W 1997 roku w Complexo da Maré, czyli w jednej z najrozleglejszych i najbardziej niebezpiecznych społeczności w Rio, zaszła w ciążę trzynastoletnia dziewczynka. Przez całe jej dzieciństwo rodzinna fawela była miejscem regularnych strzelanin, zarówno między konkurencyjnymi gangami, jak i między gangami a policją. Obowiązywała nieformalna zasada, że po dwudziestej pierwszej nikt nie wychodził z domu, tak wielkie było ryzyko dostania się w krzyżowy ogień.

Może właśnie te wczesne lekcje przetrwania wpłynęły na jej silny charakter i pewność siebie. Matka przyjęła ciążę córki z przykrością. Mówiła, że przecież ona sama jest jeszcze dzieckiem. Dziewczynka postawiła jednak opór matce, obstawała przy tym, że potrafi zatroszczyć się o niemowlę. Znalazła pracę w salonie bingo. Szkoła najwyraźniej odgrywała w jej życiu tylko incydentalną rolę. Przyszłym ojcem był osiemnastoletni hazardzista i złodziej, z punktu widzenia rodziców przyszłej matki za bardzo zamieszany w działalność miejscowych gangów. Raczej nie przydałby się dziecku, gdy już przyjdzie na świat, i między innymi właśnie dlatego dziewczynka nie przerywała pracy prawie do porodu.

Rodzice nastoletniej matki nadali jej imię Danúbia – niezwykłe, może wręcz wyjątkowe w Brazylii i nie tylko. Pomysł poddał sąsiad, dużo podróżujący po świecie. Często opowiadał o długiej, pięknej rzece płynącej przez wiele miast, które odwiedził albo w których mieszkał, dlatego postanowili nazwać córkę na cześć owej tajemniczej wodnej wstęgi. Odkąd Danúbia urodziła dziecko, życie jej nie rozpieszczało, choć jako ujmująco atrakcyjna farbowana blondynka o wydatnych kościach policzkowych i idealnie proporcjonalnym nosku miała wielu zalotników. Wśród nich jedną znaną postać czy dwie z półświatka Maré.

Sytuacja zmieniła się na początku 2006 roku, kiedy przyjaciółka z Rocinhi zaprosiła ją do siebie po koncercie popowym. Danúbia, wtedy już dwudziestojednoletnia, nigdy w życiu nie widziała nic równie ekscytującego jak ta fawela. Rocinha była jak Maré, ale bez ciągłego napięcia wywoływanego przez walczące frakcje. Jej centrum okazało się zaś znacznie bardziej ożywione niż podobne miejsca tam, skąd pochodziła, pełne barów, sklepów i salonów manikiuru.

Właśnie podczas tej wizyty po raz pierwszy napotkała Nema. W owym czasie, choć był w separacji i w trakcie uzyskiwania rozwodu, oficjalnie pozostawał mężem Vanessy. „Powiedział mi, że nie jest żonaty – stwierdza rzeczowo Danúbia – i że mieszka sam. Potem zabrał mnie do siebie”. Atrybuty władzy i sukcesu dodawały mu charyzmy, nawet jeśli lubił sobie wmawiać, że źródłem atrakcyjności jest jego naturalny magnetyzm. „Raz zaczęły mnie podrywać takie dwie dziewczyny, bo wydawałem im się strasznie interesujący – twierdził. – Nie miały pojęcia, kim jestem”. Kiedy mi to mówił, odniosłem wrażenie, że za bardzo się zarzeka. Może w to wierzył, ale jeśli tak, to sam się oszukiwał.

Danúbia była charakterną imprezowiczką. Niemal instynktownie umiała wykorzystać swą urodę, chociaż gdy poznałem ją jako więzienną wdowę w Campo Grande, zachowała młodzieńczą naiwność, która dodawała jej prawdziwego uroku. Podczas pierwszego spotkania z Nemem tylko rozmawiali. Tydzień później dostała wiadomość od przyjaciółki, że Nem chce ją zaprosić z powrotem do Rocinhi. Przyjaciółka urządzała grilla. Danúbia przyjęła zaproszenie i tego wieczora zostali z Nemem kochankami. Kilka miesięcy później planowali ślub.

Nem oszalał na jej punkcie, obsesyjnie kupował jej czekoladki, kwiaty, ciuchy i wszystko, czego zapragnęła. Niemalże od chwili, kiedy ją poznał, wspomina Danúbia, „wydawał się zazdrosny. Nie podobało mu się, że pracuję w salonie bingo, gdzie przychodzili bardzo różni faceci. Dlatego szybko zaczął mnie namawiać, żebym zrezygnowała z pracy i przeniosła się do Rocinhi. Tak też zrobiłam”.