Niech żyje Nam

Historia mistrza

Na fali rosnącego zainteresowania chińskimi sztukami walki zacząłem prowadzić zajęcia w kilku salach w różnych częściach miasta, między innymi dla Instytutu Psychologii, Akademii Ruchu, Domu Kultury na Żoliborzu, w szkołach. Wynajmowali mnie też karatecy. Byłem jednym z prekursorów taiji i całego wu shu w Polce, więc nie miałem konkurencji, a treningi cieszyły się tak dużym powodzeniem, że nie mogłem przyjąć wszystkich chętnych. Brakowało miejsca i czasu. Krążyła nawet pogłoska, że aby zapisać się do sekcji mistrza Nama, trzeba czekać dwa lata. Zaczęło się prawdziwe szaleństwo. W tym czasie w kinach wyświetlano Wejście smoka z Bruce’em Lee. Ludzie stali po bilety w długich kolejkach. Blask legendy Bruce’a Lee spływał również na mnie. Gdy szedłem przez kinowy hol, tłum rozstępował się i mogłem zająć najlepsze miejsce na sali. Byłem dumny z tego, że on – podobnie jak ja – był niski i niepozorny, a jednocześnie potężny. Małym palcem mógł zabić przeciwnika. W minutę potrafił obezwładnić dziesięć osób. Wszyscy ludzie w kinie patrzyli na mnie z podziwem. Chyba uważali, że jestem takim samym mistrzem jak ten na ekranie. Wierzyli, że oto narodził się warszawski Bruce Lee. Schlebiało mi to, ale wewnątrz, oprócz dumy i satysfakcji, czułem także wielki strach, że nie potrafię odegrać roli, którą mi wyznaczyli. Że jestem za młody, za słaby. Musiałem udawać na potęgę.

Z czasem zaczęło mi się podobać, że podczas treningu kilkadziesiąt osób powtarza każdy mój gest, jakbym był generałem armii. Wszyscy słuchali mnie bez zadawania pytań, bez słowa. To, czego uczyłem, nie było jednak tym, co uważałem za prawdziwe wu shu. Pomijałem elementy akrobatyczne, których opanowanie wymaga wielu lat intensywnej nauki i szczególnego przygotowania fizycznego. Inspirowałem się karate. Nawet podobało mi się, że nie ma w nim żadnych zbędnych, bezcelowych ruchów. Że ogranicza się ono do prostych, ale skutecznych ciosów. Poza tym można je ćwiczyć, stojąc w miejscu, więc na sali mieści się większa liczba osób niż w wypadku wu shu. Postanowiłem, że na zajęciach ograniczę się do wybranych elementów stylu południowego, których wykonanie nie wymagało dużo przestrzeni.

Na moje treningi przychodzili nie tylko początkujący, ale także adepci różnych sztuk walki – judo, zapasów, taekwondo oraz karate. Urządzałem im prawdziwą szkołę przetrwania. Dawałem zadania, które przekraczały ich możliwości fizyczne, ale oni byli bardzo zadowoleni, że ich męczyłem. A im oni byli słabsi, tym ja wydawałem się większy. Kiedy widziałem, że ze zmęczenia naprawdę brakuje im sił, wtedy kazałem im stawać do walki ze mną. Byłem sprawny, więc bez trudu ich pokonywałem. Sparingi układałem w taki sposób, że to ja zawsze zwyciężałem. Czasami kazałem uczniom przybierać niskie pozycje i napinać brzuchy, a sam podchodziłem i po kolei uderzałem każdego z nich. Mimo że byli znacznie więksi ode mnie, poddawali się bez oporu moim ciosom, tak że nieraz wytrącałem ich z pozycji i tracili równowagę. Nie wiem, czemu ulegali. Może bali mi się przeciwstawić. W każdym razie na tych treningach narodził się mit groźnego, niepokonanego Nama.

Aż przyszedł dzień, kiedy dostałem nauczkę. Pracowałem dla Akademii Ruchu, gdzie mnie zatrudniono do prowadzenia zajęć z wu shu. Przede mną stał rząd karateków, adeptów taekwondo, zapaśników, judoków i przedstawicieli innych sztuk i sportów walki. Wybrałem najpotężniejszego z nich – miał ze dwa metry wzrostu – i przywołałem go skinieniem dłoni. Pokornie podszedł do mnie na palcach, jakby skurczony z obawy przed tym, co zamierzam z nim zrobić. Poleciłem, by stanął za moimi plecami, złapał mnie od tyłu i spróbował obezwładnić. Mój plan był taki, że wyślizgnę się z jego ramion i zadam szybki cios w krocze. Na nieszczęście nie wiedziałem, że mój wybraniec był znakomitym zapaśnikiem. Nie miałem nawet pojęcia, co trenuje. Chwycił mnie w ręce jak w kleszcze, mocno ścisną i zrobił coś, czego nie przewidziałem. Podniósł mnie. Machałem bezskutecznie nogami, próbując się wyswobodzić, a on wymachiwał mną na boki, niczym pies zabawką, którą chwycił w zęby. Starcie trwało dobrą chwilę i żaden ruch nie pomógł mi wydostać się z żałosnego położenia. Mój przeciwnik wydawał się bardzo zadowolony, że udało mu się zwyciężyć mistrza, a dla mnie była to czysta hańba. Czułem się całkowicie bezsilny i nie wiedziałem, co robić. W końcu kolega mojego przeciwnika podszedł do nas i kazał mu mnie puścić. Ten posłuchał natychmiast, w efekcie czego upadłem z hałasem na podłogę jak wyżęta szmata. Do tej pory, gdy wspominam to wydarzenie, śmieję się do łez, ale wtedy nie było mi wesoło. Wszyscy uczestnicy zajęć patrzyli na mnie ze zdziwieniem i z niedowierzaniem, oszołomieni faktem, że wielki mistrz dał się tak łatwo pokonać. Nie wiedziałem, gdzie się schować, gdzie spojrzeć. Wieść o tym zajściu, o pokonaniu smoka, rozeszła się szybko wśród innych uczniów i znajomych po całej Warszawie.