O mężczyznach, którzy nienawidzą kobiet

Od inceli do artystów podrywu

Wyobraźmy sobie świat, w którym każdego roku dziesiątki tysięcy kobiet są gwałcone, bite, okaleczane, dręczone i zabijane z tego prostego powodu, że są kobietami. Wyobraźmy sobie świat, w którym do nienawiści wobec kobiet aktywnie zachęcają, a następnie podsycają ją i wzmagają szeroko rozbudowane, specjalnie w tym celu powstałe społeczności mężczyzn. Wyobraźmy sobie świat, w którym tego rodzaju nienawiść łączy się płynnie z rasistowskimi atakami: na „dziwki” obwiniane o skażenie czystości wyższej rasy oraz na hordy „dzikusów”, przedstawianych według najbardziej nienawistnych i dehumanizujących wyobrażeń jako gwałciciele delikatnych białych kobiet. Wyobraźmy sobie świat, w którym tysiące mężczyzn jednoczą się i pełnym jadu i wściekłości językiem pomstują na ich zdaniem zepsute, bezduszne i chciwe kobiety, po czym snują drastyczne plany ich zgwałcenia oraz zniszczenia w trakcie pełnej chwały, fanatycznej rebelii. Wyobraźmy sobie świat, w którym część tych mężczyzn naprawdę realizuje tego typu fantazje, zabija kobiety w masowych mordach i ogłasza manifesty przepełnione ideologią, której zasady doprowadziły ich do popełnienia tych aktów terroru. Wyobraźmy sobie świat, w którym tego rodzaju wspólnoty polują na podatnych na ich wpływy mężczyzn, żerują na zagubionych chłopcach i niepewnych siebie, wystraszonych nastolatkach, żywią się ich lękami i popychają w stronę nienawiści, przemocy i autodestrukcji.

Otóż wcale nie musimy wyobrażać sobie takiego świata: my już w nim żyjemy. Ale może niektórzy z nas tego nie wiedzą, ponieważ nie lubimy o tym rozmawiać.

Nie chcemy ryzykować, że urazimy mężczyzn. Z trudem przychodzi nam traktowanie heteroseksualnych, białych mężczyznach jako jednorodnej grupy, choć z niezwykłą łatwością myślimy w ten sposób o innych kategoriach ludzi. Mężczyznom udzielamy bowiem przywileju posiadania wyraźnych tożsamości. Mężczyźni są złożonymi, bohaterskimi indywidualnościami. Decyzje i podejmowane przez nich wybory wyrastają z określonych szczególnych okoliczności, ponieważ postrzegamy ich jako odrębne oraz wyjątkowe jednostki. Nie mamy nic przeciwko traktowaniu kobiet jako pewnej masy, a przemocy wobec nich jako zjawiska społecznego, zawsze jednak uznajemy ją za coś, co się po prostu wydarza. Z zasady nie rozmawiamy o mężczyznach będących sprawcami przemocy wobec kobiet. Piszemy, że kobieta została zgwałcona, dyskutujemy o odsetku kobiet, które padły ofiarami napaści seksualnej lub pobicia. Nie mówimy natomiast o mężczyznach, którzy dopuścili się gwałtu, znęcali się nad kobietami lub byli napastnikami seksualnymi. Dlatego właśnie, gdy dochodzi do przemocy seksualnej, tak łatwo jest nam skupić się na stroju kobiety, jej zachowaniu i decyzjach. Robimy to po to, by ostrzec inne kobiety, żeby zachowały środki ostrożności, a także pośrednio lub całkiem wprost obarczyć odpowiedzialnością ofiary, które nie wykazały się dostateczną ostrożnością. Bo gwałt uważany jest za mroczną, surową karę, która spada na zapuszczające się w ciemne zaułki kobiety w krótkich spódniczkach, a nie przestępstwo popełniane w wyniku świadomej decyzji przez konkretnych mężczyzn. Gdy już musimy skonfrontować się ze sprawcami przestępstw seksualnych – jako że najgłośniejsze sprawy trafiają jednak na pierwsze strony gazet – opisujemy ich jako „bestie” i „potwory”, aby wyraźnie odróżnić od zwyczajnych, przyzwoitych mężczyzn, którzy mijają nas codziennie na ulicy. Nie liczymy, ilu ich jest, ani w żaden sensowny sposób nie badamy zjawiska przemocy seksualnej. Prawdę mówiąc, w ogóle rzadko myślimy o sprawcach.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.