Dobry brat, zły brat

Płatek śniegu był piękny i bez skazy. Pewnie innych nawet
nie ma. Spływał z granatowego nieba ku światłu, na oko
chłopca. Ten leżał częściowo na boku, z jedną ręką za
plecami, tak że łopatki spoczywały na ziemi, a twarz była
skierowana prosto ku górze, w noc. Jeszcze kilka chwil
temu zamrugałby powiekami, teraz jednak otwarte oczy
patrzyły nieruchomo.
Śniegu powoli padało coraz więcej i wkrótce stygnące
ciało nie mogło już go topić. Buty, nogi, okryty kurtką
tułów, potem ciemnowłosa głowa – cały chłopiec, cały
człowiek przyoblekał się w biały całun. Krople wody na
skórze zaczęły z powrotem zastygać w lód. Tężejąca śnieżyca
zamieniła ciało w zaspę.
Z pozoru było całe i nienaruszone, piękne i bez skazy.
W środku jednak coś się w nim zerwało. I chłopiec umarł.
Syn jakiejś matki.

Vuosaari, 15.30 W bobcacie siedział Petteri Muukkonen.
Obroty starał się utrzymywać w okolicach największego
momentu, kierowana dwoma drążkami i pedałami maszyna
poruszała się zwinnie i lekko. Kopareczka zawróciła
niemal w miejscu, podskoczyła do kolejnej hałdy śniegu
i przeniosła zmarznięte grudy na skrzynię wywrotki.
Bobcat bez jednego przytarcia oczyścił plac zabaw i zastawiony
samochodami parking.
Firma Best-Service
zatrudniała Petteriego już od dwóch
lat, płacąc mu zgodnie ze stosownymi przepisami i zawartą
umową, czyli skromnie. Przy wypłacie nie omieszkał
więc pogderać na znikomość liczonego już w euro
uposażenia, demonstracyjnie powyrzekać z innymi na
beznadziejną robotę i parę razy kopnąć bobcata w łyżkę
i grube opony.
I od razu miał ochotę pogładzić go i przeprosić, bo miał
wrażenie, że maszyna patrzy na niego smutnym wzrokiem.
Głaskał więc swoją kopareczkę. Mył ją i czyścił,
zaszył rozdarcie w fotelu czarną, mocną dratwą, tak że
prawie śladu nie było, i zamontował sobie w kabinie japońskie
radio z odtwarzaczem płyt kompaktowych i trochę
zbyt dużymi głośnikami, które potrafiły basami przebić
hałas silnika, dum-dum-dum-dum.
Zmieniał oleje i filtry
częściej, niż zalecała instrukcja obsługi, wsłuchiwał
się w stuk zaworów i pisk łożyska alternatora jak świeżo
upieczona matka w kaszel swojego dziecka. A nawet było
mu ciężko zostawić swojego bobcata w hali na weekend.
Albo jeszcze gorzej, na jakimś niepilnowanym podwórzu,
gdzie każdy mógł mu coś zrobić. Petteri cierpiał, gdy na
jego kopareczce pracował ktoś inny, bo szarpał nią i niepotrzebnie
rozkręcał obroty silnika.
Petteri wyjechał zgrabnie z blokowego podwórka, mały
park należał jeszcze do rewiru Best-Service.
Śnieg wywoziły
na zmianę dwie ciężarówki. Volvo zostało właśnie
załadowane, a scania jeszcze nie wróciła z poprzedniego
kursu. Petteri wspomniał, z jakim zachwytem przyglądał
się kiedyś jego pracy szef firmy Tolonen i jak głośno powtarzał,
że gdyby w tej dyscyplinie rozgrywać mistrzostwa
świata, Muukkonen jak nic załapałby się do kadry narodowej.
I wieczorami, przed zaśnięciem, Petteri wyobrażał
sobie czasem eliminacje do Bobcat Grand Prix, potem
mistrzostwa kraju, a po nich może nawet jakieś zawody
międzynarodowe, choć przecież nie wszędzie panują takie
warunki. U nas chłopaki dają radę z odśnieżaniem, myślał
wtedy, ale gdyby tak eliminacje były w żwirze albo w tym
najgorszym, sypkim piasku?
Petteri siedział w ciasnej, ciepłej kabinie swojego
bobcata i czekał, niebieskiej scanii wciąż nie było widać.
W czole zaspy zobaczył coś ciemnego i pomyślał, że ktoś
pewnie wyrzucił reklamówkę albo zgubił szal. Postanowił,
że podniesie go łyżką, jak gdyby brał udział w próbie
zręcznościowej. And next, Petteri M-u-u-u-u-k-k-o-n-e-n,
Suomi Finland…

