Złota

Legenda Haliny Konopackiej

Halina była piękna. Rysy regularne, duże orzechowe oczy ze złotawym połyskiem, świeża cera, ciemne lśniące włosy. Dodajmy sto osiemdziesiąt jeden centymetrów wzrostu, sześćdziesiąt sześć kilo wagi, talię osy. Trzymała się prosto jak trzcina, a smukłość pomniejszała wrażenie, jakie wywierał nadmierny w tamtych czasach wzrost. Na zdjęciach góruje nad każdą ze sportsmenek, zazwyczaj nieco pochylona, z jedną nogą wysuniętą do przodu. Stoją obok niej, takie niskie, pękate. Wojciech Kossak, wielbiciel kobiet, określał figury współczesnych sobie pań jako „bomby à la polonaise”. – Halina miała sylwetkę dzisiejszej modelki. To się nazywa mieć warunki! – opiniowali znawcy lekkoatletyki.

„Wkroczyła na sportowe boisko leciutko i szczęśliwie jak tancerka, gdy wchodzi na scenę, ufna w siłę swojego talentu, urody, dojrzałej sztuki”[1] – stwierdzi po latach Krzysztof Zuchora, wykładowca Akademii Wychowania Fizycznego, we wstępie do tomiku jej wierszy.

Kazimiera Muszałówna, jedna z pierwszych polskich dziennikarek sportowych, pisała: „[…] to nie tylko sportsmenka o nieprzeciętnym talencie sportowym, nie tylko zawodniczka bardzo wszechstronna, ale poza tym wszystkim – to jeszcze wielka uroda, ogromny wdzięk osobisty, elegancja. Na igrzyskach w Amsterdamie była najbardziej popularną zawodniczką, kobietą o niespotykanej ambicji. Na rok przed olimpiadą w meczu kobiecym Polska–Austria wygrała cztery konkurencje. Nie oszczędzała się nigdy. Rzeczywiście zawsze nieprzeciętna”[2].

Halina sprawiała kłopot sprawozdawcom sportowym, bo nie pasowała do stereotypu sportsmenki. Uprawiała prawie wszystkie dyscypliny lekkoatletyczne, w których występowały kobiety, i jeszcze biła wszelkie możliwe rekordy. Pisano o niej: „złota dama polskiego sportu”, „złota dziewczyna”. Albo „campionissima”. Albo jeszcze inaczej: „współczesna Diana”.

Stefan Flukowski, poeta, dramaturg i tłumacz, który w 1936 roku w tomie Dębem rosnę zamieścił wiersze z przerażającą jasnością przewidujące wybuch II wojny światowej, wybrał się na stadion Agrykoli położony u podnóża warszawskiej skarpy. Zadrzewiony, kojarzący się mu z antycznymi greckimi stadionami. Był rok 1925, wiosenne, niedzielne popołudnie. Ludzi jak na lekarstwo. „Stoję nie na mizernych trybunach lecz po przeciwnej stronie – pisał Flukowski – za barierą, na trawniku. […] Startuje tam pośród innych obiecująca dyskobolka AZS Halina Konopacka. Jest bardzo wysoka, przystojna, pięknie zbudowana, nogi i ręce wydają się dłuższe, niż może są w rzeczywistości. Coś niecoś o niej wiemy, bo zdążyła już zdystansować swoje krajowe rywalki. […] Przy rzucie nie znać żadnego wysiłku, wszystkie obroty, skłony, wychylenia, wreszcie sam rzut dysku zaskakująco proste, naturalne. To naprawdę piękna lekkoatletka. Jeden z rzutów szczególnie daleki. Może będzie rekord Polski. Oczywiście zainteresowanie. Wystarczyła chwila i zainteresowanie przeistacza się w podniecenie. Biegają, mierzą, biegają. Nagle sensacja – rekord świata! Konopacka pobiła dotychczasowy rekord świata! Brakło tłumu, mas, nas tutaj garść. […] Halina Konopacka stoi w kaskadach wiosennego słońca, w złocistym płaszczu heroiny kuli ziemskiej. Trzydzieści trzy metry czterdzieści i pół centymetra wydaje się osiągnięciem wspaniałym, nieprześcignionym”[3].

Sensację tę opublikował „Przegląd Sportowy”, odnotowując ustanowienie przez Halinę Konopacką nieoficjalnego rekordu świata w rzucie dyskiem na odległość 33,40 metra[4].

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.