Cała w piachu

Coś z dorosłego patrzącego na dziecko i coś z widzenia dziecka.

Czarne ziarna piasku znakomitej poezji i nieoczekiwanej tajemnicy zabaw na podwórku życia.

O tak, bardzo jest do twarzy poezji Suski ze śmiercią. I jest to poezja do szczerego płaczu. Mógłbym te wiersze, pełne maestrii, czytać bez końca – całe życie.

Wiersze Dariusza Suski pokazują, że możliwe jest uprawianie na wskroś nowoczesnej i niejako aktualnej poezji, która nie jest tylko czczą zabawą czy grą estetyczną. Będąc poezją intelektualnie czy filozoficznie skomplikowaną, nie stawia jednak przed czytelnikiem niepotrzebnie skomplikowanych przeszkód.

Jak właściwie zdrobnić wyraz ’śmierć’? I po co? Dariusz Suska w najnowszym tomie poezji ’Cała w piachu’ czyni to na wiele sposobów. Próbuje oswajać obszar zdarzeń nieodwracalnych i niezrozumiałych. Bezskutecznie, ale z konsekwencją i odwagą, które sprawiają, że nawet na zatopionym w zabawie dziecku dostrzega delikatne piętno zmierzchu.

Tym tomikiem Suska udowadnia, że jest jednym z najciekawszych poetów średniego pokolenia.

Rymy, sugestywny rytm, zapadająca w pamięć melodia, kolokwializmy i zdrobnienia połączone z funeralną tematyką, czynią z wierszy Suski mroczne kołysanki, fascynujące bajeczki z dreszczykiem.

Jego pisarstwo to coś w rodzaju lirycznego dziennika, który po pewnym czasie zaczyna się układać w formę autobiograficznej opowieści o dzieciństwie i latach chłopięcych, o świecie zamieszkanym przez cienie, ale przecież nadal zmysłowym i uderzająco realnym.