...będzie gorzej

Jan Pelc

...będzie gorzej

fragment

Uszliśmy szmat drogi, od czasu do czasu korzystając ze stopu. Dotarliśmy do wymarzonej krainy: małe wioski z lusterkami stawików oraz przydrożne kapliczki.

– Ludzie tu nie są zepsuci, lubią trampów. Ale przed pójściem na piwo wtrząchniemy kurę.

Wierzyłem już we wszystko.

– Znajdź mi dżdżownicę – rozkazał Fakir, znowu rozwiązując żyłkę. Nadział na haczyk piękną, czerwoną glistę i niczym Winnetou zbliżył się do stadka. Zarzucił. Ciekawskie, wiecznie nienażarte kury rzuciły się na robaka. Odczekał chwilę, pozwalając jeść tej najszybszej, po czym jednym szarpnięciem przyciągnął ją do siebie i błyskawicznie ukręcił jej łeb. Nawet nie zdążyła zagdakać.

– Mieliśmy szczęście. To duży, ale tegoroczny kurczak. Wygrzeb tu duży dół.

Sam wypatroszył nieoskubanego kurczaka i obtoczył w glinie z brzegu potoku. Później rozpalił duże ognisko, wrzucając do niego kamienie, a kiedy się nagrzały, zsunął je patykiem do dołu. Potem ułożył na nich ptaka, obsypując go ogarkami i przykrywając ziemią:

– Za godzinę mamy pieczyste.

– Co będziesz robił w Australii, skoro nie byłeś tam tak długo?

– Nie wiem. Najpierw odnajdę swoich chłopaków, a jeżeli się do mnie nie przyznają, skoczę gdzieś na południe, na jakąś farmę. Tam zawsze znajdzie się robota dla postrzygacza albo pastucha, czy coś w tym guście.

– Kurwa, to dopiero musi być życie – rozmarzyłem się.

– Gówno prawda. Jest fajno, ale znowu nie tak bardzo. Tutaj śpiewa się piosenki o kowbojach, o robocie przy budowie linii kolejowych, co brzmi cholernie romantycznie, tylko że kiedy wdepniesz w to i zasuwasz, to widzisz, że ta praca jest jak każda inna. W Peru jeden chłopak śpiewał mi piosenkę o tym, jak ucieknie do Stanów, będzie tam zamiatał ulice i to właśnie będzie piękne życie. A tymczasem za dupskiem miał Andy ze skarbami Inków. Serio, jeszcze nie spotkałem zadowolonego człowieka. Kiedyś pracowałem na jachcie jednego multimilionera. Jego syn miał go totalnie w dupie, więc ojciec dał mu milion dolarów – słowo, nie zalewam – no a ten chłopak podarował forsę jakiejś kolonii i żył jako hippis. Wrócił po dwóch latach, żył sobie jak u Pana Boga za piecem, a w końcu się zastrzelił. Człowiek jest wybredny, ciągle chce czegoś innego. No, spróbujemy go wyjąć.

Rozbiliśmy spieczoną glinę i wyjęliśmy ptaka już bez pierza, które zostało w glinie. Był przesmaczny

 – Fakir, rzeczywiście uważasz, że przejdziesz bez kłopotów?

– Jasne. Lasy koło Sušicy znam jak własną kieszeń. W siedemdziesiątym przeszedłem dwa razy na próbę, zawsze bezproblemowo. Właściwie mógłby przejść prawie każdy, byle był cierpliwy. Ja robiłem codziennie tylko trzy kilosy, cały czas potokiem. Później właziłem na drzewo, żeby obadać teren. Tydzień tam i tydzień z powrotem. Można wytrzymać. Kiedy człowiek ma już coś na dotyku, nie wolno mu się śpieszyć, bo inaczej wszystko spieprzy. Byle spokojnie, jak mawiał Szwejk. A w najgorszym razie mam to. – Z naszytej na rękawie kieszeni błyskawicznie wyczarował długą, wąską igłę i rzucił, wbijając ją w drzewo jakieś dziesięć kroków od nas. – Bezpieczne, ciche i szybkie, przyjacielu. Mnie nie dopadną, o nie, chyba że zimnego.

Skończyliśmy wyżerkę, po czym zwiedziliśmy miejscową gospodę. Warto było.

Włóczymy się po okolicy i jest nam kapitalnie. Wspaniale. Opychamy się niczym lordowie, a ja potrafię już wytrzymać dzień bez ochlaju.

Dotarliśmy aż pod Jindřichův Hradec. Nocowaliśmy w jakimś przedziwnym podmokłym lesie pełnym komarów. Na kolację była smażenina, o jakiej się nam nawet nie śniło. Po flaszce rumu lulałem jak małe dziecko.

Zbudziłem się. Gorąco. Chciałem rozpiąć śpiwór, ale tuż obok leżał Fakir. Przekulałem się i wtedy on przewrócił się na bok, jednocześnie obejmując mnie ręką za szyję. Wyskoczyłem ze śpiwora jak z katapulty.

– O, nie, tylko nie to.

Śpiwór milczał chwilę, po czym wygramolił się z niego Fakir.

– Przepraszam cię, Olin, coś mi odbiło. Już tego nie zrobię, słowo.

Przyjąłem przeprosiny, jednak mimo to wlazłem do śpiwora z kuchennym majchrem w ręce. Prędzej poderżnąłbym kumplowi gardło, niż pozwolił się przerżnąć.

Rano Fakir zachowuje się normalnie, ale ja czuję, że pora zniknąć. Wrąbaliśmy wczorajszą kurę i w drogę. Kiedy nadarzy się odpowiednia chwila, prysnę. Moja złoto-srebrna dupcia musi zostać cnotką, a jakże.

Zatrzymaliśmy się na wiejskim placyku przy małej, zielonej fontannie. Wciąż panował upał, więc nawet woda wydała mi się smaczna.

– Pani, gdzie tu gospoda?

Stara babcia spojrzała na nas nieufnie.

– Na stacji, będzie kilometr tą drogą.

Ruszyliśmy.

– Olin, nie chciałem tego. No, nie wkurzaj się. Na każdego faceta przyjdzie taka chwila, kiedy przeleciałby nawet swojego kumpla, ale z tym już koniec, słowo.

W dworcowej knajpce jest cudowny chłodek. Zasiedliśmy przy pierwszym stole pod kontuarem. Szpeje ułożyliśmy przy nogach, ale wcześniej zdążyłem wyjąć portfel ze szmalem.

– No, Olin, nie przejmuj się. Jak chcesz, chodź ze mną. Przeprowadzę cię – szepcze.

– Gdzie tu jest sracz? – pytam kelnera.

– Przejdziesz peron i w lewo.

Wyskoczyłem i na rozkładzie jazdy wyszukałem pociąg o wpół do drugiej. W sraczu wyjąłem stówę, upychając ją w kieszeni.

– Szefie, jeszcze jedno!

Powoli zbliżała się moja pora. Wsunąwszy dyskretnie stówę pod szlugi, znowu wyskoczyłem do sracza

 – Olin, wrócisz? – zawołał za mną Fakir

 – Co się wygłupiasz? Przecież mam tam plecak i ciebie.

Trzasnąłem drzwiami i u sennej kasjerki kupiłem bilet. Pociąg przyjechał punktualnie.

No i proszę, wróciliśmy do punktu wyjścia. Wysiadam w Klostrdlé i zasuwam do knajpy. Jest opustoszała.

– Wszyscy są w Meklinie na fajfie – informuje mnie Kaczka.

– To jak, idziemy do Boučków, co?

– Jasne.

Najlepiej w domu.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.