Porządne dziewczyny

Zbrodnia i hańba w Indiach

Matka Lalli podkasała sari i pobiegła. Wiadomość już się rozeszła, można było odnieść wrażenie, jakby wszyscy wokół Sii Dewi też biegli. Mężczyźni i kobiety tworzyli gęsty tłum. Matki trzymały niemowlęta przy piersiach, obok nich pędziły dzieci w obszarpanych spodniach i brudnych ubraniach. Sija Dewi słyszała ogłuszający hałas.

Padma i Lalli wisiały na mangowcu.

Pień drzewa był gruby u podstawy, pierwsze gałęzie wyrastały z niego na wysokości niespełna metra. Padma wisiała wyżej. Jeden węzeł na jej ciemnozielonym szalu dupatta został zawiązany na gałęzi. Ciasna pętla na szyi utrzymywała dziewczynę w pionie. Lalli wisiała około pół metra niżej w niemal identycznej pozycji. Oczy miały zamknięte, ręce przylegały do ciała. Palce stóp były wyprężone ku ziemi.

Jeden z mieszkańców wsi wspominał później, że obie wyglądały jak marionetki.

Sija Dewi nie płakała, jak gdyby siły, które przecięły życie jej córki, odebrały jej mowę.

Kiedy widziała dziewczęta po raz ostatni, całe promieniały. Wyprawa na jarmark sprawiła im prawdziwą frajdę, Sija Dewi pogodziła się z myślą, że będą o tym gadać przez wiele dni, czym doprowadzą ją do szału. Wczoraj miały najpiękniejszy dzień w swoim życiu, a dziś?

– Kisne kija? – krzyknął ktoś. Kto to zrobił?!

Jeden z mężczyzn powiedział, że o mało nie dostał zawału.

Jakiś nastolatek mruknął pod nosem: – Należałoby powiesić winnych.

Któryś z przyjaciół rodziny się odwrócił.

– To widok nie do opisania.

Padma i Lalli były nie tylko kuzynkami – zauważył ktoś inny. Były najlepszymi przyjaciółkami. Czy Padmy nie podziwiano za to, jak pięknie umiała haftować? Lubiła mango. Lubiła pieśni religijne.

Lalli chciała zostać lekarką. Nie, nauczycielką. Zawsze powtarzała: „Chcę być czymś”. Ale nigdy już niczym nie będzie.

Sija Dewi w końcu odzyskała głos.

– Moja dziewczynka wisi na drzewie. Czemu? Co takiego zrobiła? Niczego nie zrobiła. Nigdzie nie poszła. Pasała tylko kozy. Dlaczego ją powiesili? Czy nic nie jest warta? Czy nasze dzieci nic nie znaczą?

Nikt nie oczekiwał od Sii Dewi, że zostanie. Powinna iść do domu, zaniosą ją. Szybko podeszło do niej kilku mężczyzn, przewidywali bowiem, że może zemdleć.

Ale Sija Dewi oparła swój lathi, kij, o drzewo i osunęła się na ziemię. – Meri baćći – zawodziła. Moje dziecko, moje dziecko, moje dziecko, moje dziecko, moje dziecko, moje dziecko…

Sunita Dewi, macocha Padmy, też usiadła.

Przy nich usiadła babka dziewczynek.

Inne kobiety wysunęły się naprzód. Bez pytania, bez pozwolenia. Twarze miały zakryte, ale ich intencje nie ulegały wątpliwości.

Własnymi ciałami chroniły te wiszące na drzewie.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.