Diabeł tkwi w serze

BERLIN, KARTKI Z DZIENNIKA (32)

Z Düsseldorfu wracałem do Berlina w sobotę po południu. Lot miał czterdzieści minut opóźnienia, bo samolot został zatrzymany w Nicei. Tak mi powiedział pan, który odprawiał mój bagaż. Wszystko to nie najlepiej pasowało do mojej geografii. „Dlaczego Nicea, jaka znów Nicea, co tu ma do rzeczy Nicea?” – zdumiałem się. Machnąwszy wreszcie (tak samo w myślach) ręką na całą tę zagadkową trajektorię lotu, niespiesznie udałem się ku wskazanemu na moim bilecie wyjściu B79. Tam znalazłem się wśród samych Francuzów, co znów zbiło mnie z tropu: dlaczego tylu Francuzów leci z Düsseldorfu do Berlina? Nie, gdyby to byli Japończycy, wcale bym się nie dziwił, bo Japończycy zawsze latają dużymi stadami. Ale dlaczego Francuzi? I dlaczego tylko i wyłącznie Francuzi? Co u licha tylu Francuzów ma do roboty w Berlinie? I co u licha robili do tej pory w Düsseldorfie?
Jasne, że nie znalazłem odpowiedzi na wszystkie te niepokojące pytania. Udało mi się jednak zagłębić w książkę – tym razem był to Wysoki Zamek Stanisława Lema, absolutnie znakomite wspomnienia Starego Mistrza z dzieciństwie we Lwowie lat trzydziestych. Zaczytałem się i w efekcie wszyscy Francuzi gdzieś poznikali. To znaczy kiedy oderwałem się od książki, żaden z nich nie kręcił się już koło wyjścia B79. Dopiero wtedy z ulgą zauważyłem, że czekali nie na mój samolot, tylko na zupełnie inny – do Paryża. W tym wszystkim pojawiła się przynajmniej jakaś logika. No dobrze, pytałem sam siebie, ale kiedy wreszcie podstawią ten berliński samolot i dlaczego jestem tak samotny w moim oczekiwaniu? Dlaczego nikt prócz mnie nie chce lecieć do Berlina?
W toalecie znienacka usłyszałem z głośnika moje nazwisko, ale nie zdążyłem zrozumieć, o co chodziło. Na szczęście ogłoszenie zostało od razu powtórzone. „Uwaga, ostatnie wezwanie dla pasażerów Andruchowycza i Muszyńskiego lecących do Berlina. Prosimy niezwłocznie stawić się przy wyjściu B71”. Nie ma co ukrywać – brzydko zakląłem i co sił popędziłem do wskazanego wyjścia, gdzie sceptyczny młodzieniec o arabskiej urodzie przywitał mnie słowem „Spóźniony”. Pokazałem mu bilet z wyraźnie wydrukowanym B79. „Sto razy ogłaszaliśmy, że B79 zostaje zmienione na B71” – otwarcie mnie zgasił. I przepuszczając do wejścia spytał: „A gdzie Muszyński?” „Czy jestem jego stróżem?” – spytało mi się w odpowiedzi. Ale przedstawiciel kultury muzułmańskiej nie mógł i zresztą nie powinien był zrozumieć mojej aluzji.
W godzinę z czymś później, czekając w bezruchu na bagaż na berlińskim lotnisku Tegel, zwróciłem uwagę na dobry tuzin policjantów operujących przy wyjściu. Od czasu do czasu wybierali i zatrzymywali któregoś z pasażerów naszego samolotu i sprawdzali bagaż oraz dokumenty. „Powściekali się – myślałem. – Od kiedy to sprawdzają już nawet na wewnętrznych lotach?”. Zrobiło mi się przykro z powodu poziomu demokracji w Niemczech.
Zdjąłem z taśmy moją torbę i ruszyłem wyzwaniom losu naprzeciw, przez szeregi policjantów. Żaden mnie nie zatrzymywał. Mój wygląd trudno nazwać arabskim.
Jeszcze tego samego wieczoru, błądząc po internecie, dowiedziałem się sporo o nocnych podpaleniach samochodów w Paryżu. Ze wszystkich doniesień wynikało, że w sąsiednim kraju zaczęła się wojna domowa. Dobrze, że nie poleciałem niechcący do Paryża z tymi żabojadami, przeszło mi przez myśl. Poza tym po raz pierwszy ze zrozumieniem odniosłem się do działań prewencyjnych policji na lotnisku Tegel.
W niedzielę na jednym z rosyjskich portali przeczytałem rubrykę poświęconą nocnym paryskim pogromom. Autor nie bez cichej złośliwej radości konstatował ostateczny krach liberalnej koncepcji zwanej „wielokulturowością”. „Na naszych oczach – pisał – rozpada się kolejna wielka iluzja”. Pokazałem mu wprost w monitor środkowy palec. Pewnie, gołąbeczku, wy tam w Moskwie już dawno zrobilibyście porządek ze wszystkimi tymi czarnopyskimi z Kaukazu. Grzebiąc przy tym pod gruzami kilkuset przypadkowych swoich.
W poniedziałek moje ulubione Jazz-radio z tylko sobie właściwymi apokaliptycznymi ostatnimi wiadomościami dnia oznajmiło, że minionej nocy w berlińskiej dzielnicy Moabit nieznani sprawcy spalili pięć samochodów. „Zdaniem policji – zapewniała lektorka – wypadki te nie mogą mieć nic wspólnego z pogromami w Paryżu i niektórych innych francuskich miastach”.
Znowu pokazałem środkowy palec rosyjskiemu komuniście. „Te, słyszysz? – spytałem – Nie mogą mieć nic wspólnego! Jasne?”
(...)