Ich oszczędności wyparowały po kryzysie w 2008 roku lub z powodu różnych życiowych wypadków. Zamiast przejść na zasłużoną emeryturę, żegnają się z wygodnym życiem przedstawicieli klasy średniej, które wiedli dotąd. Sprzedają domy, bo nie mogą ich już utrzymać, przesiadają się do kamperów, przyczep, vanów czy pikapów i ruszają w drogę. Jeżdżą od stanu do stanu w poszukiwaniu dorywczej pracy – na kempingach, przy zbiorach owoców i warzyw, w centrach logistycznych Amazona.
Dla wielu firm to pracownicy doskonali. Są wytrwali, odpowiedzialni, doświadczeni, bardzo zdeterminowani. Przywożą ze sobą cały swój dobytek, zmieniając postoje przyczep w efemeryczne miasteczka robotnicze, które pustoszeją, kiedy kończy się praca. Nigdzie nie zostają wystarczająco długo, żeby stworzyć związek zawodowy.
Niektórzy uważają ich za bezdomnych, ale koczownicy nowej ery nie lubią tej łatki. Mówią o sobie: bezmiejscowi. Twierdzą, że wyrwali się z niewoli czynszów, świadomie wypisali z zepsutego, demoralizującego systemu. Wielu nauczyło się cieszyć nową wolnością. Nawiązują przyjaźnie, dzielą się doświadczeniami, pomagają sobie nawzajem.
Czas zapiąć pasy! Dzięki Jessice Bruder możemy dołączyć do nomadów i wyruszyć na włóczęgę po innej Ameryce.
Workamperzy, wędrowni robotnicy, rozproszone plemię. Krzywdzeni i poniżani, wyrzuceni poza nawias społeczeństwa, a mimo to dumni i pełni nadziei, że kiedyś przestaną być obywatelami „Ameryki, o której wszyscy zapomnieli”. Reportaż Bruder to nie tylko opowieść o współczesnych nomadach, ale też o niewolniczej pracy, Amazonie, końcu ery emerytur, nierównościach i nowej walce klas. Przejmująca i niezbędna.
Na początku XX wieku ludzie jeździli w poszukiwaniu pracy koleją i nocowali w obozowiskach. Dziś, jak opisuje Bruder, powstała nowa grupa pracowników nomadów – to starsi ludzie, którzy przemieszczają się kamperami od jednego magazynu Amazona do drugiego, gdy tylko pojawi się nowa oferta krótkoterminowej pracy. Dużo rzeczy budzi tu niepokój – począwszy od niskich płac i wyczerpującej pracy fizycznej po ciągłą niepewność. Ale o dziwo kraina Nomadland daje też swoim mieszkańcom tak bardzo potrzebne poczucie wspólnoty, koleżeństwa i dreszcz przygody, które sprawiają, że tę książkę czyta się z radością.
Ci, którzy myśleli, że kryzys finansowy z 2008 roku jest już dawno za nami, muszą poznać bohaterów książki Bruder – poruszającej, pięknej, wyrazistej i niepokojącej (a czasem gorzko zabawnej). „Nomadland” jest zarówno świadectwem pomysłowości i szczodrości ofiar naszej na poły współczesnej, na poły średniowiecznej gospodarki, jak i opisem brutalności, która doprowadziła ich do obecnej sytuacji. Czy naprawdę najbogatszy kraj na ziemi może zrobić tylko tyle dla tych, którzy zrobili dla niego tak wiele?
To książka ukazująca przepaść między tym, jaka Ameryka chce być, a tym, jaka jest naprawdę.
Kemping jako dom, gdy nie ma już gdzie mieszkać, kamper nie na wakacje, ale żeby przetrwać: to początki nowej dystopii. „Nomadland” to błyskotliwy przewodnik po szlakach nowej gospodarki, a jednocześnie serdeczna i pełna złowróżbnych znaków opowieść drogi.
Odkrywczy reportaż biorący na celownik spłukanych Amerykanów, którzy po kryzysie zdecydowali się na życie w drodze. Jedyne, co mają, to gotowość do nieustannego ruchu.
