Cień mojego dziecka

Przycięte pąki

Dziś postawiłem parkan. Chociaż mieszkamy na dachu
miasta, wysoko ponad Doliną Mrówek, zawsze są jakieś łby,
gęby, mordy. Boże, jak ja nienawidzę ludzi. A kysz! No już!
Przynajmniej poobcinałem kwiaty w naszym odizolowanym
ogrodzie, tu, na górze, przyciąłem pąki, przecież
muszę
coś zrobić, nie może nadal być po prostu tak, jakby nic
się nie zmieniło. Wszystko puszcza liście, nie da się tego powstrzymać.
Wszędzie pędy i młode odrosty. (A w najciemniejszym
kącie, skryta i nietknięta, olcha. Szare drzewko,
które pewnie zaplątało się kiedyś w starej ziemi i przyjechało
niczym pasażer na gapę. Teraz już prawie tak duże jak
dziecko).
Ogrodzenia, płoty, nożyce. Inni kopią rowy, kują zamki,
podnoszą mosty. Doszczętnie palą miasta. Ale to się sprowadza
do jednego: chęci naprawienia czegoś, gdy jest już
za późno. Naprawienia czegoś d l ate go, że jest za późno.
Ograniczenie, odgraniczenie, kontrola – mała tercja
bezsilności.
Każdego dnia coraz dalej od niej odpływamy, każdy
krok, który stawiamy, oddala nas od niej. Żyć dalej oznacza
dalej, wciąż dalej od niej. Ignorujemy dni, lecz one nas nie
dostrzegają. Wloką nas za sobą, prowadzą w miejsca uderzająco
podobne do tych, które znaliśmy. A jednak wszystko
jest inne. Czy podczas naszej nieobecności ktoś
specjalnie poprzestawiał przedmioty? O wszystko się obijamy,
ciągle się potykamy, ponieważ nie mamy zielonego pojęcia,
dokąd trafiliśmy.
Nasz dom, dom dwojga obcych ludzi. Czy mają dziecko?
W ciszy trudno to usłyszeć. Posuwamy się po omacku.
Szukamy zapachu białej bielizny w czystych pokojach,
miękkiej jak oddech ciszy popołudniowego snu. Szczęściem
jest to, co dopiero zaczyna się nazywać, gdy już nie
można tego znaleźć. Bawełniane przytłumienie, przyćmione
światło.
Bez wątpienia jest cicho, lecz to niewłaściwa cisza.
Ze wszystkich szaf, ze wszystkich kątów może wyskoczyć
panika. Wszędzie czai się bezradność. Mamy się na baczności,
staramy się nie patrzeć. Nie na ubranka w koszu na
pranie. I na pewno też nie na kołyskę, czerwony kocyk
z plamą od mleka, czapeczkę pilotkę. Nie! Nie patrzeć!!!
Tak przebiera się podłe nieszczęście, i to akurat w najukochańsze
rzeczy.
Musimy nauczyć się bronić, bo teraz zbyt łatwo nas zranić.
Jeśli strach ogarnia cię już na widok dziecięcej czapeczki,
źle z tobą.
Ciągłe poczucie, że coś się nie zgadza, że wszystko trzeba
tu lepiej uporządkować. Kto, do cholery, ściął pąki?
Ogród właśnie zaczął kwitnąć. Wiem, wiem (sprawy nie idą
tak, jak powinny).
Musimy bardzo uważać na to, co robimy, bo zostały popełnione
błędy, coś istotnego poszło nie tak. A tymczasem
w moich myślach, niczym pasażer na gapę, złudna wiara,
że znajdzie się jakieś rozwiązanie. Wystarczy tylko wszystko
uporządkować. Kiedy coś się zawieruszy, to znaczy, że człowiek
nie pamięta, gdzie to coś położył. Trzeba więc dobrze
poszukać, nawet tam, gdzie nie spodziewasz się nic znaleźć.
Zwłaszcza tam. A potem od razu dobrze schować, inaczej
znowu traci się rozeznanie. Gdy rzeczy nie mają stałego
miejsca, to koniec. Zanim się obejrzysz, ohydny smutek
włoży sukienkę-
z-oswojonymi-zwierzętami
specjalnie porozrzuca
malutkie skarpetki.

