Bóg zapłać

Bóg zapłać
On: Już kiedy miałem sześć lat, wiedziałem, że istnieje rzeczywistość
mistyczna i że tutaj świata nie ma sensu sobie układać.
Tam czeka na mnie inna rzeczywistość, tam się spełniają
marzenia. Kiedy miałem trzynaście lat, postanowiłem zostać
księdzem. Rozmyślałem o tym, jak to będzie być misjonarzem
w Afryce. Tam chciałem służyć Panu. Skończyłem szesnaście
lat i dostrzegłem niepowtarzalność drugiego człowieka. Piękno
objawione. Miałem dwadzieścia kilka i poznałem ją, urodziło
się nam pierwsze dziecko, wzięliśmy ślub. Moja żona? Zawsze
żyła w kłamstwie.
Ona: Przyznam się panu, prosiłam Matkę Boską Dobrego
Macierzyństwa, ocal mnie od dzieci, których jeszcze nie mam,
oszczędź mi tego, co mnie zabija, powiem panu, jak jest, mam
trzydzieści
pięć lat, wykształcenie wyższe humanistyczne, żadnych
relacji z ludźmi ze studiów, kontaktuję się raczej tylko
z mężem, ślub kościelny wzięliśmy jeszcze przed konkordatem,
cywilnego nie, mąż mówił, że nie chce przed urzędnikiem,
dziś
dla władzy jestem samotną matką, mąż pracuje na czarno, bez
ubezpieczenia.
Kontaktuję się również z lekarzami, męża to denerwuje, bo
mówią mi, że każda kolejna ciąża to samobójstwo, może i mają
rację, mój mózg powoli umiera, najpierw zaczęła umierać ta
jego strona, która odpowiada za nogi i ręce, nie chodzę, nie
naleję sobie herbaty, umiera i ta odpowiedzialna za oczy, mam
oczopląs, niczego już nie przeczytam, będzie umierać i ta,
która włada mową, więc powiem, jak jest, póki mogę.
Ta część mojego mózgu, która odpowiada za płodność –
działa bez zastrzeżeń.
Jestem codziennie w naszym kościele, ksiądz ogłosił, żeby
mnie parafianie zabierali z domu i zawozili na mszę, dużo jest
chętnych, obcy ludzie, codziennie punkt szósta piętnaście
ktoś puka gotowy do pomocy, w naszym kościele mam mnóstwo
przyjaciół, jak mi spod klatki ukradli elektryczny wózek,
ksiądz ogłosił, parafianie się złożyli, mąż nie chodzi do parafii,
woli do bardziej profesjonalnego kościoła, do jezuitów, dominikanów,
tam się lepiej czuje, tam są kazania na jego miarę.
On: W akademiku przychodziła do mnie i prosiła, żebym
zagrał coś na gitarze. Chciała słuchać, spędzała ze mną czas,
to było miłe. Była to znajomość bez specjalnej fascynacji, ale
nie fascynacja jest ważna, tylko spokój. Pojechaliśmy na jakieś
wesele, choć wciąż nie byliśmy parą. Znajomość na dystans.
Za jakiś czas zastałem ją w łóżku z moim współlokatorem.
Po kilku miesiącach okazało się, że jest w ciąży. Nie miałem
oczywiście wątpliwości, że dziecko jest moje. Pojechaliśmy do
jej rodziców, by powiedzieć im, co się stało. Wyjaśniliśmy, że
ślub będzie po narodzinach, bo welon i tak byłby kłamstwem,
więc nie ma co się spieszyć. Na to jej matka położyła mi rękę
na ramieniu i powiedziała: – Ty już jesteś nasz.
Przeszyło mnie to do szpiku kości.
Postawiła butelkę: – Ty się możesz napić – pozwoliła mi.
Swojemu mężowi przykazała: – Ty, Zenek, tylko kieliszek!
Nie byłem pewny, czy chcę brać ślub z ich córką. Mówiłem
do niej: – Ja się ciebie boję, będziesz taka jak matka. Nie zgadzamy
się w najprostszych rzeczach. Ja śpię przy otwartym
oknie, ty lubisz nastawić kaloryfer na trzydzieści stopni. Ja
nie lubię telewizji, ty nie możesz bez niej żyć.
Zaczął się poród. Powiedziała: – Pojadę na rowerze, przypnę
go pod szpitalem, potem go odbierzesz.
Pomyślałem, jakie to piękne. Tak niewiele jej trzeba. I wątpliwości
mnie opuściły. Ale postawiłem dwa warunki: Albo
pięcioro dzieci i mieszkanie na wsi, albo nic z tego.
Zgodziła się, choć planowała inaczej. Wzięliśmy ślub kościelny.
Załatwiłem z księdzem, żeby nam dał bez cywilnego,
choć wtedy był wymagany. Chciałem, żeby nigdy nie mogła
się ze mną rozwieść. W żaden sposób. Zamieszkaliśmy pod
miastem, na wynajętym poddaszu nad rzeką, ona pracowała
w szkole, ja zajmowałem się dzieckiem, potem drugim, ona
wracała z pracy, ja jechałem do miasta i tam w domach uczniów
dawałem korepetycje. Wszystko szło zgodnie z planem.
Aż do momentu, kiedy jej rodzice oświadczyli, że dość tego
naszego mieszkania na wsi. Sami urodzili się na wsi, wprowadzili
się do bloku w powiecie, ta nasza wieś była dla nich
degradacją. Teściowa wyjechała za granicę dorobić na zakup
naszego mieszkania. Nikt mnie o zdanie nie pytał. Kupili nam
dwa pokoje w wielkim mieście. Żona oświadczyła, że się wyprowadza,
zabiera dzieci i że mogę do nich dołączyć.
