Ryby

            Po kilku dniach w Venice poszłam na pierwszą sesję terapii grupowej. Była to grupa specjalistyczna dla kobiet z depresją oraz problemami związanymi z seksem i miłością. Siedziało ich tam cztery, plus terapeutka i ja. Ale wszystkie zlewały się w jedną wielogłową hydrę desperacji.
            Judith, nasza terapeutka i liderka, zdecydowanie była niezamężna. W niezaobrączkowanych dłoniach trzymała ceramiczny kubek z parującą zieloną herbatą i bardzo rzadko się odzywała, co jakiś czas wydając z siebie pomruki „mmmmm” i „aaaaa”. Sporadycznie pytała, jak jakieś wydarzenie wpłynęło na samopoczucie danej osoby. Wszystkie uczestniczki mówiły do niej „doktor Jude”.
            Doktor Jude kolekcjonowała rzeczy – jej gabinet wypełniały różne drobiazgi: statuetki Buddy, mała figurka Freuda, pastylki lukrecji, oplątwy, stary automat z gumowymi piłeczkami, kartki z aniołkami, małe tabliczki z napisami w stylu: „Co spróbujesz zrobić, jeśli będzie wiadomo, że na pewno się to uda?”, i „Zaufaj sobie! Wiesz więcej, niż ci się wydaje!”. Najwyraźniej żadna z nas nie umiała sobie zaufać, bo w innym wypadku by nas tam nie było.
            Niestety nasza nieustraszona liderka zdecydowanie była singielką i usiłowała się z tym pogodzić. Zastanawiałam się, czy w ogóle miała kiedyś chłopaka. Jak mogła prowadzić grupę poświęconą sprawom seksu i miłości? Kto chciałby słuchać porad o miłości od singielki, która wmówiła sobie, że jest szczęśliwa, wieszając na ścianach motywacyjne slogany ze sklepu? I w ogóle co z niej niby za doktor? Nie zauważyłam tytułu naukowego przed jej nazwiskiem. Czyżby była doktorem miłości?
            Doktor Jude miała żółtawe zęby i fryzurę w stylu Dorothy Hamill. Te żółte zęby świadczyły chyba o tym, że akceptuje siebie i nie zamierza się dla nikogo zmieniać. Zaintrygował mnie jej optymizm w obliczu otchłani, jakbym była antropolożką, która po raz pierwszy zetknęła się z nową kulturą. Ale kiedy doktor Jude zacytowała E.E. Cummingsa, próbując udowodnić, że możemy być tylko sobą, uznałam, że jest głupia. Poza tym często używała sformułowania „radykalna akceptacja”. Ja nie chciałam niczego radykalnie akceptować. Chciałam, żeby po powrocie do Phoenix wszystko było radykalnie inne. Nie spodobała mi się. Ale na tle katastrofy, jaką stanowiła reszta grupy, doktor Jude robiła wręcz znakomite wrażenie.
            Najmłodszą członkinią była Amber – po dwudziestce, zbudowana jak zapaśniczka, w  dresie pokrytym sierścią psa. Amber najdłużej uczestniczyła w spotkaniach i  najdalej zaszła, jeśli chodzi o  „wykonywanie pracy” w zakresie rozwoju osobistego i miłości. Pilnowała, żebyśmy wszystkie o tym wiedziały. Od razu nadałam jej w  myślach przydomek Końkura, bo miała długą głowę w kształcie końskiego łba, a jednocześnie dziobowaty nos i  wielkie różowe dziąsła, które kojarzyły mi się z kogucim grzebieniem. Wydawało się, że podnieca ją mówienie nam wszystkim, że się mylimy.
            Doktor Jude zachęcała Końkurę do tego, żeby znowu zaczęła chodzić na randki, ale ta jeszcze tego nie zrobiła. Koncentrowała się natomiast na problematycznych interakcjach z ludźmi w swoim życiu.
            – Mój szef stosuje przemoc emocjonalną. Dokonuje na mnie wiktymizacji – stwierdziła.
            – Możesz opowiedzieć nam o tym więcej? – zapytała doktor Jude.
            – Nie potrafię tego wyjaśnić, po prostu mam takie odczucia – odparła Końkura. 
            – A jako ofiara nie sądzę, że powinnam się z tego tłumaczyć.
            – To zrozumiałe – przytaknęła doktor Jude.
            – To moja prawda. I boję się powiedzieć o tym jego przełożonym, bo tak samo było z moim ostatnim szefem. On też był przemocowcem, mamy tu do czynienia ze schematem przemocy. Kiedy powiedziałam o tym w poprzedniej pracy, wszyscy zaczęli mnie gaslightingować, zachowywali się tak, jakbym to mnie odbiło.
            Końkura znalazła się ponadto w podobnej sytuacji w domu. Najwyraźniej „naskarżyła” właścicielce mieszkania na sąsiadów za zbyt głośne puszczanie muzyki. Przez dwa tygodnie codziennie nagrywała się jej na pocztę głosową, a dodatkowo dzień w dzień pukała do drzwi mieszkania obok i krzyczała, że dziewiąta wieczorem to za późno na jakiekolwiek hałasy. Teraz gospodyni zarzucała jej, że próbuje wywołać konflikt w budynku. Chciała ją eksmitować za nękanie, co było niesprawiedliwe, bo to Końkura padła ofiarą nękania przez ich muzykę. To też była jej prawda.
            Nie byłam pewna, co konkretnie sprawiło, że Końkura trafiła tutaj – wiedziałam tylko, że chodziło o żonatego mężczyznę i zakaz zbliżania się. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek złamała komuś nos. Wyglądała raczej na taką, która podpaliłaby ci dom.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.