje historii [chilijskiego] narodu.

Powieść chilijskiej autorki to ciekawe połączenie ciszy, izolacji, zwyczajności z eksplozją emocji, fundamentalnych pytań i skomplikowanych, naznaczonych etycznym uwikłaniem relacji. Pytania o tożsamość odsłaniane są w tym wypadku od podstaw. Zanim bowiem dojdzie do zdefiniowania, potrzebna jest widoczność i dostrzeżenie. Lektura obowiązkowa!

Polubiłem oszczędny, niemal zimny język tej opowieści. Te krótkie zdania, rwane, a jednak gęste od emocji. To właśnie styl opowiadania sprawia, że całość czyta się w napięciu, z wrażeniem, że każde słowo jest ważne, a między wersami kryje się jeszcze więcej, niż jesteśmy w stanie dostrzec na pierwszy rzut oka.

Alia Trabucco Zerán genialnie prezentuje procesy stawania się bierną i wybijania się na niepodległość. To także opowieść o tym, jak rodzi się gniew, jak dotyka każdego i jak niemożliwy jest do uniesienia – choć w finale uniesienie kamienia w dłoni staje się symboliczną kontestacją gniewu, który nie ma już innego ujścia niż zareagowanie przemocą na przemoc.

To jest naprawdę świetna powieść. I pod względem tego, co w niej jest i pod względem tego, jak jest skomponowana. A jest skomponowana jak rasowy thriller. […] Jest to książka o tłumionej wściekłości.

Niesłychanie ważna i wspaniała jest forma tej książki, ten monolog, który jest skonstruowany niesłychanie misternie – tam nie ma pustych przebiegów, wszystko z czegoś wynika. W tym monologu jest siła […].

Jeśli szukacie powieści, która od samego początku wbije was w fotel i nie pozwoli się oderwać od lektury, to koniecznie sięgnijcie po „Do czysta”. Gwarantuję, że się nie zawiedziecie!

Mimo że opowieść służącej jest narracją prywatną, w jej tle rozbrzmiewa szersze echo ruchów oporu. […] trudno oprzeć się wrażeniu, że historie takich jak ona wciąż pozostają niestety niewysłuchane, a o tym, co jest w nich prawdą, decyduje ktoś inny.

Bardzo polecam tę powieść.

Powieść wielowarstwowa, psychologicznie złożona, intensywna i niepokojąca – z suspensem i ciekawym studium charakteru. Powieść, która obnaża podziały społeczne i bada kwestie wolności, przemocy i wyobcowania w intymny, bezkompromisowy sposób. Fascynująca!

33-letnia Chilijka Estela przeprowadza się do stołecznego Santiago i zaczyna pracę jako pomoc domowa. Opiekuje się córką właścicieli domu. Nie skończy się to dobrze. Mocna powieść.

Nie sądziłam, że powieść Alii Trabucco Zerán aż tak mną wstrząśnie. „Do czysta” przeczytałam szybko, łapczywie i z przejęciem, czując na sobie wszystkie emocje bohaterki, choć jej narracja jest zimna i rzeczowa. Mocna, zachwycająca proza. Właśnie takie książki chcę czytać w swoim życiu.

Trabucco Zerán oszczędnym i intensywnym językiem stawia pytanie: czy można wyszorować świat do czysta, usuwając ślady przemocy i upokorzeń? I choć odpowiedź brzmi „nie”, Estela pozwala nam dostrzec, że te ślady istnieją, że trzeba je zobaczyć, by móc coś zmienić. […] Książka, choć niełatwa, doskonale przetłumaczona przez Tomasza Pindela, jest pełna pasji i mocy, skłania do głębokiej refleksji nad tym, jak pochodzenie kształtuje nasze życie, tożsamość i sposób postrzegania świata.

Powieść „Do czysta” pióra Alii Trabucco Zerán – czołowej przedstawicielki najnowszej literatury chilijskiej – to przeszywająca powieść, przywracająca wiarę w moc obrazowania prozy zagadnień fundamentalnych, jak np. konsekwencje nierówności społecznych.

Ta skromna książka chilijskiej pisarki wciąga jak najlepszy kryminał.

To historia pełna niezgody, cichego buntu, ale też krzyku, zamkniętego w krtani powinności i społecznych nakazów. Czyta się świetnie!

Raz chce się bohaterce współczuć, by w chwilę później odczuwać zmęczenie jej osobą. I chyba ta zmienność wywoływanych w trakcie lektury emocji, jest najmocniejszą stroną powieści. Polecam!

Drapieżną historię opowiedzianą przez główną bohaterkę poczują Państwo każdą komórką swojego ciała. Będzie bolało.

Przybliżanie czytelnika do rozwiązania zagadki, stopniowanie napięcia samym tylko, bezlitosnym wręcz sugerowaniem, że wszystko skończy się tragicznie, właściwie robi tę książkę. Temat został już mocno wyeksploatowany natomiast sposób budowania napięcia, wypożyczony z thrillera psychologicznego, którym Do czysta właściwie nie jest, przedstawia się niezwykle oryginalnie i zrealizowany został z niebywałym kunsztem. Czyta się tę powieść z ciężkim sercem, wręcz należy się od niej co jakiś czas odrywać, ale i odczuwa się nieodparty przymus jej skończenia.

[Autorka] pokazuje, że praca sprzątaczki w chilijskiej willi może być dramatem - rozpisanym nie na akty, lecz na codziennie uciszanie społecznej biedy.