Nastąpił we mnie efekt zamknięcia.
Ona: Ostatnio modliliśmy się o uzdrowienie, do Jana Pawła,
ksiądz mnie zapytał, o jakie uzdrowienie mi chodzi, pomyślałam,
te moje nogi to małe piwo, niech będą, jakie są, niech
raczej uzdrowi się moja rodzina, chodzi o to, że mój mąż to
dobry człowiek, tylko ta sytuacja go przerasta, on daje korepetycje
od rana do nocy, i sam mi o tym powiedział przy świecach,
mam kogoś, mówił do mnie, kto docenił to, czego ty nie
chciałaś, powiedziałam kiedyś w nerwach, jesteś obleśny, to
były tylko słowa, mąż wie, że to nie miało znaczenia, że ja tak
nie myślę, jest przecież moim mężem.
To nowe uczucie, mówił mi potem przy świecach, jest piękne,
nie mogę takiej miłości odrzucić, to było jakieś dwa lata
temu.
W drugą ciążę zaszłam dwanaście lat temu, jeszcze jak karmiłam
po pierwszej, urodziłam, karmiłam znowu i wtedy
mnie sparaliżowało, postawili diagnozę bez żadnych wątpliwości,
dali sterydy i kazali prowadzić oszczędny tryb życia,
tak napisali w wypisie, lekarz dodał, ma pani już dwoje dzieci,
niejeden by chciał mieć dwoje, proszę pani, żadnej ciąży więcej.
Wróciłam do sił, poszłam z pielgrzymką do Częstochowy,
mąż mnie namówił, sam ze mną nie poszedł, miał jakieś inne
sprawy, trzy razy po diagnozie jeszcze zdążyłam pójść do
Czarnej Madonny, zawsze sama, zawsze wdzięczna, bo żyłam
wtedy w przeświadczeniu, że nic mi nie jest, żadnego
oszczędnego trybu życia nie prowadziłam, zaszłam w trzecią
ciążę, rozpłakałam się, mąż nie widział powodu, by mnie pocieszać,
skakał z radości, zawsze chciałem mieć dużą rodzinę,
Panie Boże, Bóg zapłać.
Karmiłam trzecie dziecko, zaszłam po raz czwarty, znowu
płakałam, on znowu się cieszył, urodziłam syna, nastąpił ostry
rzut choroby, lewa noga, ręka bez władzy, łatwiej mi było jeździć
na rowerze, niż chodzić, przyszły kolejne kłopoty, najmłodszy
syn stracił oddech, stracił przytomność, Panie Boże,
weź sobie te moje nogi, zabierz mi wszystko, co mam, ale moje
dziecko musi żyć, powiedzieli, że epilepsja, dali lekarstwa, EEG
głowy wyszło OK, powiedzieli, że wygląda na wyleczone.
Zapisałam starszą córkę do szkoły baletowej, niech tańczy,
pomyślałam, mąż zapytał, czy balet jest jej potrzebny do zbawienia,
uznaliśmy, że nie.
Mąż nie skończył studiów, ale jest zdolny, daje korepetycje
z matematyki, od rana do nocy, jak powiedziałam wcześniej, ja
też uczyłam, w szkole, coraz gorzej się czułam, wybrałam nieznajomego
księdza, żeby nie było, że po znajomości coś z Panem
się po raz ostatni, nie mogę być po raz piąty w ciąży, proszę
księdza, będę brała tabletki, mężowi słowa nie powiem, on
nigdy by się na to nie zgodził, on by mówił, Bogu nie ufasz,
ale ksiądz się zgodził, nie dla swojej wygody chce pani brać te
środki, nie dla przyjemności, tylko ze wskazania lekarskiego,
ja pani rozgrzeszenie dam.
Wzięłam tabletki, paliły mnie od środka, którejś niedzieli
nie przystąpiłam do komunii świętej, mąż się zdziwił, wtedy
jeszcze chodziliśmy razem do jezuitów, pokazał księdza w konfesjonale,
spowiadaj się natychmiast, ksiądz w konfesjonale
powiedział choroba chorobą, pani musi wrócić do metod naturalnych,
poszłam się spowiadać jeszcze raz do naszej parafii,
wybrałam proboszcza, a niech tam, zna mnie, może będzie
bardziej wyrozumiały, posłuchał, wstał i zaprosił mnie do zakrystii,
by tam o moim życiu intymnym porozmawiać, nie chcę,
by wiązała mnie tajemnica spowiedzi, tłumaczył mi, będę się
chciał poradzić, pani sprawa jest skomplikowana.
Moi rodzice nie są gorliwymi katolikami, niedzielna msza
święta, spowiedź wielkanocna i tyle, to mąż mnie uczył, jak
wierzyć, jemu zawdzięczam moją miłość do Pana Boga, od
męża wiem, co dobre, co złe, no i od księży.
Przed Bożym Narodzeniem wezwał mnie proboszcz, zgłębiłem
pani problem, radziłem się, nie może pani brać tych
tabletek, choroba pani nie usprawiedliwia, no dobra, pomyślałam,
ma proboszcz rację, pacierz poranny, termometr, trzy
podwyższone temperatury, kończą się dni płodne, mąż już
czekał gotowy, ja czekałam na okres, nie przychodził, poszłam
do Matki Boskiej Dobrego Macierzyństwa, mamy ją tutaj niedaleko,
modliłam się żarliwie, spraw, żeby to nie było to, boję
się, zrozum, pięcioro dzieci to nie to samo co jedno, i to na
dodatek niepokalanie poczęte, no postaw się na moim miejscu,
przepraszam, wiem, wybacz, ale miej litość, w Twoich
czasach nie było takich chorób, tabletek też nie było, takich
dylematów nie było.
(...)