Paraíso Travel

Tamtego ranka, kiedy się zgubiłem, byłem bliski śmierci, nie tylko dlatego, że ona sama dotknęła mnie w ramię, ale dlatego, że wściekle jej zapragnąłem. Przypomniało mi się i dopiero wtedy zrozumiałem tego sens, że Reina wciąż powtarzała: lepiej byłoby się zabić; a że mówiła to tak często, nikt już się temu nie dziwił, jak na początku.
— Lepiej byłoby się zabić — mówiła zezłoszczona, kiedy tylko coś nie szło po jej myśli.
Obawiałem się nie tylko o życie Reiny, ale o życie wszystkich, o moje, choć nie było sensu o nie dbać, a może po prostu o tę pesymistyczną miłość, jaką zawsze czułem do swojego życia. Miłość tlącą się we mnie aż do tamtej nocy, kiedy stałem się najnieszczęśliwszym ze wszystkich żyjących, kiedy po raz pierwszy pomyślałem: lepiej by było umrzeć niż żyć bez Reiny. Chociaż to właśnie wspomnienie jej dziwnych pomysłów sprawiło, że postanowiłem się nie poddawać. Wiedziałem, że rzucając się do ucieczki, stracę ją, że zgubię się w mgnieniu oka. Kiedy uciekałem przed policją, myślałem o niej, o jej gniewnej minie, zaraz po tym, jak krzyczała: nie wychodź, Marlon! Ale ja też byłem rozgniewany i wyszedłem, nie podejrzewając, że tej nocy zgubię się w największym i najbardziej zapętlonym z labiryntów, mając za ostatnie wspomnienie Reiny jej wściekłą minę, kiedy wołała do mnie tak jak w dzieciństwie matka: nie wychodź na ulicę, Marlonie Cruz! Odkrzyknąłem coś Reinie i wyszedłem. Wykrzyczeliśmy z siebie zmęczenie i milczenie, jakie zachowywaliśmy od chwili, w której zgodziliśmy się na ten idiotyczny pomysł, żeby wyruszyć do Nowego Jorku w poszukiwaniu przyszłości.
– Nowy Jork? – zapytałem.
– Tak, Nowy Jork.
– A dlaczego tak daleko?
– Bo tak – odpowiedziała mi Reina.
To był jej pomysł. Generalnie wszystkie pomysły były jej. Mnie też czasem jakieś przychodziły do głowy, ale tylko te Reiny były realizowane. I ten akurat był już w trakcie realizacji. Kiedy mi o nim powiedziała, decyzja została podjęta. Nie pytała, czy się zgadzam.
– Pojedziemy we dwoje – powiedziała.
Mówiła też o możliwościach, o dolarach, o dobrych zarobkach, o lepszym życiu, o wyrwaniu się z tego żałosnego syfu.
– Tutaj niczego nie zdziałaliśmy i nie zdziałamy. O tym, że wreszcie znajdziemy miejsce dla nas dwojga, o karierze, nawet o dzieciach mówiła. Mówiła o tym z bardzo błyszczącymi oczami i z taką szczerością, że uwierzyłem. Z takim zdecydowaniem, że aż się przestraszyłem.
– Ale to jest daleko i nie wiemy, co będzie – powiedziałem.
Reina złapała mnie za ręce i przywarła do moich ust. Nie widziałem jej oczu, tylko dwie szkliste plamy w różnych kolorach, które poruszały się szybko, jakby szukając strachu w moich. Kiedy przemawiała w takim nastroju, zmieniał się jej też oddech.
— Pojedziemy we dwoje – owtórzyła.
— Chyba, że chcesz tu zostać, tak jak twoja mama, twój tata albo mój, i będziesz miał przesrane jak wszyscy.
Powiedziała to cichutko, przywierając wargami do mojej twarzy, przytulając się do mnie ciałem, wydychając ciepłe powietrze przez nos, bez złości, ale zdecydowanie, szturmując mnie swoimi piersiami przy każdym oddechu, żebym poczuł, co stracę, jeśli zostanę.
— Pojedziemy we dwoje.
