Wszyscy wiedzą

O zabójstwach czarnych w Ameryce

– Zbawienie, a nie zemsta! – zawołał ktoś przed domkiem na osiedlu Nickerson Gardens.

W środku, na pokrytej beżowym linoleum podłodze, leżało zwinięte w kłębek ciało młodego mężczyzny. Miał zamknięte oczy, leżał obrócony na bok, prawie na brzuchu, w wygodnej, zrelaksowanej pozycji, niemal jak śpiące dziecko. W wyprostowanej ręce trzymał kilka banknotów pięcio- i dziesięciodolarowych – w sumie czterdzieści pięć dolarów. Miał brązowe, nieco zapuszczone włosy i brązową skórę. Nie był ani wysoki, ani niski, ani gruby, ani chudy. Miał raczej proporcjonalną, w pełni uformowaną sylwetkę właściwą zdrowym mężczyznom w jego wieku, czyli w wieku dwudziestu dziewięciu lat – kiedy mężczyzna nie jest już podrostkiem, a nie dotykają go jeszcze żadne oznaki starzenia. Jego nagie plecy pokrywała gęsta plątanina tatuaży. Spod tułowia wypłynęła duża ilość krwi, która utworzyła na linoleum ciemną kałużę. Na zastygłej powierzchni było widać jedną długą smugę, może ślad pozostawiony przez ratowników medycznych lub pozostałość ostatniego ruchu umierającego mężczyzny.

Pomieszczenie okazało się niemal puste, nie licząc zielonego roweru Schwinn z rozdartym siodełkiem, porzuconego pod ścianą, niebieskiego napoju Calypso na blacie i łuski leżącej na podłodze. Był wczesny ranek. Blade kalifornijskie słońce, które wpadało do wnętrza przez uchylone drzwi i zakratowane okno, jakimś cudem skrywało nędzę tego mieszkania na osiedlu komunalnym Nickerson Gardens, dodawało szlachetności brudnym ścianom i łuszczącej się farbie. Słoneczny blask zamienił mały domek, dzieło architekta Paula Revere Williamsa, w jasną, spokojną wiejską chatę. Złote promienie delikatnie okrywały gładką skórę młodego mężczyzny niczym dziecięcy kocyk, co stanowiło przejmujący, rozdzierający widok.

Nathan Kouri bez ustanku wchodził do pokoju i z niego wychodził, ubrany w ciemny garnitur, ze skórzanym notatnikiem przyciśniętym do piersi i głębokim marsem na czole. Badał miejsce zbrodni. Okrzyki: „Zbawienie!” dochodziły z zewnątrz, gdzie stała grupa ludzi. Kobieta w butach Ugg przemawiała głośno:

– Musimy się modlić o pokój!

Michael Scott został zastrzelony w mieszkaniu 88, przy skrzyżowaniu Sto Piętnastej i Success Avenue, wczesnym rankiem 13 marca 2010 roku. Ciało znalazła kobieta, którą nazywał swoją żoną. Słońce właśnie przedarło się przez poranne mgły, gdy przed domem zgromadził się tłum, by obserwować poczynania policji. Tłum stał między pelargoniami, nad którymi unosiły się obłoczki dymu z jointów. Głos rozmodlonej kobiety zagłuszał przytłumione rozmowy gapiów i gruchanie gołębi siedzących na drutach. Policjanci patrolujący na co dzień ulice Southeast i funkcjonariusze z wydziału do walki z gangami uważnie obserwowali ten rozemocjonowany tłum – oszołomionych jedenastoletnich chłopców z kolczykami w uszach, zapłakane piętnastolatki z komórkami Rococo.

Rodzina Scotta siedziała na plastikowych krzesłach przed domkiem. U opatulonych w kapcie stóp zrozpaczonej matki stały butelki wody mineralnej Aquafina. Kobieta odrzuciła głowę do tyłu, jakby patrzyła spod zamkniętych powiek na niebo, jej pierś unosiła się i opadała ciężko. Obok na krawężniku siedział mężczyzna z twarzą ukrytą w dłoniach, wstrząsany cichym szlochem.

Przy matce pojawiła się kobieta, która uściskała ją serdecznie: była to Barbara Pritchett, jej bliska przyjaciółka. Barbara trwała przy jej boku przez cały ranek, głaskała ją po włosach i obserwowała policjantów.

Nathan Kouri wciąż ukrywał się we wnętrzu domu. Z klapy marynarki układającej się krzywo na schowanej pod spodem broni wystawało pióro. Głęboko zamyślony, przekładał z miejsca na miejsce zbyt wiele przedmiotów naraz: żółte plastikowe tabliczki ostrzegawcze, notes, szare koperty, torebki foliowe. W końcu wyszedł na zewnątrz, by porozmawiać z matką Scotta. Zobaczyła go Pritchett.

Wzięła go w objęcia i mocno uściskała na powitanie – publicznie, na oczach mieszkańców osiedla. Wiedziała, że ludzie z jej dzielnicy mogą być tym oburzeni, ale wcale jej to nie obchodziło.

– Nathan! – zawołała. – Ty to prowadzisz?!

Dwudziestu ośmiu umundurowanych policjantów stanęło w dwuszeregu, by można było wynieść ciało Scotta do czekającej przed domem furgonetki koronera. Nie tworzyli jednak ciasnego szpaleru – „przyjaciele” z tłumu obiecali policjantom, że dopilnują, by gapie nie rzucili się w stronę ciała, do czego często dochodziło w takich sytuacjach. Kilku zirytowanych funkcjonariuszy uważało, że nie należy obdarzać mieszkańców Nickerson Gardens tak dużym zaufaniem.

– Powinno się ich odsunąć aż do Sto Czternastej – zżymał się jeden z nich, spoglądając na grupki nastolatków.

Pod domem zatrzymał się samochód koronera opatrzony niebieskim napisem. Z wnętrza budynku wyjechały nosze z ciałem zamkniętym w niebieskim worku foliowym. Tłum zafalował, poruszony tym widokiem. Ktoś krzyknął. Kilkoro ludzi zaczęło się przesuwać do przodu. „Przyjaciele” wrzeszczeli na nich: „Spokój!”. Gdy nosze przejeżdżały obok matki zabitego, ta jęknęła przeraźliwie i osunęła się na ziemię.