Na przełomie lat 60.i 70. XX wieku
przez społeczeństwo Stanów Zjednoczonych przeszło tornado zmian. Zamieszki w Detroit, wojna w Wietnamie, hasła make love not war czy flower power podczas
hipisowskich wieców, panoszące się rasizm, homofobia i szowinizm. Odpowiedź
Nowego Jorku na wszystko, co działo się w tych latach, mogła być tylko jedna –
awangardowa, wulgarna, pozbawiona zasad i zdrowego rozsądku. Punk. Jedna z najważniejszych subkultur w historii, która wywarła ogromny wpływ na modę,
kulturę i sztukę, choć paradoksalnie jej u podstaw leżała jedynie
kontestacja rzeczywistości bez politycznego zaangażowania.
Kultowa książka Legsa McNeila (założyciela pisma „Punk”) oraz Gillian McCain to pierwszy i jedyny tak obszerny zapis historii punka w Stanach Zjednoczonych, przedstawiony w absolutnie nowatorskiej formie. Wypowiedzi najważniejszych postaci nowojorskiej sceny – od Andy’ego Warhola i protopunkowych MC5, The Stooges czy Velvet Underground, przez awangardowy teatr queerowy, bywalców CBGB, Patti Smith, Richarda Hella i New York Dolls, aż po schyłkowy okres lat 70., świadków słynnej historii Sida i Nancy czy odchodzących ze sceny ojców założycieli, bez cenzury wprowadzają nas w pełne seksu, narkotyków i rock’n’rolla sale zadymionych klubów i ciasnych nowojorskich mieszkań.
Please kill me. Punkowa historia punka stanowi najpełniejszy zapis historii narodzin i upadku jednego z najradykalniejszych ruchów kontrkulturowych w historii muzyki, sztuki i filmu. To również doskonała podróż do narkotycznego Nowego Jorku lat 60. i 70., gdzie poezja mieszała się z papierosowym dymem, a gitarowe sprzężenia wibrowały w zagubionych duszach „pustej generacji”.
To pierwsza książka w historii, która opowiada o tym, jak było naprawdę.
Prowokacyjne szaleństwo napędzane narkotykami […]. Lektura tej książki to jazda bez trzymanki.
Jako ktoś, kto doświadczył tych szalonych lat w Nowym Jorku, mogę bez wahania powiedzieć, że McNeil i McCain w stu procentach oddają niesamowitą atmosferę lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych.
„Please kill me” może sprawić, że uronisz łzę zarezerwowaną dla wzruszeń przy lekturze wierszy zapomnianych poetów, ale przede wszystkim będziesz płakał ze śmiechu. Do bólu szczera, fascynująca i szczegółowa historia punka. Bez żadnej cenzury.
Ta książka, pozbawiona historycznego patosu i muzycznego bałwochwalstwa, jako jedyna tak dokładnie opisuje zachwycający styl „pustego pokolenia”, o którym śpiewał Richard Hell.
Bezczelna i hałaśliwa wyprawa na ciemną stronę mocy, pełną skandalizujących opowieści, wypełnionych niekończącym się seksem, narkotykami i rock’n’rollem.
„Please kill me” to szokujące i zakulisowe spojrzenie na życie tych, którzy przetrwali burzliwe lata siedemdziesiąte.
„Please kill me” to raj dla fana ruchu punkowego. Kilkaset stron wypowiedzi najważniejszych postaci tej sceny, doskonale zredagowanych przez McCain i McNeila.
„Please kill me” nie jest encyklopedią ani punkowym almanachem. Jest czymś znacznie ciekawszym – opowiedzianym z perspektywy uczestników wydarzeń najlepszym świadectwem najdzikszego okresu amerykańskiej kontrkultury. Jest to opis tyleż sugestywny, co chaotyczny, czasami brutalny. Pozwala poznać scenę tworzoną nie tylko przez piekielnie utalentowanych, ale też momentami totalnie zagubionych ludzi, który kontestowali narzucone schematy.
Widzimy tu doskonale świat alternatywy, obleśny, zmiękczony prochami i zalany alkoholem, zwyrodniały od seksu, ale niezłomny, jeśli chodzi o ideę i pierwotną energię dekonstrukcji.
Autorzy spoglądają z nowojorskiej perspektywy, są więc najbliżej korzeni gatunku. Liczba ich rozmówców idzie w setki, anegdot – pewnie w tysiące. Ktoś opowiada wersję A, akapit niżej dostajemy wersję A+, a nawet B. Tempo jest żwawe.
To nietypowa książka. Żadna monografia o punku. Historia mówiona – opowiadana przez uczestników tej wielkiej balangi. Autorzy Legs McNeil i Gillian McCain nie oceniają, nie wyciągają żadnych wniosków. Ich bardzo żmudna praca polegała na zebraniu kilkuset wywiadów z kilkudziesięcioma osobami, pocięciu ich na kawałki i sklejeniu w rozdziały, by w końcowym efekcie czytało się całość jak dyskusję-rzekę.