Nie pocałowała mnie, wbrew temu, czego się spodziewałem, tylko odsunęła twarz i wsunęła palce między moje włosy. Trzymała tak dłoń i patrzyła na mnie, jakby czekając, aż powiem coś więcej niż już przesądzone „tak”, być może jakiś świeży pomysł wzmacniający jej plan, coś, co podtrzyma ten błysk w jej różnokolorowym spojrzeniu.
– Ale ja nie mówię po angielsku, Reina — powiedziałem tylko i ona zdjęła dłoń z moich włosów.
To był jej pomysł. Wypomniałem jej to, kiedy już dotarliśmy. Pieniądze się skończyły, adres, pod który mieliśmy się zgłosić, nie istniał i wszystko nie wyglądało tak, jak to sobie wyobrażaliśmy. Wytrzymaliśmy i nie odzywaliśmy się przez całą drogę. Prawie nie spaliśmy, bo ciągle żyliśmy w strachu, a w ciągu dnia też nie dało się odpocząć, wiele razy zastanawiałem się, czy kiedykolwiek dotrzemy tam, gdzie Reina chciała dotrzeć. Rzuciłem jej to prosto w twarz:
– To był twój pomysł – powiedziałem z wściekłością.
– Wiem – odpowiedziała.
– Ty nie miewasz pomysłów.
Wyrzuciłem jej, że ta klitka nie ma nic wspólnego z miejscem, o którym kazała mi marzyć, które mi opisywała, kiedy wyobrażaliśmy sobie nasze nowe życie. Opowiadała o wszystkim tak, jakby to widziała, jakby tu wcześniej była i przygotowała nasz przyjazd: jasne mieszkanie z widokiem na rzekę i Statuę Wolności, na wysokim piętrze z tarasem, na którym jest mały ogródek i dwa krzesła, żeby sobie siadać i patrzeć na zachód słońca w Nowym Jorku. Mówiła mi o psie, którego będziemy wyprowadzać po pracy na spacery, a on będzie pilnował mieszkania podczas naszej nieobecności. Opowiadała o bardzo czystej kuchni pełnej sprzętu gospodarstwa domowego, o białej łazience z dużą, białą wanną, do której będziemy wchodzić każdego wieczora, żeby się w niej kochać. Będziemy się kochać codziennie, mówiła, a ja czułem łaskotki na penisie i myślałem: jedziemy we dwoje. Tyle że prawdziwy pokój wyglądał jak loch, wynajęliśmy go za resztę pieniędzy, a zdecydowaliśmy się, bo nie było innego wyboru. Nie znaleźliśmy Glorii, jej kuzynki, tej, która wysłała zdjęcia, która namieszała jej w głowie, która powiedziała: przyjeżdżaj, przyjeżdżaj, kuzynko, bo tu jest forsa i praca dla wszystkich; i posłała jej zdjęcie swojego mieszkania, i owszem, wyglądało dużo lepiej, i swoje zdjęcie obok samochodu, choć teraz wątpię, czy należał do niej, i jeszcze inne z psem, na śniegu, obok bałwana z gałęziami zamiast ramion, marchewką zamiast nosa i czymś czarnym w charakterze oczu, i wszyscy na zdjęciu się śmiali, ale byli jacyś dziwni, nieobecni, jak małpy na biegunie północnym.
– Zobaczymy śnieg, Marlon – mówiła Reina, obejmując się ramionami, jakby przeczuwając zimno.
Ja myślałem: tak, ty możesz uchodzić za Amerykankę, bo choć masz dziwne oczy, to są jasne, i twoje włosy też; odrobina farby i będziesz zupełną blondynką. Ale po mnie od razu widać, że jestem stąd, myślałem, ale jej nie mówiłem. Tak bardzo stąd, że nie chcę nigdzie wyjeżdżać.
— Popatrz na te zdjęcia, które przysłała Gloria, moja kuzynka.
– Pokazywała je, jakby to były karty tarota. Pokazywała mi te zdjęcia codziennie, bo trzymała je w portfelu, wyciągała w autobusie, na ulicy, żeby cieszyć się tym mieszkaniem, samochodem, psem, bałwanem Glorii, jej kuzynki. Pokazywała mi je na lotnisku, w każdym miejscu, gdzie ogarniał mnie strach, podczas całej drogi aż tutaj; przechowywała je jakby to były dokumenty, wiza, której nam nie dali, pieniądze, które wydaliśmy, paszport, który nam wyrzucili(...)