Wojciech Chmielarz

Zombie

fragment

Dawid otworzył oczy i krzyknął ze strachu. Obudził w ten sposób Martę, która pisnęła, chwyciła kołdrę, okryła się nią i wybiegła do łazienki. Dawid został sam w łóżku, z fiutem na wierzchu. Prokurator Adam Górnik rzucił mu poduszkę, żeby miał się czym przykryć.

– To ta dziewczyna od Alicji? – zapytał prokurator, wskazując na drzwi od łazienki. – Ile ona ma lat?

– Tak. I dość.

– Mam jej sprawdzić legitymację?

Wolski usiadł. Przetarł oczy, a potem, żeby zyskać trochę na czasie, sięgnął do leżącej przy łóżku paczki papierosów. Wyciągnął jednego, wsadził w usta i zaczął się rozglądać za zapalniczką. Zirytowany prokurator mruknął coś niewyraźnie pod nosem. Podszedł do biurka. Wziął z niego paczkę zapałek i rzucił ją Dawidowi.

– Dzięks.

Zapalił. Zaciągnął się z lubością, żeby zaraz wypluć z siebie dym w serii kaszlnięć.

– Dobra. O co chodzi? – zapytał, kiedy udało mu się złapać oddech.

– Co ta dziewczyna tu robi?

– Z powodu tej afery z Alicją pokłóciła się z rodzicami. Uciekła z domu. Zamieszkała u mnie. Dorzuca się do czynszu.

– I chyba nie tylko to robi? – zauważył prokurator.

– Nie tylko – zgodził się Dawid. – Przygotowuje mi też śniadania. Czego chcesz i jak tu wszedłeś?

Prokurator podszedł do okna kawalerki Wolskiego. Wyjrzał na zewnątrz, spoglądając w okna mieszkań w sąsiednim bloku.

– Wszedłem normalnie – odezwał się, nie odrywając wzroku od budynku naprzeciwko. – Nie zamknąłeś na noc drzwi.

Dawid przypomniał sobie wczorajszy wieczór. Wypili z Martą kilka piw, oglądając seriale na ekranie komputera. Browary skończyły im się w połowie odcinka Agents of S.H.I.E.L.D, więc wyszedł do nocnego po cztery kolejne. Kiedy wrócił po dwudziestu minutach, dziewczyna już spała. Przeniósł ją do łóżka. Kiedy ją kładł, zaczęła go całować. Jedna rzecz doprowadziła do kolejnej. W trakcie nazywała go jakimś innym imieniem, ale szczególnie mu to nie przeszkadzało. Nic dziwnego, że w takich okolicznościach zapomniał przekręcić zamek.

– Ale czego chcesz?!

– A ubierzesz się w końcu? Wciąż widzę twoje jaja.

– Trzeba mi było dać większą poduszkę.

Wolski podniósł z ziemi spodnie i zakładając je, wypiął goły tyłek w stronę Górnika. Potem narzucił na siebie koszulkę z poprzedniego dnia.

– Zadowolony?

– Będę zadowolony, jak zapniesz rozporek.

– Po prostu powiedz, po co tutaj przylazłeś! – odparował Dawid, ale jednak zapiął zamek w spodniach. Poszukał popielniczki, ale ponieważ żadnej nie miał pod ręką, strzepał popiół prosto na podłogę.

Prokurator odbił się od parapetu. Przetarł twarz dłonią i poprawił mankiety marynarki. Skojarzył się Dawidowi z kolesiem, który na dyskotece szykuje się, żeby zagadać do fajnej dupy, ale zupełnie nie ma pomysłu, jak to powinien zrobić.

– Czego? – postanowił mu pomóc Dawid.

Górnik na wpół kaszlnął, na wpół warknął.

– Pamiętasz Korsarza?

Detektyw zmarszczył czoło. Po chwili na jego twarzy widać było już ulgę, że coś sobie przypomina . Z uśmiechem wypuścił dym z ust.

– Każdy, kto chodził do tej budy, pamięta Korsarza. Pojebany dzieciak.

– Znajdź go.

Dawid parsknął śmiechem.

– Aha! A przy okazji kasę z Amber Gold i nagranie ostatniej rozmowy Kaczyńskich podczas lotu do Smoleńska?

