Czerwony pluton

12 godzin w afgańskim piekle

Pod koniec lata upał zaczął nieco odpuszczać, co wszyscy przyjęli z radością. Paru chłopaków z plutonu zamówiło sobie na Amazonie bluzy z kapturem i zaraz każdy musiał taką mieć. Koppes wybrał sobie logo Zoo York, oldschoolowej skateboardowej marki, bo sądził, że zrobi mu to twardą, hip-hopową stylówę. Większość pozostałych chłopaków postawiła na ich ulubione koledże. Wracaliśmy z patrolu, wkładaliśmy bluzy i odpalaliśmy Xboxa. Morale chyba się poprawiało, czego dowodem nasze różne uśmiechnięte selfie.

Mimo trudności wreszcie dotarliśmy do momentu, w którym poczuliśmy twardszy grunt pod stopami. Po części zawdzięczaliśmy to wypracowanej rutynie, ale przede wszystkim zaczęliśmy się zgrywać jako pluton na froncie. Dzięki patrolom i dzięki siłowni każdy z nas był w szczytowej formie. Z paroma wyjątkami lubiliśmy siebie nawzajem i dobrze się dogadywaliśmy. Poza tym dysponowaliśmy świetnym zestawem kompetencji – dotyczyło to każdego z osobna i całej grupy. Mogliśmy funkcjonować jak dobrze naoliwiona maszyna.

Jeśli mieliśmy jakiś problem – oprócz nieustannych obaw o bezpieczeństwo – była nim kwestia znalezienia sobie zajęcia. W czasie wolnym nudziliśmy się wręcz nieprawdopodobnie i kończyły się nam tematy do rozmów. Pewnego popołudnia, żeby jakoś zagłuszyć ciszę, pokłóciliśmy się o waterboarding, dopuszczany podczas przesłuchań przez administrację Busha, gdy stacjonowaliśmy w Iraku, a póżniej zabroniony. Zastanawialiśmy się, czy podpada on pod tortury. Żeby rozstrzygnąć sprawę, postanowiliśmy go wypróbować na czterech naszych chłopakach. Ja lałem wodę, drugi sierżant przyciskał im koszulę do twarzy. Żaden nie wytrwał dłużej niż cztery sekundy z wyjątkiem Koppesa; ten wytrzymał osiem. Wszyscy jednoznacznie stwierdziliśmy, że waterboarding jest torturą.

Ostatecznie jednak naszym głównym zajęciem, spychającym na dalszy plan Xboxa i siłownię, głupie kawały i nieustanne żarty, były próby zgadywania, co myślą i knują przeciwko nam goście po drugiej stronie ogrodzenia. Wieczorami dowództwo Czerwonego Plutonu – mniej więcej pięciu facetów, w tym Gallegos, Kirk, Larson i Hardt – zbierało się w kawiarni (czyli przy osłoniętej studni zaraz przed naszymi barakami). Paliliśmy papierosy i dyskutowaliśmy, jakie nakreślilibyśmy plany, gdybyśmy to my obserwowali Keating z wysokich grani.

Wszyscy byliśmy zgodni, że należy zacząć tuż przed świtem, najpierw unieszkodliwić moździerz i jednocześnie uderzyć na punkt obserwacyjny Fritsche, bo to pozbawiało placówkę najpotężniejszej osłony. Następnie potężny, nieprzerwany ostrzał czterech opancerzonych humvee: Wozu 1, Wozu 2, LRAS1 i LRAS2, żeby zniszczyć nasze karabiny maszynowe kalibru 12,7 milimetra i nasze granatniki Mk 19, które w przeciwnym razie zdołałyby zatrzymać natarcie. Konieczny był też nieprawdopodobnie ciężki ostrzał magazynu z amunicją, żebyśmy nie mogli zaopatrywać obsługi humvee. Tę można by po prostu zdjąć, jednego gościa po drugim, w miarę jak kończyłyby się im naboje.

Potem posyłasz kolejne grupy ludzi Zakosami, bezpośrednio do baraków Afgańskiej Armii Narodowej. Niech podejdą tak blisko ogrodzenia, jak się da, żebyśmy nie mogli wezwać na pomoc myśliwców F-15 z obawy, że nas pozabijają.

Pierwsza fala atakujących ściągnie na siebie ogień z karabinów maszynowych afgańskich żołnierzy. Będą jej też zagrażały miny claymore pod Zakosami. Ale druga albo trzecia fala przedrą się aż do drutu i wtargną na nasz teren. Kiedy twoi ludzie znajdą się w środku, zacznie się polowanie. Przeczeszą cały obóz, przejdą od jednej kanciapy do drugiej. Wyeliminują każdą grupę kolejno, do ostatniego człowieka – ktokolwiek to będzie.

W nieskończoność omawialiśmy różne warianty tego scenariusza. Kiedy należałoby uderzyć. Co zaatakować. Jak skoordynować atak. Nieważne, jak usilnie męczyliśmy się nad planem obrony Keating, wynik zawsze wyglądał tam samo.

Nieprzyjaciel wedrze się na nasz teren i wszyscy zginą.

Nie mieliśmy pojęcia, jak trafne okażą się nasze przewidywania.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.