Przez błękitne pola

Przez błękitne pola



                Kobiety przyniosły kwiaty, co jeden to czerwieńszy. Kościół, w którym czekały, wypełniał ich silny zapach. Organista raz jeszcze zaczął powoli grać toccatę Bacha, ale przez ławki przebiegały już fale zwątpienia. Skośne promienie słońca zdążyły przekroczyć granitową krawędź chrzcielnicy i wśliznęły się do misy. Ksiądz uniósł głowę i popatrzył na rozwarte odrzwia, gdzie w milczeniu stały druhny w zielonych jedwabiach. Za nimi blada chmura rozdzielała kwietniowe niebo. Rozpadła się i zaczęła odpływać, gdy John Lawlor wszedł po stopniach ze swoją jedyną córką, aby wydać ją za mąż.
            Ksiądz powitał wszystkich, nie wspominając o opóźnieniu, i zaczął ceremonię. W pewnej chwili pomylił słowa, ale już wkrótce wypowiedziano śluby i Jackson włożył jej na palec prostą złotą obrączkę. W zakrystii ksiądz zauważył, że kiedy panna młoda sięgała po ciężkie wieczne pióro, jej dłonie mocno drżały, atrament skąpo spływał na stronę rejestru, lecz Jackson podpisał się wyraźnie, mocno kreśląc litery.
            Teraz ksiądz stoi na zewnątrz i patrzy na placyk przed kościołem. Jest rześki, wietrzny dzień. Konfetti pada na nagrobki, chodnik, cmentarną ścieżkę. Strzępek welonu drży na gałęzi cisu. Ksiądz sięga po niego w górę. Wydaje się sztywny, dziwny w dotyku, nie jak tkanina. Chciałby już się przebrać, przejść przez drogę i schodki nad ogrodzeniem, a potem ruszyć nad rzekę. Tam, na podmokłym terenie między polami, kaczki rozpierzchłyby się na jego widok. Nad brzegiem poczułby spokój, tymczasem jednak przekręca klucz w drzwiach kościoła i obraca się ku ulicy, gdzie czekają go dalsze obowiązki.
            Wiele sklepów we wsi jest dziś nieczynnych: wyszorowane puste stalowe tace leżą w witrynie rzeźnika, zasłony są szczelnie zasunięte za szybą sklepu sukienniczego. Tylko drzwi kiosku są otwarte, dziewczyna z nożyczkami w dłoni odcina pierwsze strony wczorajszych gazet. Ksiądz przechodzi przez ulicę i idzie alejką w stronę hotelu. Dawniej budynek należał do protestantów. Drzewa po obu stronach rosną wysoko, a w podmuchach wiatru jest tu coś dziwnie ludzkiego. Przez liście wierzb przenika cicha mowa. Wiązy pochylają się, ledwie dosłyszalnie szepcząc. Atmosfera tego miejsca przywodzi na myśl odległą przeszłość: ogar, włócznia, kołowrotek. Z historii można czerpać przyjemność. Rzeczy niedawne to inna sprawa, ich wspominanie sprawia ból.
            Panna młoda i pan młody zebrali się wraz z krewnymi na trawniku. Druhny w jaskrawych sukniach śmieją się z jakiegoś żartu drużby. Przed zebranymi stoi fotograf, który mówi im, gdzie i jak się ustawić. Ksiądz przekracza czerwony dywan i raz jeszcze ściska dłoń pana młodego. To krępy mężczyzna o pospolitych niebieskich oczach i mocnej budowie ciała.
             – Życzę wam wszystkiego najlepszego – mówi ksiądz. – Mam nadzieję, że będziecie bardzo szczęśliwi.
            – Dziękuję. Zechce ojciec dołączyć i zrobić sobie z nami zdjęcie? – pyta pan młody, ustawiając go obok panny młodej.
            Kobieta to piękność w sukni odsłaniającej piegowate ramiona. Długi sznur pereł ciężko spoczywa na jej skórze. Ksiądz staje blisko, lecz jej nie dotyka, i patrzy na przedziałek jej rudych włosów. Wygląda na spokojną, ale bukiet w jej dłoniach drży.
            – Musi ci być zimno – odzywa się.
            – Wcale nie.
            – Na pewno.
            – Nie – odpowiada panna młoda. – Niczego nie czuję.
            Wreszcie na niego spogląda. Kamienne spojrzenie jej zielonych oczu niczego nie zdradza.
            – Popatrzcie tutaj, proszę!
            Ksiądz kieruje wzrok na chmury ponad głową fotografa. Pędzą szybko, przesłaniają słońce, rzucają na trawnik gęsty cień.
            – Cudownie! Nie ruszajcie się. – Zebrani sztywnieją, migawka cyka, rozluźniają się. – A teraz rodzina pana młodego, dobrze? Całą rodzinę pana młodego proszę krok do przodu!
            W hotelu panuje cierpki zaduch, goście wlewają się do środka. Kelnerka obok lady recepcji nalewa chochelką poncz. Druga ostrym nożem kroi długiego wędzonego łososia. Ludzie ustawiają się w kolejkach, sięgają po widelce, kapary, kawałki cytryny. Wszędzie wokół stoją kwiaty. Ksiądz nigdy takich nie widział: szeroko otwarte tulipany, błękitne hiacynty, gladiole jak trąbki. Staje przy kryształowym wazonie z różami i wdycha ich zapach. Nachodzi go ochota na drinka, więc odwraca się w stronę baru.
            – Dzień dobry, ojcze – mówi panna Dunne, krępa kobieta w kolorowej sukni. – To była godziwa ceremonia. Poprowadził ją ojciec krótko i uroczo.
            – To akurat nie było trudne, panno Dunne. Mam nadzieję, że teraz będą szczęśliwi.
            – Czas pokaże. Lepiej nie chwalić dnia przed zachodem. Ksiądz się uśmiecha.
            – Napije się pani czegoś mocniejszego?
            – Nie – odpowiada kobieta, krzyżując ręce. – Nie tykam takich rzeczy.
            – Nigdy?
            – Przenigdy. Jeśli ojciec nie wie czemu, to zobaczy wieczorem.
            – To może wody mineralnej?
            – Nie. Poczekam na kolację.
            Ksiądz uświadamia sobie, że pannie Dunne dobrze się tak stoi bez żadnego towarzystwa. Podchodzi do baru i zamawia whiskey na gorąco. Barmanka wzdycha, włącza czajnik, nadziewa plasterek cytryny goździkami i wkłada łyżeczkę do pustej szklanki. Ksiądz odwraca się w stronę tłumu i czeka, aż ktoś podejdzie. Rozmawiają z nim głównie kobiety. Jest tu trochę ludzi, którzy mają ochotę pogadać. Są i tacy, którzy mają u niego długi.


Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.