Dwie twarze Ioany

Dojeżdżała właśnie pod szkołę, gdy zadzwonił Jakub.

– Halo – odebrała połączenie.

– Cześć… dziedziczko – odezwał się wyraźnie zadowolony.

– Zazdrościsz, chłopskie dziecię? – odezwała się w tym samym tonie, choć nie była ucieszona takim powitaniem.

– Wszystko mi jedno – odparł swobodnie, bo naprawdę było dla niego bez znaczenia, kto z jakich warstw pochodzi. – Ioana, słuchaj, czy ty jeszcze pamiętasz, że ze mną tańczyłaś?

– Coś tam pamiętam – uśmiechnęła się, przeglądając we wstecznym lusterku. – A o co chodzi?

– No właśnie o taniec – westchnął. – Zbliża się bal, a ja nie chciałbym zostać okrzyknięty najmarniejszym tancerzem. Pomożesz?

– Może… – drażniła się z nim.

– Jeśli pomożesz, to w rewanżu zabiorę cię na konie – kusił.

– I tym mnie przekupiłeś – zawołała. – Ale koniecznie na plażę – próbowała wynegocjować jak najlepsze warunki. Widok jeźdźca na brzegu morza wciąż tkwił jej w pamięci i taki właśnie obrazek chciała znów oglądać.

– Nie ma sprawy. To kiedy zaczynamy?

– A kiedy ten bal?

– Dziesiątego lutego.

– To mamy jeszcze trochę czasu – drażniła się z nim.

– Proponuję spotkanie jeszcze dziś. Co ty na to? – Jakub kuł żelazo póki gorące.

– Dziś to nie bardzo – odparła całkiem serio. – Właśnie zabieram chłopców ze szkoły, a wieczorem jestem umówiona z twoim ojcem. Może jutro?

– Ojciec to nie problem – obwieścił. – Zadzwonię do niego i wyjaśnię, że mi jesteś bardziej potrzebna niż jemu.

– Nie! – stanowczo zaoponowała Ioana. – Ani się waż! Obiecałam, to pójdę dziś do niego. Nie zamierzam lekceważyć obowiązków.

– No co ty? – nie spodziewał się tak ostrej odmowy. – Robota u ojca może poczekać. To nic pilnego.

– Może i nic pilnego, ale nie zamierzam tracić jego zaufania przez twoją zachciankę.

– Ależ wymyślasz – zakpił, ale już nic więcej nie dodał na ten temat. – Dobra, to niech będzie jutro – skapitulował.

Konkrety omówili później w esemesach, ale jeszcze tego dnia spotkali się u Jędrzeja. Jakub, na prośbę Małgorzaty, podrzucił dla chłopców swoje stare nuty do nauki gry na fortepianie i wiedząc, że Ioana powinna być o tej porze u ojca, wstąpił do niego. Gdyby nie wiedział, że tam będzie, pewnie pojechałby do domu i tam zajął się jak zwykle projektowaniem.

Przyszedł do ojca pod pretekstem napicia się z nim herbaty i zabawił z godzinę. W tym czasie porozmawiali ogólnie, włączając do konwersacji także Ioanę. Nie zabawiła z nimi jednak długo, wymawiając się koniecznością powrotu do obowiązków. A gdy skończyła pracę, pożegnała się i wyszła.

Jędrzej tego wieczoru uważnie spoglądał na syna i dziewczynę. O ile było mu wiadomo, znali się krótko i niezobowiązująco. Jakub jak na razie nic o niej nie wspominał, ani też nie próbował zagaić żadnej rozmowy na jej temat, ale Jędrzej dostrzegł, że syn jest w jakimś stopniu zainteresowany Ioaną. Trochę był tym zaskoczony, ale nie zamierzał ingerować w te relacje. Niech sobie robią, co chcą. Nabrał tylko ciekawości co do jej osoby.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.