Prokurator sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki. Wyciągnął z niej plik stuzłotowych banknotów i położył go na biurku, w zasięgu rąk Dawida.

– Tysiąc złotych – powiedział. – Żebyś ty też mógł się dołożyć do czynszu.

Wolski wyciągnął z ust papierosa. Zgasił go na podłodze, a potem gołą stopą kopnął kiepa pod szafę. Sięgnął po pieniądze, ale zatrzymał się w połowie ruchu. Podejrzliwie zerknął na prokuratora.

– Dlaczego ja?

– Bo sobie nieźle poradziłeś ze sprawą Alicji.

– Mógłbyś to kiedyś publicznie przyznać.

– To nie moja wina, że skończyło się tak, jak się skończyło.

Dawid prychnął i zgarnął szmal. Przeliczył szybko banknoty i wsadził je pod leżący nieopodal stary, podniszczony i wielokrotnie zalany kawą i piwem zeszyt.

– Twoja strata, głupich nie sieją, nie? – powiedział. – Ale wiesz, że nic z tego nie będzie? Korsarz nie żyje.

Prokurator wyprostował się i zrobił krok w stronę detektywa.

– Skąd wiesz? – zapytał, celując w Dawida palcem.

Detektyw wzruszył ramionami.

– Kiedy to było? Dwadzieścia lat temu? Jeśli przez dwadzieścia lat się nie odnalazł, to wniosek może być jeden. Koleś zdechł. Albo go ktoś zaciukał, albo nie wiem, utopił się na Czechowicach i do dziś nie wypłynął.

Górnik opuścił dłoń. Zerknął w stronę łazienki. Drzwi były uchylone. Dojrzał jeszcze znikające w szczelinie kręcone czarne włosy.

– Jak i tak podsłuchujesz, to lepiej tu przyjdź – powiedział.

Marta po kilku sekundach wyłoniła się z łazienki. Porzuciła kołdrę i teraz miała na sobie brązowy szlafrok frotté, który był zdecydowanie na nią za duży. Zawiązała mocno pasek, a dół ciągnęła za sobą po podłodze.

– Kiepskie miejsce wybrałaś po ucieczce z domu – stwierdził Górnik. – Nie masz jakiejś dalszej rodziny, która mogłaby cię przygarnąć? A może mam ci czegoś poszukać?

– Nie, dzięki.

– Jak wolisz.

Górnik ponownie zwrócił się do Dawida.

– Chcę, żebyś go poszukał – powiedział. – Czy go znajdziesz, czy nie, to inna sprawa. Pogadaj z jego rodziną, kumplami ze szkoły, koleżankami. Spróbuj się dowiedzieć, dlaczego zniknął i co się z nim, do cholery, stało. Zbadaj wszystkie okoliczności. Popytaj, co robił przed zaginięciem i jak wyglądała akcja poszukiwawcza. Jakie błędy popełniono, tropy pominięto. Sprawdź wszystko.

– Sporo roboty jak na tysiaka.

– Nie przeginaj, młody.

– Tylko mówię.

Górnik uśmiechnął się kwaśno.

– Dobra. Powiem ci tak… – zaczął. – W Gliwicach jesteś spalony. Ale ja w Krakowie mam ciągle sporo znajomych ze studiów. Adwokatów, radców, prawników. Kraków jest blisko. Spiszesz się tutaj, to cię polecę tam. Umowa?

Dawid nieprzekonany kiwnął głową. Nie podobała mu się perspektywa pracy w Krakowie. Nie lubił tego miasta. Uważał, że jest snobistyczne i nudne, że odurza się własną historią jak dworcowy narkoman tanim klejem. I że poza Rynkiem tak naprawdę podobne jest do każdego innego dużego miasta. Ale innych perspektyw nie miał.

– No i świetnie – uznał prokurator. – Zrobisz dla mnie też jeszcze jedną rzecz.

– Jaką? – zapytał zrezygnowany Dawid.

Górnik wrócił do okna. Odsunął zasłony i po raz kolejny spojrzał na blok naprzeciwko.

–             Jak dobrze znasz swoich sąsiadów? – zapytał.