Minus 100 stopni

Pierwsze zimowe wejście na Mount McKinley

Obudziłem się w euforycznym nastroju. Wiatr ustał. Usłyszałem śmigłowiec.

Na zewnątrz rozlegał się miarowy terkot. Najwyraźniej Gregg zorganizował akcję ratunkową! Wyglądało na to, że helikopter już wylądował. Pewnie szukają nas na przełęczy. Bałem się, że ratownicy nie dostrzegą naszej groty – prowadzący do niej otwór był wszak bardzo mały. Co, jeśli dadzą sobie spokój i odlecą?

–  Dave! – Przekręciłem się w jego stronę. – Dave, słyszysz helikopter? Musimy wyjść na zewnątrz, teraz, zaraz!

–  Idź spać. To tylko wiatr.

– Nie, posłuchaj, ten hałas jest zbyt miarowy. Mówię ci, Dave, to śmigłowiec.

Nie odpowiedział.

„Śmigłowiec – powtarzałem sobie w myślach. – Warkot śmigłowca”. Wsłuchałem się w dochodzące do mnie odgłosy, by zyskać pewność. Ale robiłem się coraz bardziej skonfundowany. Może to jednak wiatr? Nie, wykluczone. Chciałem znowu obudzić Dave’a, ale po chwili wiedziałem już, że miał rację – a mimo to nadal wytężałem słuch, łudząc się, że na zewnątrz szukają nas ratownicy.

Ale na zewnątrz była tylko wichura.

Po długim milczeniu Dave przyznał, że jemu też udzieliły się moje urojenia. Przez kilka minut słyszał nieistniejący śmigłowiec.

–  Ale wiesz – dodał, patrząc na mnie – człowiek trochę nabiera pokory, wiedząc, że śmigłowiec nie mógłby tu wylądować.

Dave czerpał radość z faktu, że ani maszyny, ani nasi towarzysze nie zdołają pokonać burzy ani przedrzeć się przez nią, by przyjść nam z pomocą. Cieszył się, że jesteśmy sami w tej świątyni ziemskiego pustkowia. Mogliśmy liczyć tylko na siebie, na nasze umiejętności, siłę woli i zdolność trzeźwego myślenia.

Gdy to powiedział, stwierdziłem:

–  Wiesz, może to zabrzmi śmiesznie, ale czuję, że zbliżyliśmy się do siebie bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

Uśmiechnął się.

–  Tak, wiem, co masz na myśli. Skoro nie możemy przedrzeć się przez burzę, pozostaje nam przynajmniej trzymać się razem i spróbować żyć z nią w harmonii.

Na swój sposób burza starała się dać nam szansę, nie wyładowywała na nas całej swej furii. Odkąd wypiętrzył się masyw Mount McKinley, wiatr ubijał i wygładzał śnieg na przełęczy Denali. Wyrzeźbił lodową ścianę, wewnątrz której się schroniliśmy. Pierwszego ranka próbowaliśmy z nim walczyć i prawie przegraliśmy. Teraz zaś wiatr umacniał strop naszej groty, owiewając zbocze, w którym została wykuta.

Wysokość uniemożliwiała nam skupienie uwagi. Przez głowę przelatywały ułamki myśli. Potrafiłem skoncentrować się wyłącznie na dręczących mnie niewygodach. Wargi mi popękały. Gdy przesuwałem językiem po podniebieniu, natrafiałem na zastygłą flegmę. Miałem trochę doświadczeń z odwodnieniem i wiedziałem, że jeśli wkrótce się nie napiję, najbardziej podrażnione fragmenty mojej jamy ustnej zaczną krwawić. Bolały mnie ścięgna nóg, zwłaszcza kiedy próbowałem się rozciągnąć albo zmienić pozycję. Z powodu twardego lodowego podłoża po paru minutach leżenia bez ruchu nieprzyjemnie sztywniały mi plecy i biodra. Unikałem narzekania – nie żebym był z natury stoikiem, ale po prostu nie miałem komu się wyżalić. Wszyscy cierpieliśmy tak samo. Ból stał się nieodłącznym elementem życia w lodowej grocie.

