Ogar piekielny ściga mnie

Zamach na Martina Luthera Kinga i wielka obława na jego zabójcę

W zatęchłej łazience Galt wyjął gamemastera z pudełka i załadował jeden pocisk Remington-Peters .30-0610. Prawdopodobnie bał się, że nie zdąży, bo inaczej załadowałby więcej. Szarpnął za okno z taką siłą, że zakleszczyło się otwarte na zaledwie dziesięć centymetrów. Przypuszczalnie stuknął kolbą w zardzewiałą moskitierę, która wyskoczyła z zawiasów i spadła na porośnięte chaszczami podwórze.

Łazienka była odrażająco brudna; w muszli klozetowej porobiły się zacieki, a na ścianach nad boazerią odchodziła farba w kolorze jaja rudzika11. Galt wszedł do starej wanny na lwich łapach, zapaskudzonej i odrapanej, z odpływem zapchanym kępą włosów. Na brzegu wisiał koszyczek z resztką mydła. Galt oparł się o ścianę, a lufa karabinu spoczęła na złuszczonym parapecie.

W celowniku Redfielda znalazł Kinga, nadal opartego o poręcz balkonu Lorraine. Buty Galta zapewne zaskrzypiały, trąc o powierzchnię wanny, na której zostawiły czarne ślady. Gdzieś w głębi korytarza mruczał telewizor, a w którymś oknie warczał wentylator. Zapach przypalonych hamburgerów snuł się do góry z Jim’s Grill, gdzie z racji happy hour budweiser lał się strumieniami, a goście z zapamiętaniem grali w grę polegającą na rzucaniu krążkami na ponumerowane pola.

Galt zapewne słyszał, jak Willie Anschutz dobija się do łazienki, co musiało stanowić poważną próbę dla jego koncentracji. Trzeba było działać szybko. Wziął na muszkę głowę Kinga. Zaczynało się ściemniać, ale w takich warunkach chemiczna emulsja na soczewce redfielda uwydatniała cel. W oddali za Lorraine wznosił się ogromny szary budynek urzędu pocztowego, niewyraźne monstrum majaczące w półmroku.

King nadal brylował na balkonie, nieświadomy zagrożenia. Jego twarz wypełniała prawie całe pole widzenia w celowniku. Był oddalony o sześćdziesiąt dwa metry, ale przy siedmiokrotnym powiększeniu wyglądało to na zaledwie dziewięć metrów. Był to łatwy strzał, na pewniaka.

Galt mocniej chwycił za karabin i wymierzył. Po chwili położył palec wskazujący na zimnym metalowym cynglu.

Silnik cadillaca nadal pracował na wolnych obrotach, a członkowie ekipy Kinga zaczęli podchodzić do swoich samochodów. Sam King tkwił na swoim posterunku – sprawiał takie wrażenie, jakby wieczór go zahipnotyzował, jakby scena na dziedzińcu go zaczarowała. Andy Young toczył udawaną walkę bokserską z Jamesem Orange’em, nieokrzesanym, niedźwiedziowatym mężczyzną wielkim jak obrońca w futbolu amerykańskim.

– Uważaj, jak walczysz z dwa razy od siebie mniejszymi pastorami! – zawołał King do Orange’a.

Jackson, który stał obok cadillaca, przedstawił Kinga Benowi Branchowi, saksofoniście i szefowi kapeli, który urodził się w Memphis, a teraz przyjechał z Chicago, żeby zagrać w ramach poparcia dla strajkujących śmieciarzy; tego wieczoru jego zespół miał dać koncert w Mason Temple, dokąd King i jego świta wybierali się po kolacji u Kylesów.

– A, cześć! – zawołał King. – Swój człowiek! Jak leci, Ben?!

– Cieszę się, że cię widzę, doktorze – odpowiedział mu Branch.

– Chcę, żebyś zaśpiewał dla mnie dzisiaj na spotkaniu, Ben. Piosenkę Take My Hand, Precious Lord.

King od wielu lat uwielbiał ten wielki gospelowy standard. Tę przepojoną tragizmem i melancholią pieśń napisał w czasach wielkiego kryzysu czarny kompozytor Thomas Dorsey, kiedy jego żona i dziecko zmarli podczas porodu:

Gdy nadciąga ciemność i zbliża się noc,

A dzień za plecami znika,

Ja schodzę nad rzekę,

A Ty pokieruj mymi stopami, trzymaj mnie za rękę.

– Chcę, żebyś to zaśpiewał jak nigdy wcześniej – powiedział King do Brancha. – Tak napraaaaawdę ładnie.

– Jasne, doktorze.

Solomon Jones wyskoczył z cadillaca i zawołał do Kinga:

– Robi się chłodno, lepiej niech pan zabierze płaszcz!

– Dobra, Jonesy – odparł King. – Ty naprawdę się o mnie troszczysz.

Wygrzebał z kieszeni paczkę papierosów mentolowych Salem i wyjął jednego. Wyprostował się i odsunął o krok od poręczy. Właśnie się obracał, być może zamierzał pójść do pokoju po swój wełniany płaszcz, kiedy po poręczach poniosło się echo jakiegoś łoskotu.