Walentynka

            Niedzielny ranek zaczyna się tutaj, na polu naftowym, kilka minut przed świtem. Młody robotnik śpi głęboko, rozwalony w furgonetce, z barkami przyciśniętymi do drzwi od strony kierowcy, z butami na desce rozdzielczej i kowbojskim kapeluszem zsuniętym tak nisko, że dziewczyna siedząca na pylistej ziemi widzi tylko bladą szczękę mężczyzny. Piegowata i prawie bezwłosa twarz nigdy nie będzie wymagać codziennego golenia, nieważne, ilu lat dożyje jej właściciel, lecz dziewczyna liczy, że nie pożyje on długo.
            Gloria Ramírez zastygła doskonale nieruchomo, jest opadłą gałęzią jadłoszynu, kamieniem zagłębionym do połowy w ziemię, i wyobraża sobie mężczyznę leżącego twarzą w pyle, z wargami i policzkami otartymi od piasku, z pragnieniem łagodzonym tylko przez krew zebraną w ustach. Kiedy nafciarz się wzdryga i szorstko ociera o drzwi furgonetki, dziewczyna wstrzymuje oddech i obserwuje zaciskające się szczęki mężczyzny, kości przesuwające się wskutek skurczu mięśnia. Widok tego człowieka jest udręką i Gloria znowu życzy mu bliskiej śmierci, gwałtownej i samotnej, nieopłakanej przez nikogo.
            Niebo na wschodzie staje się fioletowe, potem niebieskoczarne, wreszcie przybiera łupkowy odcień starego ocynkowanego wiadra. Za kilka minut nabierze barwy brudnopomarańczowej i czerwonej, a jeśli Gloria będzie patrzeć, zobaczy pod nim mocno napiętą ziemię, brąz przyfastrygowany do błękitu, taki sam jak zawsze. Bezkresne niebo to najlepsza rzecz w Teksasie, jeśli pamiętasz, by na nie patrzeć. Będzie za nim tęsknić, kiedy wyjedzie. Bo nie może tu zostać, nie po tym.
            Ze wzrokiem utkwionym w furgonetce zaczyna lekko wbijać palce w piasek, odliczając jeden, dwa, trzy, cztery – żeby powstrzymać się od wykonania jakiegoś nagłego ruchu, by zachować ciszę, by pozostać wśród żywych przez kolejny dzień. Tego ranka, 15 lutego 1976 roku, Gloria Ramírez być może wie niewiele, ale jednego jest pewna: gdyby mężczyzna nie zasnął, zanim wytrzeźwiał na tyle, by znaleźć pistolet albo zacisnąć dłonie na jej gardle, już by nie żyła. Pięćdziesiąt dwa, pięćdziesiąt trzy, pięćdziesiąt cztery – czeka, patrzy i słucha, jak jakieś małe zwierzątko porusza się w zaroślach, a słońce – pomniejsze, codzienne błogosławieństwo – wznosi się nad krawędź ziemi i płonące zawisa na wschodzie. Jej palce nie przestają się poruszać.
            Światło dnia ukazuje całe kilometry kiwonów i nafciarskich odpadków, zające wielkouche i ogrodzenia z kolczastego, kępy jadłoszynów i trawy bizonowej. W pryzmach caliche i starych rurociągów leżą splecione połozy, mokasyny i grzechotniki, oddychają wolno i regularnie, czekając na wiosnę. Kiedy ranek nadchodzi na dobre, dziewczyna dostrzega drogę, a za nią farmę. Możliwe, że da się tam dotrzeć piechotą, ale trudno powiedzieć. W tej okolicy jeden kilometr czasem wydaje się dziesięcioma, dziesięć dwudziestoma, a ona wie jedynie, że to ciało – wczoraj powiedziałaby moje – tkwi na kupce piasku na jakimś polu naftowym położonym zbyt daleko od miasta, by było widać zbiornik na wodę z nazwą Odessa albo budynek banku, albo chłodnie kominowe zakładu petrochemicznego, gdzie pracuje jej matka. Alma wkrótce wróci do domu po nocy spędzonej na sprzątaniu biur i baraków socjalnych. Kiedy wejdzie do dwupokojowego mieszkania, gdzie wciąż czuć wieprzowym gulaszem z kukurydzą z poprzedniego wieczoru i papierosami tío[1], kiedy zobaczy, że sofa, na której sypia Gloria, wciąż jest pościelona jak wczoraj, być może się zmartwi, może nawet lekko wystraszy, ale przede wszystkim będzie wkurzona, że córki nie ma w domu, gdzie jej miejsce – znowu.
            Gloria przebiega wzrokiem po kołyszących się kiwonach, wiecznie głodnych wielkich stalowych pasikonikach. Czy mężczyzna zawiózł ich aż do Penwell? Mentone? Hrabstwa Loving? Basen Permski to dwieście tysięcy kilometrów kwadratowych monotonii, więc dziewczyna może znajdować się wszędzie, a rzeczywiste są jedynie jej pragnienie i ból, okazjonalne westchnienia mężczyzny, jego zgrzytanie zębami i poruszenia ciała, szczęk i pomruk kiwona zaledwie kilka metrów od miejsca, gdzie siedzi Gloria.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.