Maską w stronę wiatru
Modliłem się tylko, żeby nie nawalił mi w nocy w tajdze i żebym
nie spotkał bandytów. Na pierwsze z tych nieszczęść byłem
przygotowany, na drugie – nie. Byłem chyba jedynym wariatem,
który przez ten straszny ocean lądu podróżował bez broni, do
tego samotnie.
Ulubionym sportem miejscowych jest strzelectwo. Jadą normalnie,
po prawej stronie drogi, ale kierownicę też mają z prawej,
bo to samochody z Japonii. Trzymają ją w lewej ręce, więc prawą
mogą bardzo łatwo wystawić przez okno i walić w biegu z tego,
w co są uzbrojeni, do tablic informacyjnych, znaków drogowych
i reklam.
Na wschodzie Syberii nie widziałem jednego drogowskazu,
żeby nie był podziurawiony jak durszlak. Małe i duże kalibry,
ogień pojedynczy, serie, a czasem ogromne wyrwy po śrutowej
„armacie”.
A co kilkadziesiąt kilometrów wrak spalonego samochodu. Na
pewno zepsuły się w zimie, i to nocą, a ich zrozpaczeni właściciele
podpalali je, żeby się ogrzać.
Jest mała szansa, że dzięki temu przeżyli.
Noc
Partacze.
Przed wyjazdem powinni się byli dowiedzieć, jak przetrwać
zimową noc w tajdze.
Zawsze stawiam samochód maską w stronę wiatru. Na wszelki
wypadek. Jeśli wieje z innej strony, może tłoczyć trujące spaliny
do środka.
Zostawiam samochód na wolnych obrotach, żeby grzał. Paliwa
nie zabraknie, bo zużywa tylko około jednego litra na godzinę,
a mam przecież co najmniej pół zbiornika.
To najświętsza zasada podróżowania w zimie samochodem po
Syberii. Tankować tak często, żeby zawsze było co najmniej pół
zbiornika. Jednak przed ułożeniem się do snu zawsze wyłączam
silnik. Za duże ryzyko. Wiatr zmieni w nocy kierunek, i już się
nie obudzę. Ale włączam budzik w telefonie. Co dwie godziny
zrywam się i odpalam samochód, żeby popracował dziesięć,
piętnaście minut. Nie chodzi nawet o to, żeby podgrzać kabinę,
tylko silnik i miskę olejową. I podładować akumulator. Już przy
trzydziestu stopniach mrozu nie ma szans, żeby bez tych manewrów
auto rano odpaliło, bo olej silnikowy robi się gęsty jak
plastelina. Raz przy takiej temperaturze dolewałem go do silnika
i przy okazji uzupełniałem płyn hamulcowy i do wspomagania.
Wszystkie były tak gęste, że nie chciały wylecieć z butelki.
Ale załóżmy, że rozładował się telefon i nie obudziłem się aż
do rana. Trzeba rozpalić ognisko. Oczywiście nikt rozsądny nie
podróżuje przez Syberię bez siekiery. Rąbiesz drewno i ustawiasz
stos, ale nie podpalisz go nawet benzyną, bo jest straszny mróz,
wiatr i wszystko uwalane w śniegu. Woziłem ze sobą w bańce
gotową mieszankę benzyny z olejem silnikowym w proporcjach
jeden do jednego. Od tego zajmie się nawet mokre drewno.
Ale załóżmy, że utknąłem na zabajkalskich stepach, a nie w tajdze.
Nie ma opału. Ale ja mam go ze sobą. Z Europy wiozę na
Sybir karton drewna. Rzecz jasna nie chodzi o to, żeby pogrzać
ręce. Trzeba wziąć ognisko na łopatę (jest tak samo ważna jak
siekiera) i wsunąć je pod samochód, ogrzać silnik, a przede
wszystkim miskę olejową. Równie dobrze mogę to zrobić palnikiem
benzynowym. To bardzo proste urządzenie podobne do
małego miotacza płomieni, które kupiłem w sklepie z żelastwem
za sześćset rubli (sześćdziesiąt złotych).
Ale załóżmy, że mróz jest tak straszny, a ty spałeś tak długo,
że akumulator rozładował się do zera. Ja mam drugi. W kabinie,
gdzie jest znacznie cieplej. Nie muszę go nawet przenosić, bo
połączony jest z pierwszym kablami. Wystarczy przestawić przełącznik.
Ale załóżmy, że zepsuł się silnik, który cię grzeje. Musisz przetrwać
co najmniej do rana. Wprawdzie Sybiracy mają powiedzenie,
że u nich nawet wroga nie zostawia się samego w tajdze,
ale nie dotyczy to sytuacji drogowej i nocy. Ruch wtedy bardzo
maleje, choć nie zamiera, lecz nie ma takiej siły, która zmusiłaby
rosyjskiego kierowcę, żeby zatrzymał się po zachodzie słońca.
Boją się bandytów.
Najlepszym rozwiązaniem jest webasto, autonomiczne ogrzewanie
napędzane małym silnikiem spalinowym, które grzeje
niezależnie od pracy samochodu. Kosztuje tysiąc euro, więc
poskąpiłem sobie, ale mam małą maszynkę turystyczną do gotowania,
którą rozpalam w kabinie, a przed pójściem spać gaszę,
żeby oszczędzać gaz. W nocy grzeje mnie jedna albo dwie świece,
które ustawiam na podłodze. Najniższa temperatura, przy której
spędziłem noc w samochodzie, nad ranem spadła do minus
trzydziestu sześciu stopni, a w kabinie było tylko piętnaście
stopni mrozu.
Oczywiście mam wspaniały puchowy śpiwór i puchową kurtkę,
i zawsze zapas picia i jedzenia na kilka dni.