Na skraju świata

Katarzyna Archimowicz

Na skraju świata

fragment

            Piękne mieszkanie – pochwalił Marcin. – I ty, jak zwykle – dodał i pozwolił sobie na przywitanie pocałować ją w policzek.

Zjawił się punktualnie, z wielkim bukietem jastrunów i chabrów. Miał na sobie grafitowe lniane spodnie i jasną, też lnianą, koszulę z motywem haftu włodawskiego, której rękawy wywinął do łokci.

–  Gotowa? Możemy jechać?

Rozejrzała się po kuchni i salonie w poszukiwaniu wazonu, ale nic takiego nie dostrzegła. Jeszcze nie do końca wiedziała, co posiada w mieszkaniu. Zajrzała do kilku szafek i natrafiła na dzbanek na napoje. Uznała, że będzie w sam raz, napełniła go wodą i włożyła kwiaty. Pośrodku dużego stołu w salonie prezentowały się pięknie.

–  Teraz już możemy jechać – stwierdziła.

–  Zaczekaj… – Marcin delikatnie przytrzymał ją za ramię. – A może wzięłabyś coś na przebranie? W każdej chwili mogę cię odwieźć, ale jeśli zechcesz, to zapewniam nocleg.

Olga zawahała się przez moment, nie wiedząc, jak rozumieć tę propozycję.

–  Nie – odparła po chwili. – Chcę wrócić tutaj. Ale nie muszę cię fatygować, mogę pojechać za tobą swoim autem.

–  Daj spokój. – Uśmiechnął się. – Będzie mi bardzo przyjemnie spędzić z tobą czas. Jedziemy moim samochodem.

Przed nimi było około sześćdziesięciu kilometrów drogi w niekomfortowym suzuki samurai. Przyzwyczajona do swojej mazdy Olga zaczęła za nią tęsknić jeszcze przed wyjazdem z Lublina. Na plus auta Marcina można było zaliczyć jedynie to, że było bardzo czyste w środku i na zewnątrz, widać właściciel lubił się nim zajmować i o nie dbać.

–  Dokąd konkretnie mnie zabierasz? – Chciała jak najwięcej dowiedzieć się o miejscu, w którym miał się odbyć koncert.

–  Nie ma takich słów, które odpowiednio opiszą klimat tego zakątka. Zaraz zrozumiesz, co mam na myśli.

–  Niemożliwe! – zakpiła. – Mistrzowi słowa zabrakło słów!

–  Lavendel to przede wszystkim zapach. Przynajmniej dla mnie, a dla ciebie, nie wiem. Przekonamy się za chwilę, już dojeżdżamy.

Kwadrans później Olga siedziała w ogrodzie, z którego rozciągał się widok na pola kwitnącej lawendy, a w powietrzu unosił się ten aromat, który miał na myśli Marcin. Choć zioła w przeróżnej postaci były częścią jej pracy, pola pełne fioletu robiły na niej niezmiennie duże wrażenie. Zwłaszcza że wokół niej byli ludzie pełni optymizmu i życzliwości. Właściciele Lavendel Natur Haus zadbali o atmosferę, sprawiając, że goście czuli się wyśmienicie. Olga usiadła pośród kilkorga przyjaciół Marcina, których poznała na koncercie na Poniatówce.

Powoli ogród zapełniał się miłośnikami muzyki i lawendy. Ludzie siedzieli w mniejszych lub większych skupiskach, popijając lawendową lemoniadę lub wino i racząc się kruchymi ciastkami z lawendą oraz szarlotką.

Olga karmiła zmysły, przymykając oczy. Nieświadomie lekko kołysała się w takt muzyki, którą wykonywał Marcin z przyjaciółmi. Żadna sesja masażu na niedawnej rehabilitacji nie przyniosła jej takiego relaksu i rozluźnienia, jak ten wieczór. Półtorej godziny muzyko­ i aromaterapii wprawiło ją w stan szczęścia. A po koncercie uczucia te skutecznie podtrzymywał Marcin. Spędzili trochę czasu w większym gronie, rozmawiając i wciąż dobrze się bawiąc, ale potem z każdą minutą ktoś opuszczał towarzystwo. Wreszcie i Marcin wziął Olgę za rękę i podziękowawszy kolegom za udany wieczór, opuścili plantację. Przedtem jeszcze kupił dla niej ogromny bukiet świeżej lawendy, którego zapach rozniósł się natychmiast po wnętrzu auta i uderzył obojgu do głów.

–  Wspaniały koncert, dziękuję, że zechciałeś mnie tu zabrać. – Olga pięknie uśmiechnęła się do Marcina.

–  Dasz się jeszcze zaprosić na kolację? – zapytał z nadzieją w głosie.

Nie protestowała. Myślała, że zabierze ją gdzieś do Lublina, ale on obrał przeciwny kierunek.

–  Dokąd jedziemy? – spytała zaciekawiona.

–  Do Chełma. Warto tam zajrzeć w jedno miejsce.

Od momentu, gdy wjechali do miasta, droga była prosta, jak z bicza strzelił. Marcin jechał wprost przed siebie, aż na końcu poprowadził auto nieco pod górę i zaparkował naprzeciw kościoła. Stąd mieli do przejścia kilkadziesiąt metrów.

–  Jesteśmy na miejscu – oznajmił i szybko wyskoczył z samochodu, by pomóc Oldze wysiąść.

–  Stąd jesteś? – spytała, rozglądając się dookoła.

Główny plac Chełma ładnie wyglądał w świetle ulicznych latarni. Przed sobą Olga dostrzegła drewnianą studnię, a gdzieś za nią majaczące zarysy wież kościoła. Za plecami miała ulicę opadającą mocno w dół, która ciągnęła się aż po ginący w ciemności horyzont.