Czytając „Please kill me”, ma się wrażenie, jakby oglądało się film dokumentalny, w którym bohaterowie odpowiadają na pytania nie pojawiające się w trakcie samego nagrania.
Nie traktujcie tej książki jako „pozycji obowiązkowej” - po prostu dajcie porwać się nurtowi tych niewiarygodnych, wartych sfilmowania opowieści o muzyce, która - naprawdę! - trochę zmieniła świat.
Lektura „Please kill me” to wielka i nieco perwersyjna przyjemność. Czytając, co rusz dotykamy cudzych nieszczęść, potknięć, degrengolady. Autorzy i ich rozmówcy ani myślą wpadać w dydaktyczne tony. Punk to nie łaskotki, a jego historia nie nadaje się na akademie ku czci. I chyba właśnie to sprawia, że od półwiecza co parę lat wraca, by w hałaśliwy sposób przypomnieć, na czym polega prawdziwy rock and roll.
„Please kill me” wyróżnia się nie tylko formą, ale też tym, że jest jednocześnie opowieścią kolektywną i bardzo prywatną […]. Nie warto marnować czasu na recenzje, lepiej przeznaczyć go na lekturę „Please kill me”. Ta książka jest najlepszym prezentem, jaki można sobie zrobić w taką marcową szarówkę.
Wszystko to, co najdziksze w rock and rollu, ale posunięte jeszcze dalej, do ekstremum – z piciem, ćpaniem, przygodnym seksem, groupies i wszelkimi ekscesami bez opamiętania. To prawdziwa historia punka.
Autorzy prowadzą narrację reguł historii mówionej, układając ją w wielogłos najważniejszych dla ruchu punkowego postaci. Dzięki temu obraz fenomenu kulturowego, którego założycielami i uczestnikami byli ludzie „niewidzialni” lub nawet „niedotykalni” dla establishmentu, stał się pełniejszy i bardziej wyrazisty.
„Punkowa historia punka” to zbiór genialnie dobranych cytatów z wywiadów, w wybornym tłumaczeniu Andrzeja Wojtasika. Kto tę muzykę zna, zakocha się i w tej książce.
Dużo kroniki towarzyskiej epoki, więcej seksu i narkotyków, mniej o muzyce […] Patti Smith poznamy jako zahukaną dziewczynę, Jima Morrisona jako człowieka tolerowanego przez innych tylko po pijaku, Lou Reeda jako obrzydliwca, Iggy’ego Popa jako ćpuna i oszusta, a Davida Bowiego jako gwiazdora zza oceanu, który dzięki znajomości z Popem chce poznać smak rock’n’rolla […]. Ale jest w tym nawet jakaś ukryta logika. W końcu punk nie oszczędza niczego i nikogo.
„Please kill me” świetnie obrazuje, jak kontrkultura lat 70. XX wieku próbowała się uporać z kryzysem tożsamości.
Oto niezwykła przepustka na backstage! Polecam tę książkę nie tylko wielbicielom punkowego chaosu, ale także ludziom interesującym się muzyką w ogóle.
„Punkowa historia punka” nie jest wydmuszką ku czci najsłynniejszych i tych zapomnianych, ale istotnych, wręcz przeciwnie – rozmówcy nie oszczędzają nikogo, w tym także siebie i czytelników.
Słodko-gorzka opowieść o początkach jednej z najważniejszych subkultur XX wieku.
Opowieści przypudrowane prochami i obficie podlane alkoholem. Ale spod tej wierzchniej warstwy paskudztwa wyłania się obraz generacji, która szukała swojej własnej drogi do bycia cool, alternatywnej zarówno do tego, co oferowało konserwatywne społeczeństwo, jak i tego co kilka lat wcześniej zaproponowali hipisi.
Wiem, że to tylko rock’n’roll. I słowa egzaltowanych, zbuntowanych, pragnących szczęścia, sławy i miłości dzieciaków, które dzisiaj są stare lub nie żyją. Ale kto opowie tę historię lepiej od nich samych?
Od polskiej premiery tego legendarnego wydawnictwa upłynęło już kilka miesięcy, ale jeśli ktoś nie miał jeszcze „Punkowej historii punka” w rękach, najwyższy czas nadrobić zaległości. Bo to dzieło dzikie, obrazoburcze i bezkompromisowe – podobnie jak sam punk rock.
Doskonale przetłumaczona; nie waham się orzec, że mamy do czynienia z książką istotną, dobrze przemyślaną i konsekwentnie napisaną.
„Please Kill Me” to także, a może przede wszystkim, fascynująca książka o autodestrukcji, przedstawienie jej kilkuset różnorodnych twarzy.
