Asortyment strapień

Davis jest istną kuglarką samoświadomości. Niewielu współczesnych pisarzy nadaje słowom większy ciężar.

Przenikliwa, zręczna, ironiczna, subtelna i konsekwentnie zaskakująca.

Każdy, kto zna twórczość [Lydii Davis], zapewne pamięta pierwsze z nią zetknięcie. Ten moment, gdy pada tak wiele założeń dotyczących zasad funkcjonowania krótkiej formy. Ja czytałem ją po raz pierwszy w wagonie metra linii F, jadąc ze stacji na Szóstej Alei do Park Slope – to długa trasa, a książka wcale nie była aż tak gruba, więc u końca już poczułem się wyzwolony. Davis złamała bowiem wszystkie z ograniczających ją reguł. Niektóre jej opowiadania mają fabułę, ale większości jej brak. Niektóre osiągają powszechnie akceptowalny rozmiar opowiadania, ale większość – wcale nie. Wiele siedzi okrakiem na barykadzie oddzielającej filozofię od poezji i prozy, choć te kategorie nic nie znaczą, skoro jej opowiadania po prostu działają. […] Intryga bierze tu raczej początek ze starań narratora, by wysłowić jakąś prawdę. Opowiadania są często ćwiczeniami myślowymi, wysiłkiem umysłu starającego się dojść do jakiejś konkluzji. […] Davis należy do naszych najbardziej precyzyjnych i oszczędnych pisarzy.

Niezrównane pisarstwo – jednocześnie imaginacyjna dżungla i świat twardej realności.

Davis to pisarka z rodzaju tych, których pojawienie się wywołuje okrzyk: „No nareszcie!”.

Amerykańska wirtuozka opowiadania.

Często poetycka i bez wątpienia zapadająca w pamięć […]. Davis majstruje przy każdej dającej się pomyśleć konwencji literackiej.

Charakterystycznego głosu Davis nigdy nie dawało się łatwo wpasować w istniejące konwencje literackie […]. To proza pochłaniająca, autoironiczna i najgłębiej szczera.

Te opowiadania zostaną w was na zawsze.

Elegancka i pozbawiona sentymentalizmu. Najlepsza stylistka w amerykańskiej prozie.

[Każde z tych opowiadań] to bijące serce tego gatunku, które z kolejnymi uderzeniami pompuje do krwioobiegu skomplikowane emocje z niezwykłą wprost wydajnością.