Stalker

Lars Kepler

Stalker

fragment

Przez uchylone okno pokoju świszcze wiatr, ciąg powietrza zasysa firanki.

Susanna rusza w stronę jadalni i zauważa jeszcze, że polne kwiaty znajdujące się w wazonie na dębowym stole uschły, po czym nagle zamiera.

Wydaje się jej, jakby ciało pokryło się nagle warstewką lodu. Czuje nagły wyrzut adrenaliny do krwi.

Trzy okna jadalni są jak wielkie lustra. W blasku żyrandola widać stół i osiem krzeseł, a za nimi jakąś postać.

Susanna patrzy na lustrzane odbicie pokoju, a serce wali tak mocno, aż dudni jej w uszach.

W drzwiach do przedpokoju stoi człowiek i trzyma w ręku nóż kuchenny.

„Jest w środku, jest w środku”, myśli Susanna.

Zamknęła drzwi kuchenne na klucz, podczas gdy powinna była uciekać do ogrodu.

Cofa się powoli.

Intruz stoi nieruchomo, plecami zwrócony do jadalni ze wzrokiem wbitym w kuchnię.

Wielki nóż wisi mu w prawej dłoni, która niecierpliwie podryguje.

Susanna idzie tyłem, wpatrując się w postać w przedpokoju. Prawa stopa sunie po podłodze, parkiet skrzypi, kiedy przenosi na nią swój ciężar.

Musi się wydostać, ale jeśli dotrze do kuchni, ujawni się. Może zdąży wyjąć klucz z miseczki, ale i to nie jest pewne.

Ostrożnie cofa się dalej, widząc intruza w ostatnim oknie.

Podłoga trzeszczy pod lewą stopą Susanny. Kobieta zatrzymuje się i widzi, jak postać odwraca się w stronę jadalni, unosi wzrok i patrzy na nią przez odbicie w ciemnych oknach.

Susanna robi powolny krok w tył. Postać rusza w jej kierunku. Kobieta kwili ze strachu i wbiega do pokoju telewizyjnego.

Poślizgnęła się na dywaniku, traci równowagę, uderza kolanem w podłogę, podpiera się dłonią i sapie z bólu.

Krzesło upada na stół w jadalni.

Susanna przewraca stojącą lampę, próbując się podnieść. Lampa wali w ścianę i pada z trzaskiem na podłogę.

Kobieta za plecami słyszy szybkie kroki.

Nie rozglądając się, ucieka do łazienki i przekręca zamek. Powietrze wciąż jeszcze jest ciepłe i wilgotne.

„To się nie dzieje naprawdę”, myśli w panice.

Mija umywalkę i sedes, odsuwa firankę w małym okienku zabezpieczonym haczykami. Ręce się jej trzęsą, kiedy próbuje wyjąć jeden z nich. Zaciął się. Szarpie, próbuje się uspokoić, poruszać nim trochę, ciągnie, aż wreszcie udaje się jej otworzyć pierwszy, kiedy od strony drzwi słychać drapanie. Rzuca się z powrotem do drzwi i chwyta pokrętło zamka w chwili, kiedy zaczyna się ono obracać. Przytrzymuje je obiema rękami, czując, że serce wali jej jak oszalałe.