Zapraszamy do nieba

O nawróconych zbrodniarzach

Denazyfikacja przez chrzest

Straszliwe żniwo II wojny światowej postawiło przed Kościołem ogromne wyzwanie odbudowania świata wartości chrześcijańskich, który legł w gruzach, oraz ratowania tych, którzy w tej wojennej zawierusze się pogubili, zbłądzili, zeszli z drogi na manowce. Cały ówczesny świat rozłamał się na pół, a zimna wojna ogarniała wszystkich. W Kościele lęki czysto polityczne przybrały charakter religijny: komunistyczny Antychryst miał zniszczyć Mistyczne Ciało Chrystusa. Trzeba było więc działać w sytuacji obrony koniecznej. Trzeba było ratować potencjalnych sojuszników. Do uratowania była grupa zbłąkanych Niemców, a także Austriaków (takich jak Adolf Eichmann czy Franz Stangel), którzy postawili błędnie na Adolfa Hitlera, ale których można było jeszcze odzyskać dla Kościoła i społeczeństwa. Gerald Steinacher opisuje jeden z podstawowych sposobów ratunku, stosowany przez ludzi z siatki watykańskiej, zakorzeniony najgłębiej w samej istocie chrześcijaństwa, tyleż fundamentalny, ile skuteczny zarówno w wymiarze formalno-prawnym (papiery, paszporty, dokumenty podróży), jak i metafizycznym, boskim. Chodzi oczywiście o chrzest. Steinacher opisuje całą misterną strategię postępowania, którą nazywa „denazyfikacją poprzez chrzest”. Była to polityka zachęcania do powrotu katolickich „odszczepieńców” i przyjmowania na swoje łono nawróconych protestantów. (…)

Podstawowym duchowym impulsem do owej denazyfikacji przez chrzest było podjęcie misyjnego nakazu samego Jezusa Chrystusa, który już po swoim zmartwychwstaniu mówił do apostołów: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19), a w Ewangelii Świętego Marka dodawał jeszcze pouczenie, które nierozerwalnie wiąże możliwość zbawienia z przyjęciem chrztu: „Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony” (Mk 16,16). (…)

Chrzest zatem jest narodzeniem na nowo, odmienia życie na lepsze, zmazuje grzechy, oczyszcza z nieprawości – w taki sposób mówi się również o skutkach nawrócenia. Można sądzić, że dla (powtórnie) ochrzczonych nazistów ów „wóz wiozący do Boga” stawał się prozaicznym samochodem, pociągiem albo statkiem transatlantyckim, wiozącym ich – jak Eichmanna – do ciepłych krajów Ameryki Południowej, gdzie rozpoczynali „nowe życie” i wili sobie bezpieczne gniazdka, czując się jak u Pana Boga za piecem.

Nawrócenia w celi śmierci

W ostatnich dniach przed śmiercią Hans Frank pozostawał pod intensywną opieką irlandzkiego franciszkanina Sixtusa R. O’Connora z Zakonu Braci Mniejszych. O’Connor stał się akuszerem nawrócenia. Pięć dni po egzekucji, która odbyła się w nocy z 15 na 16 października 1946 roku, O’Connor pisał do rodziny o ostatnich chwilach Franka:

W przeddzień jego śmierci odwiedziłem go w celi. Modliliśmy się wspólnie, odmawiając w skupieniu Chrystus na Wzgórzu Oliwnym (z diecezjalnego modlitewnika z Bambergu). […] Zaraz po północy przyjął komunię świętą. Podczas ostatnich piętnastu minut rozmawiałem z nim, udzielając mu ostatniego błogosławieństwa Kościoła i odpustu zupełnego. […] Zanim opuściliśmy celę, zrobiłem mu znak krzyża na czole, ustach i piersiach. […] Po drodze na miejsce straceń modliliśmy się do świętego Józefa o dobrą śmierć. Po przybyciu na miejsce wyznał jeszcze: „Dziękuję za dobre traktowanie, którego doświadczyłem podczas pobytu w więzieniu, i proszę Pana Boga, żeby zechciał łaskawie przyjąć mnie do siebie!”. Potem odczytałem krótką modlitwę, a on na sam koniec powiedział: „Jezu mój, miłosierdzia!”. I to były jego ostatnie słowa. […] Wierzę, że po śmierci wszedł od razu do Nieba i tam z ręki Boga otrzymał sprawiedliwy wyrok. Jestem przekonany, że tam właśnie odnajdzie pokój i miłość, czego darmo szukać na tym świecie [cytuję za książką Dietera Schenka].

            Ojciec O’Connor zapewnił rodzinę, że Frank „po śmierci wszedł od razu do Nieba i tam z ręki Boga otrzymał sprawiedliwy wyrok”.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.