Okrutna zbrodnia burzy spokój w domu wychowawczym dla dziewcząt w środkowej Szwecji. Jedna z wychowanek została brutalnie zamordowana, a jej zwłoki ułożono tak, jakby ofiara bawiła się z mordercą w chowanego. Podejrzenie pada na jej koleżankę, która tej samej nocy zniknęła z ośrodka. Lokalna policja zakłada, że sprawa sama szybko się wyjaśni, a Joona Linna, wyznaczony przez Rikskrim na obserwatora, ma związane ręce. Jednak mimo groźby wydalenia ze służby podejmuje poszukiwania podejrzanej.
Na domiar złego na komisariat zaczyna wydzwaniać niejaka Flora Hansen, która twierdzi, że wie coś na temat morderstwa. A dokładniej, że nawiązała kontakt z duchem zamordowanej. Czy za jej telefonami stoi tylko chciwość, czy też ma naprawdę coś istotnego do powiedzenia?
Czytanie tej książki przypomina nurkowanie — musisz się wynurzyć, by zaczerpnąć powietrza, ale marzysz już tylko o tym, by ponownie dać nura w tę pogmatwaną, tajemniczą i mroczną opowieść.
Komisarz Joona Linna skutecznie nie pozwala zasnąć.
Doskonały thriller.
To jak wpaść do rwącego strumienia – wciąga cię i nie możesz złapać oddechu.
Fabuła pędzi tak, że nie sposób się zatrzymać wcześniej niż dopiero na samym końcu.
Nigdy wcześniej nie czytałem niczego tak porywającego, jak książki Keplera.
Powieści [Larsa Keplera] charakteryzuje dynamiczny styl, uzyskany dzięki opowiadaniu historii w czasie teraźniejszym, znakomite dawkowanie napięcia w poszczególnych wątkach, rozgrywających się równolegle, oraz mroczny, niepokojący nastrój.
Niejedno może nas w tej fabule zaskoczyć. Oryginalne zakończenie, do którego prowadzi wyboista droga. Wydarzenia pokazane z punktu widzenia kilku zupełnie różnych od siebie postaci. Bezduszne motywy działań mordercy. Postać medium, która wywraca śledztwo do góry nogami. I wplecione wątki z życia prywatnego komisarza. To wszystko sprawia, że „Świadek” nie pozwoli nam zasnąć spokojnie, dopóki nie przeczytamy strony do końca, a potem kolejnej i kolejnej…
