Dzieciństwo spędził w Katowicach. Mieszkał w domu opuszczonym przez Niemców. W przestronnych jasnych pokojach stały meble w stylu biedermeier. Przymocowane były do nich tabliczki z ciemnego metalu z napisem „Własność Trzeciej Rzeszy” i swastyką. Swastyki stały się codziennością, oswojoną częścią jego dziecięcego imaginarium. Jako mały chłopiec bawił się z kolegami „w Auschwitz”.
Włodek Goldkorn – Żyd, Polak, ceniony włoski publicysta – podobnie jak wiele innych dzieci osób ocalałych z Holokaustu całe życie spędził w cieniu Zagłady, wśród strzępków opowieści, fragmentów wspomnień. Jego ciocia Nachcia poszła do komory gazowej z córeczką na rękach. „To nie jest świat godzien tego, żeby na nim żyć” – powiedziała, choć mogła oddać dziecko i uniknąć śmierci. Jego ciocia Chajtełe, uciekając przed Niemcami, porzuciła niemowlę w śniegu. Przeżyła. Tego, kto przetrwał Zagładę, nie można sądzić ludzką miarą, pisze Goldkorn.
Prawda o Zagładzie leży w wielości narracji, w niepewności wspomnień, w niedomówieniach. Jest opowieścią świadków, ale też katów. Dziecko w śniegu to traktat o pamięci, o prawdzie, o doświadczeniu zła, o przetrwaniu.
Trzeba i należy opowiadać niewypowiedziane. […] Szoa – mówi Goldkorn – jest tylko pustką. Próby wypełniania jej rzekomymi pozytywnymi znaczeniami czy przesłaniem nadziei są gorsze od udręki: to brak zrozumienia, jak bardzo Zło zakorzenione jest w każdym z nas. Opowieść o tym, co się wydarzyło, jest nie tylko świadectwem, wymierzonym przeciwko tym, którzy chcieliby ukryć i wymazać zbrodnie, ale również bolesną próbą ukazania wywrotowej natury Zła, w nadziei, jak mówił Primo Levi, że nauczymy się je rozpoznawać, kiedy znów się pojawi.
Goldkorn bez litości pracuje nad pamięcią, z wielkim trudem wydobywając ją z siebie, walcząc z nią, ale ostatecznie sprawiając, że ożywa. Odwołuje się do pamięci, która pod wieloma względami jest wyobrażeniem.
Czym jest pamięć? Czym jest przeszłość? Co pozostaje po życiu i śmierci tych, których kochaliśmy, a którzy żyli przed nami? Ponadczasowe przemyślenia, które stają się przejmujące dlatego, że odnoszą się do przeszłości Żyda-Polaka i komunisty, dorastającego w ojczyźnie, która następnie się go wyparła.
Goldkorn przez długi czas był redaktorem działu kultury „L’Espresso”. Opowiadał o innych, w tej książce mówi o sobie. Jest to przykład na to, jak osobiste doświadczenie przepuszczone przez pryzmat literatury może nabrać uniwersalnej wartości.
Ofiary Szoa to nie tylko zamordowani w komorach gazowych: to całe pokolenie, pierwsze po Apokalipsie, które żyje pomiędzy pamięcią i tym, co „po”, które wciąż zadaje sobie pytanie, czym jest przeszłość.
To jedna z tych książek, które porywają i zostają z czytelnikiem na zawsze.
To wstrząsająco opisana historia zagłady jednej z wielu polsko-żydowskich rodzin i rozpaczliwych powojennych prób przywrócenia choćby odrobiny normalności tam, gdzie pozostały jedynie prochy po zamordowanych.
Jeśli istnieje ból w obciętej ręce, ból fantomowy, to książka Goldkorna wyzwala taki ból w czytelniku. Uświadamia nam Goldkorn, że Polska bez Żydów i bez pamięci o Żydach jest Polską okaleczoną. (…) Piękna, mądra, przejmująca książka.
Włodek Goldkorn reprezentuje „drugie pokolenie” ocalałych, co zapewnia mu szczególne miejsce w przeżywaniu i analizie Zagłady. Jakby jedną stopą stał w gorącej, drugą w zimnej wodzie. W tym przypadku nawet statystyk nie powie, że odczuwalna temperatura ciała jest umiarkowana.
[Goldkorn] Łączy wspomnieniową narrację z refleksją nad pamięcią, tożsamością, dziedzictwem Zagłady i współczesnym obliczem rasizmu.
Maszyna Bezpieczeństwa Narracyjnego z pewnością uzna książkę Goldkorna za niebezpieczną – co samo w sobie może być rekomendacją – choć przecież jest to rzecz o miłości do Polski.
„Dziecko w śniegu” Włodka Goldkorna to esej-polifonia: o żydowskim (prze)trwaniu w powojennej Polsce; o próbach zasiedlenia krajobrazu po Zagładzie; o wygnaniu i powrocie; wreszcie, czy przede wszystkim, o pustce i jej upamiętnieniu z perspektywy „drugiego pokolenia” po Szoa.
Książka Goldkorna, choć niekiedy przerażająca i pokazująca ludzkość w najczarniejszych barwach, jest przede wszystkim dziełem nadzwyczaj wyważonym, subtelnym, pełnym empatii oraz chęci zrozumienia tego, co, ze względu na brak fundamentalnej logiki historycznej, nie może być zrozumiane.
[...] opowieść Goldkorna jest także uniwersalna – uwodzi piękną dykcją oraz brakiem nienawiści do losu.
Książka Włodka Goldkorna w udany sposób łączy biografistykę i reportaż z partiami refleksyjnymi, składającymi się na swoisty traktat o naturze i sensie pamięci.
