Nadwiślańskie serca

Gdzieś w połowie drogi między Bemowem a Saską Kępą zadzwoniła jej komórka. Marta spojrzała na wyświetlacz, bezwiednie wykrzywiła usta w grymasie i odebrała połączenie. To Rafał przypomniał sobie o jej istnieniu i nalegał na spotkanie. Była wobec niego uprzejma, ale nie pozostawiła mu żadnych złudzeń i wprost powiedziała, że nie chce się z nim widywać, a potem zełgała, że najbliższy weekend zamierza spędzić w Kazimierzu, ponieważ matka trochę niedomaga. Sam więc rozumie, że w tej sytuacji nawet gdyby chciała, to i tak nie znajdzie dla niego czasu. W końcu dał jej spokój i się pożegnał. Po chwili jednak telefon znów się rozdzwonił.

– Jak długo mam ci powtarzać, że się nie spotkamy?! – krzyknęła w słuchawkę, nie sprawdziwszy nawet, z kim rozmawia.

– A to wielka szkoda, bo mam superplan na przyszłość i chcę ci go przedstawić – po drugiej stronie odezwał się kobiecy głos.

– Agata! – zawołała zaskoczona Marta. – Sorry, myślałam, że to ktoś inny. Mów, co to za plan.

– Powolutku, po kolei – odpowiedział radosny głos. – Ty postawisz dobre wino, a ja sprzedam ci swój plan.

– No, super! Raz mogłabyś ty postawić wino, a ja w zamian poopowiadam ci bajki. I zapewniam, że będą równie ciekawe, jak te twoje.

– Wredna babo! – Agata oczywiście wcale nie była zła, tylko droczyła się z Martą. – To zaproś mnie chociaż do nowego domu.

Agata była serdeczną przyjaciółką Marty ze studiów, już piąty rok trzymały się razem. Ostatnio rzadziej się spotykały, bo każda z nich zajęta była pisaniem magisterki, poza tym Marta z powodu pracy i niemal codziennych wizyt u Kaczewskiej prawie w ogóle nie miała wolnego czasu. Tym razem jednak znalazła go nieco i umówiła się z Agatą na wieczór. Trochę ją ciekawiło, co też przyjaciółka znów wymyśliła.

Wysłała esemesem swój nowy adres i oczekiwała jej przed dwudziestą drugą, czyli po skończonej pracy.

Taksówka zatrzymała się pod wskazanym numerem chwilkę po dwudziestej drugiej. Wysiadła z niej wysoka, zgrabna blondynka dzierżąca butelkę w dłoni. Sięgnęła do kieszeni dżinsów i wyjęła telefon. Po chwili korzystając z asystenta głosowego, wydała komendę:

– Zadzwoń Marta Żmigrodzka. – Następnie przyłożyła aparat do ucha i czekała na połączenie. – Mam nadzieję, że trafiłam. Prawdopodobnie stoję pod twoją furtką, rusz tyłek i wyjdź do mnie – powiedziała, gdy tylko usłyszała głos Marty.

Na powitanie wymieniły się kilkoma miłymi komplementami.

– Mam wino – zawołała Agata z taką dumą, jakby dzierżyła chorągiew wroga zdobytą w zaciekłej walce.

– No super, przyjaciółko – ucieszyła się Marta i chwyciła ją pod rękę, by poprowadzić do domu.

Agata od urodzenia była niewidoma, mimo to stopień jej przystosowania do świata i życia był dużo wyższy niż u wielu osób bez jakichkolwiek dysfunkcji. Upośledzenie wzroku w żaden sposób jej nie ograniczało, a jego funkcje przejęły pozostałe zmysły. Dziewczyna miała wyostrzony słuch, węch i dotyk. Intuicję też miała nieprzeciętną. Całości dopełniała uroda, kompensując tę jedną jedyną niedoskonałość. Regularne rysy twarzy, zgrabny nosek i ładne usta, a wszystko to okolone zadbanymi blond włosami – Agata zdecydowanie odpowiadała ideałowi kobiecego piękna. Przy tym jej oczy były całkiem spore, brązowe i równie ładne, jak wszystkie inne detale jej twarzy. Jeśli akurat trzymała laskę schowaną w torebce, w pierwszej chwili niewiele osób zauważało, że jest niewidoma.

Miała w życiu to szczęście, że wychowywała się wśród ludzi mądrych, którzy zadbali o jej kompleksowe wykształcenie i nigdy nie pozwolili, by system zepchnął ją na margines egzystencji. Rodzina zrobiła wszystko, aby uczyła się w szkole integracyjnej, a nie w specjalnej, aby poszła do świetnego liceum i aby pozwolono jej studiować na wymarzonym kierunku. Początkowo władze uczelni obawiały się o zasadność kształcenia osoby niewidomej, szybko jednak się zorientowano, że Agata ma wyjątkowe predyspozycje do prowadzenia fizjoterapii. Wyostrzony zmysł dotyku sprawiał, że jej palce potrafiły dokonywać cudów w trakcie ćwiczeń i masowały po stokroć lepiej niż w przypadku innych studentów.

Marta wprowadziła ją do domu, w krótkich komunikatach informując o schodach, ścianach i meblach po drodze. Agata nie musiała zwiedzać nowego mieszkania przyjaciółki. Owszem, była go ciekawa, ale jej sposób poznawania nie polegał na przejściu przez dom, tylko na wsłuchaniu się w jego odgłosy. I poznaniu jego zapachów.

Zanim usiadły przy lampce wina, przespacerowały się mimo wszystko po parterze, by Agata zapamiętała jak najwięcej szczegółów i mogła poruszać się po nim samodzielnie. Szły powoli, Marta co chwilę wypowiadała pojedyncze słowa ostrzegające przed przeszkodami, a Agata wyciągniętymi przed siebie dłońmi poznawała dom i kształty znajdujących się w nim mebli i sprzętów.

– No dobra – odezwała się wreszcie. – Starczy na razie. Czas coś wypić.