W delcie Newy nad Zatoką Fińską leży miasto niezwykłe. Piotrogród. Leningrad. Petersburg. Dla jednych rajska kraina swobody i oaza nowoczesności, dla innych miejsce bolesnych wspomnień, od których nie ma ucieczki.
Joanna Czeczott prowadzi nas ulicami Petersburga, splatając przeszłość i teraźniejszość tego niezwykłego miasta. Car Piotr I, żelazną ręką pchający zacofaną metropolię w stronę Zachodu. Dyrektor petersburskiego teatru, który w żółtym trykocie postanawia dołączyć do trupy baletowej. Zrozpaczone matki, odwiedzające swoich synów w areszcie. Bananowe pokolenie lat osiemdziesiątych, rozkochane w Putinie i pieniądzach swoich rodziców.
Petersburg to przewodnik po miejscu, które pomimo niezliczonych klęsk i wojen zawsze podnosiło się z upadku i z nadzieją spoglądało w przyszłość.
Petersburg to miasto Dostojewskiego, obserwatora opisującego, jak w człowieku łączą się największa szlachetność i najpodlejsze draństwo. I to jest klucz do tego fascynującego, brawurowego przewodnika. Autorka skacze przez czas – z Petersburga przez Leningrad do Piotrogrodu, od cara wyrywającego stolicę morzu do Galiny sprzedającej plastry w metrze. Skacze ze snu w jawę, ze stalinowskiego centrum emigracji wewnętrznej do błękitnej stolicy putinowskiej Rosji, gdzie lesbijki z całego Sojuza mogą chodzić, trzymając się za ręce. Warto zainwestować w tę podróż.
„Petersburg. Miasto snu” to książka spójna – dokładnie przemyślana i zrealizowana. Zawsze powtarzałem, że Petersburg jest miastem, o którym można czytać i czytać, pisać i pisać („Uczyć się, uczyć się, uczyć się” o nim, parafrazując wodza rewolucji) i nigdy nie wyczerpie się tematów.
Autorka zafascynowana Petersburgiem opowiada o jego historii i teraźniejszości, o ludzkich historiach i o literackich opowieściach, o władcach i ich wizjach oraz o zwykłych mieszkańcach.
"Petersburg. Miasto snu" jest albumem twarzy, osób, które w różnych okresach splotły swoje życie z losem Petersburga.
To książka, która zainteresuje zarówno stałych bywalców dawnej stolicy Rosji, jak i tych, którzy dopiero o niej marzą. Śmiało można stwierdzić, że dla tych, którzy już planują swoją podróż do miasta białych nocy, to poszerzająca horyzonty pozycja obowiązkowa.
Już po kilku stronach dałam się wciągnąć i pomyślałam, że Petersburg jest jak Szekspir: każdy ma prawo odczytać go po swojemu.
(Autorka) zabiera w reporterską podróż po mieście, zaglądając po jego podszewkę.
Świetna, przejmująca opowieść o determinacji.
Petersburg to miasto wymykające się stagnacji, buzujące i stymulujące. Autorka widzi w nim nie tyle zasuszony mit, co raczej podlegający dynamicznym przemianom organizm.
Opowieść Czeczott o Rosji i jej problemach staje się więc nie tylko sprawną literacko i dziennikarsko pozycją z gatunku literatury faktu, w której autorka stara się być blisko ludzkich spraw – może być odczytywana również jako „memento” dla wielu innych społeczeństw, gdzie historia jest upiększana, a rzeczywistość pudrowana.
W kreślonych przez Joannę Czeczott obrazach Petersburga odbija się współczesna Rosja.
Pasja, z jaką pisze (Joanna Czeczott), łatwo udziela się odbiorcy, nawet jeśli jego wyobraźnię wypełniają inne nadnewskie obrazy. Nic wszakże nie stoi na przeszkodzie, by wysłuchawszy wprawnie skomponowanej opowieści, śnić w samotności własne marzenia z Petersburgiem w roli głównej, doceniając odwagę autorki, która ujawniła swoje.
Książka Joanny Czeczott jest reportażem historycznym i opowieścią o dzisiejszym Petersburgu […]. Książka o Rosji, która nie epatuje.
Petersburg – dzieło sztuki i pierwszy gułag, miasto cmentarz. Stolica kultury oraz carski i stalinowski panoptykon […]. Ten portret pokazuje żywe ludzkie twarze.