Było mi pewnie cieplej niż Dave’owi i Piratowi, bo ich śpiwory szybciej pokrywał lód. Za każdym razem, kiedy Dave coś gotował, para skraplała się na jego śpiworze, a następnie zamarzała, przez co pierze zbijało się i traciło właściwości termiczne. W pewnym momencie Dave pokazał mi kawałki lodu pośród puchu. Nie miałem pojęcia, jakim cudem jego śpiwór w ogóle trzyma ciepło. Pirat był w nieco lepszej sytuacji, tyle że wbrew przestrogom moim i Dave’a trzymał w śpiworze głowę i wydychana przez niego para wodna nie miała jak uciec. Tęskniliśmy za naszymi karimatami. Mogliśmy tylko podłożyć sobie zapasową kurtkę albo spodnie puchowe pod pośladki i barki – pozostałą powierzchnią ciała stykaliśmy się z twardym lodem.

Pirat miał opuchnięte dłonie, lecz martwił się głównie o stopy. Zapytał o moje ochraniacze. Nie powiedział tego wprost, ale ewidentnie chciał je pożyczyć. Próbowałem go zignorować i udawać, że go nie usłyszałem. Przecież i tak było mi zimno w stopy. Bałem się, że odmrożę je sobie we śnie. Nie chciałem o tym myśleć. Piratowi robiły się jednak coraz gorsze odmrożenia. Pirat najwyraźniej zrozumiał, że nie dam mu swoich ochraniaczy i nie powtórzył pytania. Ruszał stopami w śpiworze, licząc, że wróci mu czucie. Na pewno myślał o moich ciepłych ochraniaczach. Udawałem, że śpię.

Straciłem rachubę czasu – zapomniałem, od ilu dni tkwiliśmy w grocie. Najpierw zdobyliśmy szczyt. Potem przyszedł pierwszy dzień wichury. Potem jedliśmy szynkę. Potem dzień bez wody. Skoro tak, był to chyba nasz czwarty dzień. Nie miałem jednak pewności.

Mniej więcej w połowie dnia Dave wydał nam racje żywnościowe: batonik figowy i dwa cukierki. Ssanie ich na moment ulżyło moim spierzchniętym ustom. Batonik figowy zostawiłem sobie na później – planowałem zjeść go po południu, żeby

na moment przełamać monotonię głodu. Po mniej więcej godzinie uznałem, że nie mogę dłużej czekać. Zacząłem żuć, lecz ślina nie napłynęła mi do ust. Okruchy przylegały do dziąseł i podniebienia. Z trudem przełknąłem lepki kawałek batonika. Po chwili poczułem bolesne skurcze żołądka. Wyobraziłem sobie, jak kilka par rąk w moim brzuchu próbuje pochwycić batonik, rozerwać go na kawałki. Skurcze szybko ustały. Wrócił zwyczajny jednostajny ból.

Przeklinałem w myślach poprzebijane konserwy. Pewnie jakiś nieostrożny wspinacz próbował skuć z nich lód czekanem i przypadkiem przedziurawił puszki. Żałowaliśmy, że w ogóle udało się je nam znaleźć. Łatwiej byłoby nam pogodzić się z głodem, gdyby nie świadomość, że na wyciągnięcie ręki mamy szynkę i groszek – co z tego, że zepsute? Najokrutniejsza była niepewność. Konserwy teoretycznie nadal mogły nadawać się do spożycia. Kto wie, czy przez cały ten czas nie leżały sobie po prostu na przełęczy zupełnie zamrożone? Czy na 5500 metrach w ogóle żyły jakieś bakterie? Część szynki, groszku i bekonu mogła być całkiem jadalna. Jednak aby się o tym przekonać, musielibyśmy zaryzykować zatrucie pokarmowe.

Wczesnym popołudniem stało się jasne, że czeka nas kolejna noc w grocie. Nawet gdyby wiatr nieco odpuścił do wieczora, zabrakłoby nam czasu i prawdopodobnie również sił na próbę zejścia. Wiedzieliśmy, że wskutek odwodnienia znajdujemy się w stanie krytycznym. Od przeszło trzydziestu sześciu godzin żaden z nas nie wypił ani jednego kubka wody. Borykaliśmy się ze słabym krążeniem krwi, przez co mimo śpiworów, kurtek i puchowych spodni było nam coraz zimniej. Dave chwilami sztywniał i dostawał drgawek. Potrzebowaliśmy wody, a do jej pozyskania niezbędna była nafta. Tymczasem nafta już się nam skończyła.

