Mówi się o mnie, że jestem porno.
To nieprawda?
Mój syn, Sun, który mi robi plakaty do filmów, powiedział:
„Małga, będę z tobą współpracował, ale – no nudity”.
Dorosły, dwudziestosześcioletni facet mówi mi: no nudity!
Żadnej nagości!
Moja sztuka to nie pornografia, ale jasne, że ta opinia o mnie
to nie jest dla niego plus, a poza tym wie, że ja z powodu tego,
co robię, jestem totalnie bez pieniędzy.
A tak w ogóle to nie rozumiem tego świata – wolno zabijać
zwierzęta, ale nie można kręcić pornosów! Jakaś bzdura.
Pisze się o tobie „Królowa szwedzkiego undergroundu”. Może
twój syn miał za dużo awangardy?
Mam nadzieję, że nie, że to tylko taki moment.
Kiedy ostatnio byłam w Szwecji, na ślubie mojej córki
i chrzcinach jej dzieci – moje dzieci mieszkają w i pod Göteborgiem
– zawiozłam Sunowi w prezencie Black Book, słynny
album
Roberta Mapplethorpe’a z aktami Murzynów. Powiedziałam:
„Przyzwyczajaj się”. On jęknął tylko: „Małga!”. Nie
dotknął go do mojego wyjazdu.
Ale ja chciałabym, żeby moje dzieci poszły do przodu, dalej
niż ja, żeby nie zważały na społeczne normy.
W filmie z cyklu The Ego Trip (1987–1995), który w całości kupiło
Moderna Museet w Sztokholmie i który także znajduje się
w archiwum nowojorskiej MOMA, uprawiasz seks na ekranie.
Po co?
W sztuce eksploatuję to, co eksploatuję w sobie. Seks to jest
drive, pożądanie, przyjemność. Dla mnie film jest kompatybilny
z życiem; jeśli uważam, że coś ma znaczenie dla człowieka,
to staram się to mieć w mojej sztuce, żeby to tam było,
działało. Tu wychodzi moja naiwność, wydaje mi się, że to,
co działa na mnie, będzie też działać na innych. Że to będzie
genialne i wszyscy będą mnie uwielbiać, ale tak nie jest.
W innym filmie z tego cyklu prezentujesz pełny akt własnej masturbacji.
Jako dziewczynka trenowałam masturbację i przeszłam przez
straszną traumę, bo nie wiedziałam, co się ze mną dzieje.
Słyszałam, że to widać, że ma się podkrążone oczy. Pamiętam,
że kiedy wychodziłam z łazienki w ZAiKS‑ie
w Zakopanem,
gdzie jeździłam z rodzicami, to bałam się, że ludzie
zorientują się, co tam robiłam, ale nie mogłam się pohamować.
Nie wiedziałam, że wszyscy to robią. To był mój wielki,
prywatny koszmar.
W Szwecji, w podręcznikach szkolnych, jest napisane, że
masturbacja jest zdrowa i przyjemna, piszą nawet, jak to robić.
Kiedy to przeczytałam w książce mojej córki, byłam totalnie
zaskoczona zdrowym stosunkiem do ciała.
Nie jestem ekshibicjonistką, nimfomanką ani mitomanką.
Nie robię też niczego, żeby się przypodobać. Po prostu zdobywam
się na odwagę i uważam, że sztuce i ludziom ten akt
odwagi się przyda.
Ale nie jest to łatwe. Najpierw muszę podjąć decyzję,
przejść ze sobą batalię, walkę. Potem jestem już tylko swoim
własnym obiektem i muzą, własną aktorką. To jest jak rozdwojenie
jaźni.
(...)