Bardzo spokojna okolica

Zbrodnia w Teksasie

W samym środku McKinney stał ciężki, sypiący się i opustoszały stary gmach sądu okręgowego, istna kamienna forteca w kolorze kawy z mlekiem. Zbudowano go przed stu sześciu laty, gdy nad miejscem unosił się jeszcze duch Dzikiego Zachodu i w piwnicy trzymano szubienicę na użytek publicznych egzekucji na sądowym dziedzińcu. Właśnie tutaj w 1921 roku rozpoczął się głośny w całym stanie proces Ezella Steppa, właściciela ziemskiego, który roztrzaskał motyką czaszkę swojemu dzierżawcy, po czym wrzucił ciało do nieczynnej studni (skazano go na śmierć przez powieszenie i niedługo potem wykonano wyrok). W tym gmachu odbyła się rozprawa o ekstradycję do Kalifornii Charlesa „Texa” Watsona, wybitnego studenta i futbolisty, który wstąpił do sekty Mansona i zamordował siedem osób. Stosunkowo niedawno w gmachu tym sądzono Roberta Excella White’a i przed kamerami krajowych telewizji skazano go na śmierć na krześle elektrycznym. White był jednym z pierwszych skazanych na karę śmierci po przełomowym orzeczeniu Sądu Najwyższego, że jest ona zgodna z konstytucją. Przewodniczył Tom Ryan. Kiedy zapytał White’a, czy chce zabrać głos, oskarżony powiedział po prostu:
            – Tak. Zabiłem tych ludzi i gryzie mnie sumienie.
            Ryana, po raz pierwszy i  jedyny w  karierze, zatkało. Musiał opuścić salę na pół godziny, żeby dojść do siebie i być w stanie ogłosić wyrok śmierci.
            Od lipca 1979 roku ten stary i pełen przeciągów budynek sądu stał pusty. Urzędy hrabstwa przeniosły się dwie przecznice nawschód, do nowoczesnego kompleksu, gdzie wszystkie biura miały klimatyzację, drzwi w areszcie sterowanie elektroniczne, a czyste, nieduże sale rozpraw mieściły dokładnie sześćdziesiąt miejsc dla publiczności każda. Jednak Ryan uznał, że to za mało. Szykowało się starcie tytanów, a nowy sąd po prostu nie nadawał się na arenę takiego wydarzenia. Sędzia zapowiadał wszem i wobec, że będzie to jego ostatni proces przed emeryturą. Chciał, żeby odbył się w starym gmachu, gdzie na upartego mogło wejść dwustu pięćdziesięciu widzów, a na balkonach zmieściliby się wszyscy chętni reporterzy. Zdjęto zatem kłódki z drzwi i do pracy przystąpiła czteroosobowa ekipa sprzątaczy. Gdy skończyli, wnętrze powróciło do dawnej świetności. Sala sądowa miała dziewięć metrów wysokości i zajmowała całe pierwsze piętro gmachu. Stół sędziego, wielki niczym ołtarz, górował na podwyższeniu tak bardzo, że nawet widzowie w ostatnim rzędzie parteru zdawali się zadzierać ku niemu głowy. Widok z biegnącego wzdłuż trzech ścian balkonu, przeznaczonego pierwotnie dla czarnych, a obecnie dla mediów, przywodził na myśl sceny zbiorowe z Ben Hura.
            Ryan zarządził sprowadzenie dodatkowych strażników mających dopilnować, żeby publiczność nie tratowała się w  walce o miejsca.
            Wstała o siódmej. Pat jeszcze spał. Nie budząc go, poszła szykować śniadanie. Bo i dlaczego miałaby odstąpić od rutyny? W miarę możliwości starali się żyć normalnie. Jednak tego zimnego ranka, gdy jako jedyna krzątała się po śpiącym jeszcze domu, poczuła strach. Normalność już nie podnosiła na duchu. Zresztą życie było dalekie od normalności.
            Candy zapaliła pierwszego papierosa i zaczęła robić śniadanie. Poczuła się lepiej, gdy bez zapowiedzi, sprowadzona przeczuciem, że przyjaciółce może być ciężko, pojawiła się Sherry. Nie rozmawiały jednak o rozprawie. Candy nawiązała do niej zaledwie raz.
            – Chyba jeszcze nigdy nie byłam tak uzależniona od innych, jak dzisiaj.
            Don udzielił jej ścisłych instrukcji co do ubrania – wygląd godny i stateczny, żadnych jaskrawych kolorów. Włosy znów miałakrótkie i faliste. Założyła kolczyki i luźną niebieską sukienkę dobrze za kolano. Na ramiona zarzuciła biały wełniany sweter. Zapytany o zdanie Pat, gdy już zszedł na dół, orzekł, że Candy wygląda świetnie. Wkrótce zjawił się Rob Udashen, a Candy szybko cmoknęła męża i wyszła. Miał pojechać później, swoim wozem.
            W drodze do sądu rozmawiali. W pewnej chwili, jak to ona, zadała Robowi bezpośrednie pytanie.
            – Jakie są więzienia w Teksasie?
            – Są dwa więzienia dla kobiet – odparł. – Do jednego z nich na pewno nie chciałabyś trafić. Drugie nie jest takie złe.
            – Co decyduje, do którego się idzie?
            – Trafisz raczej do tego dobrego. Wjechał do McKinney autostradą numer 5, minął nowy kompleks sądowy i skręcił w lewo, w Louisiana Street. Już z odległości dwóch przecznic zauważył, że spełniły się jego najgorsze przewidywania: ludzie tłoczyli się na placu i na schodach sądu, bo wszyscy chcieli znaleźć się jak najbliżej drzwi, żeby mieć szansę dostać się na salę. Z górą kwartał obstawiony był zaparkowanymi autami.
            Rob poczuł wdzięczność, gdy jeden z zastępców szeryfa rozpoznał jego pasażerkę i skierował ich na specjalny, odgrodzony liną parking przy bocznym wejściu.
            W tej samej chwili w Louisiana Street skręcił swoim eldorado Don Crowder. Na widok tłumu kłębiącego się w oddali nie poczuł strachu, lecz przypływ adrenaliny. Czuł się niemal tak, jakby szedł tunelem prowadzącym na płytę stadionu Cotton Bowl.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.