Brakujące słowo

Kobietę, która pochowała męża, nazywa się wdową, mężczyznę,
który stracił żonę – wdowcem. Dziecko bez rodziców
jest sierotą. A jak nazwać ojca i matkę, którym zmarło
dziecko?

Obwieszczenie

W dniu, w którym miało nas spotkać nieszczęście (i rozwinąć
się na naszych oczach jak lilia), trudno było nam zrozumieć
heroldów.
Na początku wydawało się, że będzie z tego anegdota.
Bardzo długo próbowałem trzymać się jednej myśli: że
skończyło się na strachu. Przecież zawsze tak jest? Gdy coś
cię spotyka, nigdy nie wiesz, co to w istocie jest. Szukasz
po omacku w ciemności. Strach otacza cię jak mur, nie da
się zajrzeć na drugą stronę. Tylko z opowieści innych wiesz,
co się za nim znajduje. Składa się z niedoświadczonych
słów: ze słów, które nie wiedzą, o czym mówią. Więc mimo
wszelkich obaw uczepiliśmy się w myślach dobrego zakończenia.
To był znany teren. Musieliśmy tylko przez coś
przebrnąć. Na końcu cierpliwie czekało na nas stare, dobre,
szczęśliwe zakończenie.
Dlatego nie od razu zrozumieliśmy znaki. Nie widzieliśmy,
co jest nie tak, a gdy przez przypadek zobaczyliśmy, po
prostu nie zwróciliśmy na to uwagi. Jak często ocierasz się
o śmierć, nie widząc jej? Jak często zostajesz uratowany,
wcale tego nie zauważywszy?
Patrząc z perspektywy czasu, to osobliwe, jak zwyczajnie
wszystko się dokonało. Niewinność ludzi tuż przed katastrofą,
niepojęta codzienność, z jaką zmierzają w stronę
własnej zguby. Widocznie również wtedy nie ma innego życia
oprócz zwyczajnego. Zamiast przygotować się na okropności,
zastanawialiśmy się, czy będziemy potem jeszcze
mieli czas na gotowanie, czy raczej weźmiemy coś na wynos
od Chińczyka. „Potem”. Nasz czas wciąż jeszcze był odmierzany
porządkiem domowym.
Tymczasem nasze funkcje jedną po drugiej bezszelestnie
przejmował szpital.
Beznadziejność sytuacji nie chciała do nas dotrzeć. Nadzieja
to mocny materiał. Odcina się ją, a ona znów odrasta.
Coś zostaje zabrane, zamknięte, zniszczone, i dokładnie
w tym miejscu ponownie zaczyna wyrastać nadzieja.
My, którzy nie mogliśmy już trzymać w ramionach naszego
dziecka, natychmiast się dopasowaliśmy. Nauczyliśmy
się czytać z ruchu warg, brwi, palców. Czytałem nawet
z ruchu pleców i ramion, z kroków, drzwi, ciszy. Później doszły
do tego aparaty, coraz więcej aparatów. Je również nauczyliśmy
się odczytywać. Poznawaliśmy liczby i ich
związek z oddechem, pulsem, ciśnieniem krwi. Nauczyliśmy
się ignorować pewne piski i bezbłędnie potrafiliśmy
odróżniać poszczególne kroplówki i sondy. Dostarczały
nam znaczeń, jedynych, do jakich mogliśmy dotrzeć.
Chcieliśmy wszystko zrozumieć, w każdym fakcie szukaliśmy
oparcia przed upadkiem. W bezgraniczne nic.
– Według mnie ona teraz słodko śpi – stwierdziłaś.
– Tak – przytaknąłem.
Bo dopóki można było tak powiedzieć, to mogło być
prawdą.
(...)