Rosario Tijeras

Ponieważ Rosario została postrzelona w chwili, kiedy ją całowano, ból miłości pomylił jej się z bólem śmierci. Ale kiedy oderwała swoje usta od tamtych ust i zobaczyła pistolet, zrozumiała.
— Poczułam dreszcz na całym ciele. Myślałam, że to pocałunek... — powiedziała, mdlejąc, w drodze do szpitala.
— Nic nie mów, Rosario... — zacząłem, a ona ścisnęła moją rękę i poprosiła, żebym nie pozwolił jej umrzeć.
— Nie chcę umierać, nie chcę.
Chociaż próbowałem ją pocieszać, moja mina mówiła za siebie. Nawet umierając, wyglądała pięknie, bosko fatalna, wykrwawiała się, kiedy nieśli ją na salę operacyjną. Pędzące nosze, rozchybotane drzwi i stanowcze polecenie pielęgniarki oddzieliły mnie od niej.
— Daj znać mojej mamie — usłyszałem.
Jak gdybym miał pojęcie, gdzie mieszka jej matka. Nikt tego nie wiedział, nawet Emilio, który tak dobrze znał Rosario i miał szczęście z nią być. Zadzwoniłem do niego, żeby mu powiedzieć. Zaniemówił i musiałem powtarzać mu to, w co sam nie wierzyłem, ale przez to ciągłe powtarzanie — bo chciałem sprowokować go, żeby wreszcie coś powiedział — stanąłem nogami na ziemi i zrozumiałem, że Rosario umiera.
— Tracimy ją, stary.
Powiedziałem to tak, jakby Rosario należała do nas obydwu, choć może rzeczywiście kiedyś tak było — jeśli już, to przypadkiem albo w moich nieustających, pełnych pożądania marzeniach.
— Rosario.
Bez przerwy powtarzam jej imię, podczas gdy na zewnątrz zaczyna świtać, a ja czekam, aż przyjedzie Emilio, choć on na pewno nie przyjedzie, czekam, aż ktoś wyjdzie z sali operacyjnej i coś powie. Świta wolniej niż zwykle, widzę, jak jedno po drugim gasną światła w górnej dzielnicy, skąd kiedyś przyszła Rosario.
— Popatrz uważnie tam, gdzie pokazuję. Tam, nad tym rządkiem żółtych świateł, trochę wyżej, był mój dom. Pewnie siedzi tam dońa Rubi i modli się za mnie.
Niczego nie widziałem, tylko jej palec wskazujący najwyższe partie wzgórz, ozdobiony pierścionkiem, jakiego wcześniej nie spodziewałaby się mieć, i jej śniade ramię, i jej zapach. Jej ramiona odsłonięte jak prawie zawsze, jej kuse koszulki i piersi, tak zadarte jak palec, którym pokazywała. A teraz umiera, choć tak długo udawało jej się wymykać śmierci.
— Mnie nikt nie zabije — powiedziała kiedyś. — Jestem jak chwast, którego nie da się wyplenić.
Skoro nikt nie wychodzi, to znaczy, że wciąż żyje. Pytałem już kilka razy, ale niczego nie mówią; nie zarejestrowaliśmy jej, nie było czasu.
— Dziewczyna, ta z postrzałem.
— Tu prawie wszyscy trafiają z postrzałem — powiedział mi recepcjonistka.
Myśleliśmy, że jest odporna na kule, nieśmiertelna, choć zawsze otaczali ją zmarli. Poczułem pewność, że któregoś dnia wszystkich nas to czeka, ale pocieszałem się słowami Emilia: ona ma pod skórą kuloodporną kamizelkę.
— A pod ubraniem?
— Jędrne ciało — odpowiedział Emilio niby żartem. — I ogranicz się do patrzenia.
Rosario podobała się nam wszystkim, ale tylko Emilio miał odwagę, bo trzeba przyznać, że to nie była wyłącznie kwestia szczęścia. Trzeba było mieć odwagę, żeby kręcić z Rosario, ale nawet gdybym się na nią zdobył, pojawiłem się zbyt późno. To właśnie Emilio miał Rosario naprawdę, to on odebrał ją poprzedniemu właścicielowi, on zaryzykował życiem i wprowadził ją w nasze towarzystwo. „Zabiję jego, a potem ciebie” — tak, pamiętam, groził jej Ferney.
Pamiętam, bo zapytałem Rosario:
— Co ci powiedział Farley?
— Ferney.
— Właśnie, Ferney.
— Że najpierw zabije Emilio, a potem mnie — wyjaśniła mi Rosario.
Znowu zadzwoniłem do Emilia. Nie pytałem, czemu nie przychodzi; musiał mieć swoje powody. Powiedział, że też nie śpi i że na pewno niedługo przyjdzie.
— Nie po to dzwonię. Masz telefon do mamy Rosario?
— Dowiedziałeś się czegoś?
— Nie. Wciąż są w środku.
— Ale co, co mówią?
— Nic, nic nie mówią.
— I powiedziała im, żeby dali znać matce? — zapytał Emilio.
— Powiedziała to, zanim ją zabrali.
— Dziwne — stwierdził Emilio. — Z tego, co wiem, nie widywała się ze swoją mamą.
— To wcale nie jest dziwne, Emilio, teraz to naprawdę poważna sprawa.