Głęboko ludzka i bardzo niepokojąca. Bruder zabiera czytelnika w wyprawę po coraz bardziej nierównej, niestabilnej i niepewnej przyszłości Ameryki. Ta podróż otwiera oczy.
Wnikliwe i uważne spojrzenie Bruder nadaje godność pracowników, których wielu nazwałoby „jednorazowymi”.
Nomadzi, z którymi rozmawia Bruder, opowiadają jej o momentach załamania i strachu, ale też – zaskakująco często – o radości, jaką czują, ruszając w drogę. O uldze, jaka spłynęła na nich, gdy przestali co miesiąc martwić się ratą kredytu hipotecznego. O dumie i poczuciu niezależności.
Jessica Bruder, dziennikarka przez lata związana z „New York Timesem”, przez trzy lata była w drodze. Kupiła vana i przemierzała Stany Zjednoczone wzdłuż i wszerz, by pokazać życie współczesnych nomadów.
Niektórzy przedstawiają się jako emeryci, choć nie mają prawa do tego świadczenia i najpewniej do końca życia będą musieli pracować. Inni mówią, że są podróżnikami lub włóczykijami. Z perspektywy państwa posiadają status osób bezdomnych, ale ich zdaniem bardziej trafne jest określenie „bezmiejscowi”. Jak pisze Bruder, bohaterowie jej książki bardzo łatwo wtapiają się w tłum [...].
„Nomadland” to jednak obraz katastrofy, w której ludzie pracujący całe życie na jego ostatnim etapie zostali z niczym. To opowieść o wyzysku ocierającym się o współczesne niewolnictwo, o końcu świata emerytur, o niepewności i heroicznych próbach utrzymania się na powierzchni. To obraz Ameryki tak daleki od Hollywood jak Frances McDormand. Nic dziwnego, że postanowiła kupić prawa do ekranizacji książki.
Książka Jessiki Bruder to nie tylko opowieść o wykluczeniu i nierównościach społecznych, ale też pożegnanie z myślą o sielskiej emeryturze.
[Nomadland] to nie opis przygody w drodze, ale lektura sprowadzająca na ziemię, otrzeźwiająca, przynosząca wiele pytań nie tylko o przyszłość, ale i o nasze tu i teraz. O to, czy to, za czym na co dzień podążamy, wciąż ma sens.
To poruszająca i dająca wiele do myślenia opowieść o ofiarach kryzysu 2008 roku lub różnych życiowych wypadków.
Workamperzy nie walczą z rodziną, Kościołem, szkołą, wojskiem, normami i zakazami, chcą jedynie odzyskać poczucie własnej wartości. Można to nazwać nauką trudnej sztuki przetrwania w warunkach nienormalnej codzienności.
To świetny reportaż o współczesnych Amerykanach, którzy po kryzysie finansowym 2007-2009, podobnie jak ci po czarnym czwartku w 1929, ruszyli w drogę. [...] Bruder jednocześnie analizuje zjawisko z punktu widzenia socjologicznego czy ekonomicznego, ale też snuje opowieść będącą blisko konkretnych ludzi, jej bohaterów i bohaterek.
[...] Bohaterowie, za którymi wyrusza Bruder, nie załamują rąk. Akceptują uwikłanie w pozornie niekończący się ciąg zadań, popychający ich w różne strony kraju - tam, gdzie pogoda jest przyjemna, a miejsca parkingowe otwarte dla kamperów i vanów. Pracują, bo muszą, ale też chcą być potrzebni.
Nowa klasa społeczna współczesnego kapitalizmu to ludzie w wieku emerytalnym, ale bez emerytury, mimo że całe życie pracowali. [...] Mają w sobie dość siły, żeby walczyć o swoją samowystarczalność i wolność, jaką ona daje.
To słodko-gorzka opowieść o próbie podniesienia się z upadku i nadziei.
„Nomadland” zderza ze sobą romantyczną wizję, świat opanowany przez ludzi wierzących w wielkie idee, z brutalnością - trudami podróży, życia i turbokapitalistycznym wyzyskiem.
Historii o grzechach amerykańskiej polityki społecznej u Bruder towarzyszy inna opowieść: rzecz o przyjaźni, wolności i nadziei.