Vuosaari, 17.25 Również policjanci, a potem także patolog
wyrażali się z podziwem o umiejętnościach Petteriego
Muukkonena. Zasypane śniegiem ciało młodego mężczyzny
zachowało się w nienaruszonym stanie, gdyż Petteri
operował łyżką bardzo ostrożnie i precyzyjnie – wyłuskiwał
przecież ze śniegu reklamówkę, czy też szal, sam nie
wiedział. Robił to niemal z czułością, jak gdyby podnosił
paczkę z czerwonym napisem: „Ostrożnie szkło!”.
Policję zawiadomił kierowca scanii, który przyjechał
po kolejny ładunek. Petteri zebrał śnieg z wierzchu ciała,
po czym wyszedł z kabiny i stał bezradnie przy swojej
maszynie, przestępując z nogi na nogę i bojąc się podejść
do wyłaniającej się spod śniegu ludzkiej postaci. Policjanci
pobieżnie skuli lód z zamarzniętego już ciała, reszta stopniała
w worku i po stole spłynęła do ścieku w podłodze
prosektorium.
Obdukcja potwierdziła przypuszczenia policjantów,
którzy zostali wezwani po odkryciu ciała. Na ciele chłopaka
nie stwierdzono żadnych stłuczeń ani śladów przemocy,
na twarzy zachowała się niewinna mina człowieka
zapadającego w sen, choć było w niej może też trochę
zdziwienia. W kieszeni ubrania znaleziono dwie jednorazowe
strzykawki i maleńki, najzwyklejszy woreczek
z białym proszkiem.
Po odjeździe ambulansu Husso i Tissari z wydziału
kryminalnego pozostali na miejscu, sumiennie krusząc
czubkami butów kawałki lodu. Lustrowali szary kąt podwórza,
chodząc powoli jak po sznurku i omiatając śnieg
snopem światła latarki.
– Czyli co, mamy pełną jasność w tej sprawie. Niespotykanie
prosty przypadek, po prostu klasyka gatunku – powiedział
przeciągle Husso. Chętnie zapożyczał cytaty
z filmów i seriali, które jego dzieciaki w kółko oglądały.
Tissariego irytowała ta maniera, podobnie jak bezustanna
gadanina partnera i jego demonstracyjne używanie północnej
gwary. Miał już na końcu języka rzeczowy komentarz,
ale połknął go z oddechem na widok ślizgającego
się przez podwórze mężczyzny w niebieskim ulsterze
i żółtym szalu.
– Kogo moje oczy widzą, przecież to dynamiczna dwójka
bez sternika, Starsky i Hutch! Nie, co ja gadam, toż to
detektywi Crockett i Tubbs – odezwał się na powitanie. –
A, trupa już zabrali. Trochę się pogubiłem, to dzisiejsze
Vuosaari to jedno wielkie Mogadiszu – powiedział i zaczął
coś gwizdać.
– Na, na, sam mistrzu pofatygował się – ucieszył się
Husso. – Ale to bardziej sprawa dla ćpunów niż dla nas.
Znaczy się, wypadek przydarzył się, przedawkował gość…
– Personalia znane? – mężczyzna skrócił wyjaśnienie,
przerywając gwizdanie, akurat gdy Tissari rozpoznał melodię.
Był to psalm Rozgniewał się mój miły Pan, rozgniewał
na me złości. Ale tamten zdążył już zmienić płytę.
– Miał ci tam jakieś papiery za pazuchą. I z domu już też
potwierdzili. Jak mu było… ano, ten przynajmniej coś znaczył,
po nazwisku mniemawszy. Maksimainen, Jewgienij
do tego – Husso czytał z wyciągniętego notesu.
– Musi
będzie kolejny Ingrok.
– Ja pierdolę! – zaklął niebieski ulster. Tissari czekał
na kolejną melodię, ale mężczyzna teraz tylko dmuchał,
ściągnąwszy zgrabnie usta, jak gdyby grał na flecie. – Czułem
to w kościach. To już czwarty gość z tej samej ekipy.
Mężczyzna złożył ramiona za plecami i kiwając się na
palcach, patrzył w ziemię i nucił coś pod nosem. Tissariego
przeszedł dreszcz, bo zdał sobie sprawę, że to Wiemy, Ojcze
z wysokości, niegodniśmy Twej litości.
– Rodzinę powiadomiliście? – zapytał i nie czekając
na odpowiedź, odwrócił się i odszedł bez słowa pożegnania.
Zdezorientowany Tissari spojrzał na partnera.
– Aaa, ty nie znasz Korhonena. No, czasem bywa trochę
inny – wyjaśnił mu Husso niemal przepraszająco. – Zadaje
się ciągle z imigrantami i narkomanami. Za długo już
chyba walczy z tą przestępczością zorganizowaną.
(...)