Księżycowy pył

W poszukiwaniu ludzi, którzy spadli na Ziemię

Dochodzi dziewiętnasta trzydzieści i zapada zmrok. W ogródku za domem słyszę świerszcze i ptaki oraz szmer strumyka. Księżyc wisi na niebie, wielki srebrny, w pełni, a ja siedzę na ganku w piżamie w małe niebieskie statki kosmiczne i chłonę ten widok. Oni są tam, na górze. Tam, na górze. Tam! Wpatrujemy się w telewizor od godziny, ponieważ Neil Armstrong miał wyjść o dziewiętnastej. Poinformował NASA, że nie wytrzyma do północy, a tym bardziej nie zaśnie. Spiker i różni eksperci zapewniają nas jednak, że wszystko jest w porządku. Włożenie tych wielkich skafandrów przypominających ludzika Michelina trochę trwa.

Armstrong się spóźnia, bo żaden trening nie uwzględniał odkładania naczyń po kolacji, co zajęło więcej czasu, niż ktokolwiek się spodziewał. Pierwszych ludzi na Księżycu zatrzymały brudne talerze – jest w tym coś cudownego. Eagle stoi na jasnej, falistej, upstrzonej kraterami równinie. Kiedy astronauci mieli okazję podziwiać ten widok przez maleńkie trójkątne iluminatory modułu księżycowego, Aldrina zachwycała nierealna przejrzystość w pozbawionym atmosfery środowisku, w którym elementy dalekiego horyzontu wydawały się bliskie i pięknie wyróżniały na tle czarnej nieskończoności. Armstrong podziwiał specyficzną grę świateł i barw na płowej powierzchni. Według niego okolica wyglądała bardziej gościnnie niż wrogo. Wiedział, że będzie mu dane spędzić tutaj tylko dwadzieścia jeden godzin.

A tymczasem co można powiedzieć, kiedy ma się zostać pierwszym człowiekiem stawiającym stopę na Księżycu? Neil Armstrong to astronauta, nie poeta, a tym bardziej nie specjalista od PR-u. Nie przejmowałby się tym aż tak bardzo, ale przysyłano mu najróżniejsze sugestie – najczęstsze źródła inspiracji to Biblia i Szekspir – i chyba każdy napotkany człowiek miał na ten temat swoje zdanie. Armstrong czuje presję. To irytujące, bo dla niego poezją było lądowanie, a kolejnym wielkim dziełem będzie ponowny start. Mimo wszystko, gdy się nad tym zastanawia, rozważa paradoks, że to przecież taki mały krok, a jednak… Oszczędny w słowach zawodowy pilot wymyśla jedno z najbardziej pamiętnych  zdań wypowiedzianych w języku angielskim.

Drzwi nie chcą drgnąć, a astronauci nie mają ochoty się z nimi siłować, bo w każdej chwili mogliby zrobić dziurę w powłoce Eagle’a. Właz trzyma się dzięki ciśnieniu wewnątrz kabiny, więc Armstrong delikatnie odchyla róg drzwi, a wtedy resztka tlenu z lądownika ucieka w kosmos tęczą lodowych kryształków. Aldrin przytrzymuje właz, a jego towarzysz osuwa się na kolana, przeciska i wreszcie staje na pomoście Eagle’a. Wokół niego jest tylko Księżyc, kosmos i Ziemia, która wisi ponad nim.

Armstrong pociąga za pierścień, a wtedy z podwozia wysuwa się na tacce nieduża kamera telewizyjna i zaczyna wysyłać zdjęcia na Ziemię. Głos z Houston wykrzykuje: „Mamy obraz telewizyjny!”. My też – ziarnisty i nieziemski. Początkowo do góry nogami, potem obrócony. O rany! Armstrong testuje swój ciężar w sześciokrotnie słabszej grawitacji, a potem zeskakuje na jedno z ogromnych oparć podpory modułu księżycowego. Powierzchnię opisuje jako „bardzo, bardzo drobnoziarnistą, gdy się przyjrzeć z bliska… prawie jak pył”. A potem:

– Dobrze, schodzę z lądownika.

Wciąż zostało dość czasu, żeby porwały go drapieżne księżycowe robale, lecz tego nie robią. Armstrong bada podłoże, by się upewnić, że utrzyma jego ciężar, a później opuszcza moduł księżycowy.

– To mały krok dla człowieka, ale wielki skok dla ludzkości…

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.