Rosario zawsze starała się zapomnieć o wszystkim, co za sobą zostawiła, ale przeszłość ciążyła jak balast, którego nie mogła się pozbyć nawet na sali operacyjnej, bo wpychał się między monitory i pojemniki z tlenem, i czekał, aż odzyska przytomność.
— Jak pan mówi, że się nazywała?
— Nazywa — poprawiam pielęgniarkę.
— No to jak się nazywa?
— Rosario — wypowiadam jej imię z ulgą.
— A nazwisko?
Rosario Tijeras, powinienem był powiedzieć, bo tak ją znałem. Tijeras, nożyczki. Ale Tijeras to nie było jej nazwisko, to była raczej jej historia. Zmienili jej nazwisko, bez jej zgody czy wręcz przy sprzeciwie,
a ona nigdy nie zrozumiała, że ludzie z dzielnicy wyświadczyli jej w ten sposób wielką przysługę, bo w tym kraju bękartów zastąpili panieńskie nazwisko matki przydomkiem. Potem się przyzwyczaiła i nawet polubiła tę nową tożsamość.
— Już samym nazwiskiem straszę — powiedziała mi w dniu, kiedy ją poznałem. — Podoba mi się to.
I widać było, że się jej podoba, bo wymawiała swój przydomek akcentując każdą sylabę i kończyła
uśmiechem, jak gdyby białe zęby były jej drugim nazwiskiem.
— Tijeras — podyktowałem pielęgniarce.
— Tijeras?
— Tak, Tijeras — powtórzyłem, naśladując ruch ostrzy dwoma placami. — Nożyczki, takie co tną.
„Rosario Tijeras” zapisała po chwili z głupim uśmieszkiem.
Tak przyzwyczailiśmy się do tego przydomka, że nie wyobrażaliśmy sobie, by mogła nazywać się inaczej. W ciemności korytarza myślałem o niespokojnej samotności Rosario na tym świecie, bez własnej tożsamości, która stanowiłaby jej oparcie, zupełnie od nas odmiennej: bo my możemy dokopać się do naszej przeszłości nawet na końcu świata, z nazwiskami zjednującymi nam aprobatę, a nawet przynoszącymi wybaczenie naszych zbrodni. Życie dla Rosario nie było takie łaskawe; dlatego tak bardzo się kryła, otaczając zasiekami, bronią i nożyczkami, seksem i karą, rozkoszą i bólem. Jej ciało nas oszukiwało, myśleliśmy, że można znaleźć w nim przyjemność, tak sugerowała jej cynamonowa sylwetka, miało się ochotę jej zakosztować, poczuć delikatność jej czystej skóry, zawsze miało się ochotę wejść w Rosario. Emilio nigdy nam nie opowiadał, jaka ona jest. Miał o czym mówić, bo brał ją wiele razy, przez dłuższy czas, przez wiele nocy, podczas których słyszałem, jak jęczą w drugim pokoju, jak godzinami wykrzykują swoje długie orgazmy, ja w pokoju obok, rozpamiętujący moją jedyną noc z nią, tę głupią noc, kiedy wpadłem w jej pułapkę, jedyną noc, kiedy Rosario umierała z miłości.
— O której ją przyniesiono? — zapytała pielęgniarka z formularzem w ręku.
— Nie wiem.
— Ale mniej więcej która była?
— Chyba czwarta — powiedziałem. — A która teraz jest?
Pielęgniarka obróciła się, żeby popatrzeć na zegar wiszący na ścianie za nami. „Wpół do piątej” — zanotowała.
Ciszę panującą na piętrach przerywa co chwilę jakiś krzyk. Nastawiam uszu, żeby sprawdzić, czy to nie Rosario. Żaden z krzyków się nie powtarza, to ostatnie odgłosy tych, którzy nie zobaczą już poranka. Żaden głos do niej nie należy; przepełnia mnie nadzieja, bo myślę, że Rosario już nie raz wychodziła z takich sytuacji, historii, z którymi nie miałem nic wspólnego. Opowiadała mi o nich tak, jak opowiada się jakiś dobry film, z tą różnicą, że to ona była bohaterką swoich krwawych opowieści, bohaterką z krwi i kości. Ale między historią opowiedzianą i przeżytą jest spora różnica, a w tej, której byłem świadkiem, Rosario przegrywała. Słuchać, jak opowiada o litrach krwi utoczonej innym, a widzieć ją wykrwawiającą się na ziemi — to nie to samo.
— Nie jestem taka, jak myślisz — powiedziała mi kiedyś, na początku.
— No to jaka jesteś?
— To długa historia, parcero. — powiedziała z załzawionymi oczami — ale poznasz ją.
Mimo że rozmawialiśmy dużo i o wszystkim, myślę, że poznałem ją tylko częściowo; a chciałbym poznać całą. Ale to, co mi opowiedziała, co widziałem i czego zdołałem się dowiedzieć, wystarczyło, żeby zrozumieć, że życie nie jest takie proste, jak się mówi, ale że warto byłoby żyć, jeśliby się miało gwarancję, że w którymś momencie natkniemy się na taką kobietę jak Rosario Tijeras.
— Skąd się wziął ten przydomek, nożyczki? — zapytałem którejś nocy z wódką w ręku.
— Od jednego faceta, którego wykastrowałam — odpowiedziała, patrząc na kieliszek, którego zawartość wlała sobie zaraz do gardła.