–  Nie – odparł. – Właściwie całe dzieciństwo spędziłem w Warszawie, ale moi rodzice pochodzą z tych stron.

Objął ją ramieniem i poprowadził do Imbryka. To miejsce na kulinarnej mapie Chełma przyciągało miejscowych i turystów.

–  Co proponujesz? – spytała Olga, gdy kelnerka podała menu.

–  Cokolwiek zamówisz, z pewnością będzie ci smakowało – zapewnił. 

– Jeśli oczekujesz lekkiej przekąski do piwa, to proponuję któryś z podpłomyków. Polecam też bajgle. Albo weź co chcesz, wszystko jest warte uwagi.

 Olga skusiła się na lokalne piwo i podpłomyk włoski, Marcin wybrał z łososiem. Ostatni czerwcowy dzień był upalny, a po nim przyszła bardzo ciepła noc. Ogródek restauracyjny pełen był ludzi, wewnątrz też zajętych było sporo stolików. Cały plac tętnił życiem, obok studni i na ławkach przy fundamentach ratusza, a także w sąsiednich restauracyjkach siedzieli ludzie, przeważnie młodzież racząca się piwem. Od czasu do czasu po brukowanych uliczkach powoli przejechał patrol policji. Miasto żyło.

–  Nie wiem dlaczego, ale wydawało mi się, że w takich miastach życie zamiera wraz z nadejściem nocy – odezwała się Olga. – Chełm jest duży?

–  Jest piątek, to dlatego życie tętni – odparł. – Może nie jest to maleńka mieścina, ale na pewno przekleństwem Chełma jest jego położenie. Nie jest to ani ośrodek przemysłowy, ani turystyczny, a na pewno wyrzucony na totalny brzeg… i to raczej ten gorszy – dodał.

Z Imbryka wyszli koło północy, zamawiając jeszcze na koniec po trzy gałki lodów, które z całą pewnością były najlepsze nie tylko w Chełmie, ale i okolicy.

–  Sąsiadeczko, proponuję ci nocleg u mnie, co ty na to? – spytał Marcin, kiedy już wyjeżdżali z miasta.

–  Dziękuję, ale nie – odmówiła, choć jakaś cząstka jej ciała natychmiast zareagowała na tę propozycję poruszeniem serca.

–  Żałuję bardzo, bo miałem ochotę tej nocy napić się z tobą wina.

Na te słowa jej ciało zareagowało jeszcze bardziej. Zaszumiało w głowie, poczuła pulsowanie krwi i była przekonana, że się zarumieniła.

–  Odwieź mnie, proszę, do domu. – Utkwiła wzrok w przedniej szybie, bo wydawało jej się, że jeśli tylko spojrzy na Marcina, ugnie się i nie znajdzie w sobie siły, by powtórzyć tę prośbę.

Nie namawiał jej więcej. Byłby bardzo rad, gdyby zechciała u niego przenocować, ale przyjął taktykę cierpliwego czekania. Jego artystyczna wrażliwa dusza doskonale wyczuwała wszystko to, co działo się z Olgą. Wiedział, że poruszył w niej struny, których być może dotykał kiedyś Jacek albo jakiś inny mężczyzna, ale sądził, że było to dawno. Wydawało mu się, że odnalazł do niej właściwą drogę, ale musi minąć jeszcze trochę czasu, zanim ona zdecyduje się odpowiedzieć na jego sygnały. Im dłużej opierała się jego czarowi i walczyła ze swoimi słabościami, tym bardziej podobała mu się ta gra. Przypuszczał, że głównym powodem, dla którego Olga jeszcze się waha, jest dzieląca ich różnica wieku. O dwanaście lat starsza kobieta w polskiej kulturze nie jest jeszcze normą i zapewne to ją tak hamuje. Marcin nie miał jednak wątpliwości, że to tylko kwestia czasu. Czuł to i pewien był, że i ona to przeczuwa.

„Niech no tylko przywyknie do tej myśli, oswoi się z nią i będzie wreszcie wspaniale” – pomyślał i włączył odtwarzacz CD, bo cisza, która między nimi zapanowała, zdała mu się za długa. Z głośników wybrzmiewały utwory instrumentalne jego kompozycji.

Zaparkował przy wejściu do apartamentowca, zgasił silnik i szarmancko otworzył Oldze drzwi auta. Podziękowawszy jej za wieczór, przybliżył się o pół kroku i złożył na jej policzku ciepły pocałunek. Celowo nieco zbyt długi, ale na więcej sobie nie pozwolił.

–  Zjesz ze mną jutro obiad? – poprosił, patrząc jej głęboko w oczy.

–  Chętnie – odparła po krótkim namyśle, sądząc, że tym razem spotkają się w Lublinie.

–  Świetnie – ucieszył się. – W takim razie wyślę ci SMS­em współrzędne GPS, żebyś bez problemu trafiła. Dobrej nocy, piękna sąsiadko. – Wyciągnął dłoń i z czułością poprawił niesforny kosmyk jej długich włosów, które plątały się po twarzy.

Olga rozważała, czy powinna zaprotestować, jednak pożegnał się z nią tak szybko, że nie zdążyła. Weszła więc do klatki i zanim poszła do windy, obejrzała się za siebie. Marcin stał przy swoim aucie z dłońmi wbitymi w kieszenie spodni i czekał, aż zniknie mu z pola widzenia.

Była w wyśmienitym nastroju. Każda chwila minionego dnia miała w sobie coś magicznego i sprawiła jej ogromną radość. Dawno nie czuła się tak dobrze.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.