Pozostawała już tylko jedna nadzieja: wspomniana czterolitrowa butelka z paliwem do prymusa pozostawiona przez Dave’a trzy lata wcześniej na przełęczy Denali. Gdyby jednak któryś z nas wyszedł na poszukiwania, mógłby już nie wrócić, przegrawszy z wichurą. Ta okrutna ewentualność powstrzymywała nas przed spróbowaniem – ale w zasadzie nie mieliśmy już wyboru. Jeden z nas musiał wyruszyć po naftę. Kto? Moja kandydatura nie wchodziła w grę – miałem odmrożone dłonie. Leżałem bez słowa w śpiworze i liczyłem, że któryś z pozostałych domyśli się prośby wyrażanej przez moje milczenie.

Dave nie chciał myśleć o wyjściu na zewnątrz. Wykopał grotę. Gotował dla nas, póki jeszcze mieliśmy naftę. Pirat i ja zdawaliśmy sobie sprawę, że żyjemy dzięki jego wysiłkom. Wysłanie Dave’a na koszmarną, potencjalnie śmiertelną misję, byłoby niesprawiedliwością. Ale znając go, walczył pewnie teraz ze zmęczeniem i strachem, próbował znaleźć w sobie siłę do wyjścia na poszukiwania. Wiedział, gdzie może się znajdować butelka, było więc logiczne, że to on powinien się po nią udać. Mimo to ani Pirat, ani ja nie potrafiliśmy się zdobyć na to, by go poprosić. Byliśmy półprzytomni z powodu wysokości i otępiającego, hipnotycznego hałasu wiatru, lecz zachowaliśmy elementarne poczucie przyzwoitości.

Był jeszcze inny argument, dla którego nie chcieliśmy, by Dave opuszczał grotę – tylko on miał sprawne dłonie. Tylko on mógł gotować, gdybyśmy zdobyli dodatkową naftę. Tylko on mógłby obwiązać nas liną i asekurować podczas schodzenia, kiedy przyjdzie czas opuścić przełęcz.

Aż wreszcie Pirat w milczeniu wylazł ze śpiwora. Nie pamiętam, by oznajmił nam, że idzie na poszukiwania. Mimo bólu zaczął wciągać buty na swe opuchnięte stopy. Zaproponowałem mu swoje ochraniacze. Szybko je założył. Dave opisał mu, jak wyglądają skały, obok których ukryta była butelka. Pirat zasłonił twarz.

Wiatr stawał się coraz bardziej nieprzewidywalny. Słyszeliśmy gwałtowne podmuchy, a potem przychodziła krótka chwila względnego uspokojenia, trwająca dziesięć, góra trzydzieści sekund. Pirat leżał na brzuchu twarzą do wejścia. Czekał na jakiś lepszy moment. Zniknęła dawna zaciętość, została już tylko determinacja, pomieszana z zupełnym zrezygnowaniem. Nagle jednak wydał z siebie krótkie, niezbyt głośne warknięcie i wyszedł na zewnątrz, a następnie zaczął czołgać się w górę po miękkim śniegu. Dave i ja zawołaliśmy coś na wiwat, cicho, lecz z całym entuzjazmem, na jaki jeszcze było nas stać. Usłyszeliśmy, jak Pirat ponownie ustawia plecak osłaniający wejście do naszej jamy. Potem chwila spokoju dobiegła końca i znów zawył wiatr.

 Długo leżeliśmy, nie odzywając się ani słowem. Minęło dziesięć minut, kwadrans. Pirat powinien był już wrócić. Milczeliśmy. Nasz towarzysz mógł znajdować się trzy metry od groty i wołać o pomoc, a i tak byśmy go nie usłyszeli. Nie potrafiłem zignorować powracającego w myślach pytania, co poczniemy, jeśli nie wróci. Może wtedy Dave wyruszyłby na poszukiwania nafty? Może spróbowalibyśmy we dwóch? Wiedzieliśmy, że jeżeli Pirat nie pojawi się w ciągu paru następnych minut, nie będzie sensu go szukać. Może zatem Dave i ja powinniśmy po prostu zostać w grocie i czekać, aż dotrą do nas Gregg, Shiro, George i John, albo aż zaczniemy majaczyć.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.