Krew snajperów

Opowieść żołnierza GROM-u

Zatoka Perska, Irak, 2003 rok

Od 2003 roku w Iraku przebywał już „Drętwy”, znany majorowi „Robakowi” ze wspólnej misji w Kosowie młody snajper, który od jakiegoś czasu służył w oddziale wodnym GROM-u, a w Iraku został dowódcą sekcji snajperów. Major z kolei zupełnie niedawno wrócił z trwającego kilka miesięcy kursu amerykańskich sił specjalnych w Forcie Bragg. To jeden z najtrudniejszych kursów dla komandosów, jakie istnieją. I właśnie w Stanach Zjednoczonych zrozumiał, jak wiele pod względem planowania operacji bojowych brakuje Polakom w porównaniu z Amerykanami. Polscy szturmowcy nigdy nie zetknęli się z tak drobiazgowym planowaniem amerykańskiego sztabu specjalsów. Wprawdzie GROM już od 1991 roku współpracował z Amerykanami i Brytyjczykami, ale nigdy w działaniach specjalnych na takiej wojnie jak ta z reżimem Saddama Husajna. Wcześniej nasi podoficerowie i oficerowie nie brali tak czynnego udziału w podejmowaniu decyzji i w wypracowywaniu planu akcji bojowej, więc w pewnym sensie byli zwolnieni z myślenia. Całą pracę wykonywał jeden człowiek – dowódca. Nie spał, nie jadł, słaniał się na nogach i „ciągnął” swoich, często dość zdezorientowanych żołnierzy, w bój. Lata zaniedbań z czasów PRL-u, klątwa polskiego wojska, powodowały, że tu, w Iraku, mimo koleżeńskiego i raczej pozbawionego kompleksów podejścia naszych do ich amerykańskich odpowiedników najzwyczajniej w świecie brakowało im narzędzi do współpracy w przygotowaniu działań. Po pierwsze, nie znali dobrze języka angielskiego. Po drugie, nie dysponowali odpowiednim oprogramowaniem, a nawet komputerami polowymi. Po trzecie, nie mieli bezpośredniego dostępu do informacji wywiadowczych – a zresztą do których mieli wtedy mieć wgląd? Tych z „polskich satelitów?”. Rosjanie trzymali swoje tajemnice wojskowe z dala od „przyjaciół” z Polski, nawet w okresie szczególnie zażyłej współpracy w ramach Układu Warszawskiego. I tylko dzięki otwartym głowom i – nie ma co ukrywać – naszemu odważnemu podejściu do Sealsów, potrafiliśmy wykorzystać niepowtarzalną szansę, by się tego wszystkiego nauczyć. Pracy do wykonania było mnóstwo i zazwyczaj „na wczoraj”. Nie mieliśmy więc zbyt wiele czasu na naukę, analizę danych, nałożenie tego wszystkiego na elektroniczne mapy i zgranie kilkunastu elementów w jeden plan. Mieliśmy jednak niepowtarzalną szansę i wykorzystaliśmy ją, choć może trochę szkoda, że od razu w warunkach bojowych.

Misje, o których teraz mówimy, były niezwykle ważne, przełomowe. Nie chodziło w nich o to, by pokonać kompleksy i na siłę komuś coś udowodnić. „Robak” zdawał sobie z tego sprawę, a to, co go naprawdę martwiło, to wspomniany ogrom pracy, który miał tu do wykonania, aby pomóc chłopakom. Bo na razie tylko on z grubsza kapował, o co chodzi. Wcielił się w rolę tłumacza, i to nie tylko w sprawach techniczno-operacyjnych. Asystował na przykład podczas zabiegu przeprowadzanego przez polowego dentystę, który sklejał jednemu z GROM-owców złamany w akcji przedni ząb. Był także przy tym, jak trzeba było zastosować u innego chłopaka lewatywę. Tłumaczył, ale też pomagał przy stole zabiegowym. Stojąc w białym kitlu z przepaską na ustach nad gołą dupą kolegi z oddziału, tłumaczył amerykańskim lekarzom, jak się przedstawia „bieżące samopoczucie poszkodowanego”. Takie procedury. Bądźmy szczerzy, nie był tym zachwycony, czuł bowiem, że powinien zajmować się tutaj zupełnie innymi sprawami. Tęsknił za swoim karabinem snajperskim i działaniem w terenie, gdzie problemy życia codziennego zostawały daleko, w bazie, i wisiały tylko na kablu od jego radiostacji. Miał złe przeczucia, już miesiąc później mało brakowało, a znalazłby się w samolocie MEDEVAC-u (Medical Evacuation), który transportował rannych do bazy NATO w Ramstein w Niemczech.