Dolina Kwiatów

Niviaq Korneliussen

Dolina Kwiatów

fragment

43. Kobieta. Siedemdziesiąt sześć lat. Powiesiła się.

 

Anaana szykuje dla mnie pożegnalną kolację. Albo dla siebie. Skubie właśnie alki i pardwy, wszędzie fruwa mnóstwo piór. Udziec z renifera piecze się powoli w niskiej temperaturze obok jagnięciny z Nowej Zelandii. Anaana miota się po kuchni, pomrukując, że to jagnię jakoś dziwnie pachnie, podczas gdy ataata siedzi przy stole z iPadem i przegląda aktualności na jej profilu na Fejsie. Tyle razy mówiła mu, żeby założył sobie własny profil i dodał do niego swoich znajomych, ale on nie ma znajomych, świat anaany jest jego światem, co czasami doprowadza ją do białej gorączki. Teraz jest jednak zbyt zajęta, żeby go opieprzyć. Kręci się to tu, to tam, bez przerwy zrzędząc, że w Brugsenie nie mieli jagnięciny z południowej Grenlandii. Kręcę się tam razem z nią bez żadnego zajęcia, aż prosi mnie o pokrojenie włoszczyzny w cienkie słupki. Kiedy zagląda mi przez ramię, po jej oddechu poznaję, że nie jest zadowolona.

– Słupki muszą być cieńsze, inaczej nie upieką się na chrupko, przecież wiesz – mówi. – Podchodzi bliżej i analizuje moje ograniczone zdolności w zakresie krojenia. – A fe, ale od ciebie śmierdzi! – wykrzykuje.

Spociłam się mocno pod pachami. Mam tak zawsze przed spotkaniami w większym gronie. Anaana zajmuje moje miejsce przy desce do krojenia, a mnie każe się wykąpać przed przyjściem gości. Schodzę na dół i napuszczam wody do wanny. Gdy zamykam za sobą drzwi do łazienki, czuję się lżejsza o pięć kilo.

– Nie kąp się w wannie, nie mamy tyle czasu! – dochodzi mnie wołanie anaany z kuchni.

Zeszłej nocy czas się zatrzymał. Mówimy tym samym językiem, kiedy się nie odzywamy, kiedy zaciągamy czarne zasłony, kiedy leżymy na sobie naszymi śniadymi ciałami, zatopione w sobie, odcięte od wszelkiego światła. Miałam ochotę zostać w tym ciemnym pokoju na zawsze, ale poranne słońce świeciło zbyt mocno.

Wraz ze zjawieniem się pierwszych gości z twarzy anaany znika frustracja. Najpierw przytula wszystkie ciotki, potem całuje w policzki kuzynki i kuzynów. Stoję tuż za nią i witam wszystkich zbyt mocnymi uściskami dłoni, jakbyśmy się spotykali na szczycie klimatycznym. Kiedy siadamy na kanapie, nikt nic nie mówi. Anaana zerka na mnie nerwowo. Chce, żebym zaczęła.

– Cieszę się, że przyszliście – mówię.

Goście prawie jednocześnie dziękują za zaproszenie. Twarz anaany się rozchmurza.

– Denerwujesz się? – pyta mnie jedna z ciotek od strony ataaty.

W odpowiedzi kręcę głową.

– Będzie nam ciebie brakowało – stwierdza.

– Widujemy się tylko jakieś dwa razy w roku, więc chyba nikt tego specjalnie nie odczuje, że między jednym a drugim spotkaniem będę mieszkać w Danii. – Śmieję się głośno.

Nikt mi nie wtóruje.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.