Czerwone fragmenty

Autobiografia procesu

„Czerwone fragmenty” to książka równie wybitna i głęboka jak „Argonauci”, za to znacznie przystępniejsza. Osobliwa czytelnicza przyjemność wynika z tego, że wszystkie gatunkowe elementy thrillera sądowego, które znamy z kina i telewizji, zostają tu zachowane, a zarazem przekroczone. Autorka z wielką precyzją bada temat traumy, więzi rodzinnych (w jednej z najistotniejszych warstw to opowieść o relacji matki z córką), zgłębia związki społeczne oraz ich ekonomiczne i kulturowe uwarunkowania, wreszcie – przygląda się samej sobie. Jak każda wybitna literatura „Czerwone fragmenty” niepokoją i otwierają nowe horyzonty.

To wstrząsająca, ale przejrzysta analiza emocjonalnych następstw zbrodni.

Krótkie książki Maggie Nelson niewiele ważą w dłoni [...]. Ale w głowie i sercu ich wielkość, mądrość i nieoczywiste piękno pozostawiają trwały ślad.

„Czerwone fragmenty”, wielowątkowe i osobiste, wciągają nas w nurt wydarzeń. Uczestniczymy w nich razem z Nelson i dzielimy jej zagubienie, a pod koniec książki musimy przyznać, że jednym z największych darów, jakie może nam dać autorka, jest przyznanie, że nie wiemy, co powinniśmy myśleć.

„Czerwone fragmenty” to osobista szkatułka, do której autorka włożyła fragmenty wielu rzeczy. To nie jest przedmiot piękny, lecz cenny, mieniący się chłodnym blaskiem, w którym kryje się wciąż żywe zdumienie towarzyszące tragicznej stracie oddziałującej na kolejne pokolenia.

Żałoby i strachu się tu nie usuwa, tylko staje się z nimi do bezlitosnej konfrontacji. „Sprawiedliwość” nieustannie podlega zakwestionowaniu. Każdy rozdział zaskakuje, a potem rozbrzmiewa poetyckim językiem Nelson.

Przechodząc płynnie od opisów procesu do meandrycznych opowieści o własnym życiu, Nelson wnikliwie bada stereotypy i utarte twierdzenia dotyczące morderstwa. Robi to tak, że ma się wrażenie, iż jest to jeden z najgłębiej zakorzenionych tematów amerykańskiej wyobraźni.